Zoals altijd is zes uur opstaan voor een gepensioneerde – en zeker op een zaterdag –veel te vroeg. Maar … reizen doen we niet voor ons plezier, zegt een vriend van ons. Of toch? Een halfuurtje later zijn we al op weg naar Zaventem. Vrije baan op een haast lege snelweg. Naar Armenië. En er is even de tijd om vandaag aan mijn vriend Jan te denken. Hij zou vandaag zeventig zijn geworden, maar koos vier jaar geleden voor een andere weg. Hij is nog altijd bij ons. Telkens weer.
Armenië dus. Niks voorbereid, ik laat alles op mij afkomen. Kerstmis en oudejaar. Ja, ook Kerstmis, want in Armenië vieren ze Kerstmis op een latere datum. Genoeg stof om erop terug te komen. We zijn er klaar voor.
De vliegtuigreis is in die zin merkwaardig dat enkel wij toeristen zijn. In het bomvolle vliegtuig zitten niks dan Armeniërs uit de diaspora die naar “huis” gaan om Nieuwjaar en Kerstmis te vieren. Dat betekent meteen ook dat er ontzettend veel kleine kinderen en zelfs huilbaby’s aan boord zijn. Waarschijnlijk heel wat peuters en kleuters die voor het eerst in hun leven de Armeense grootouders gaan zien. In levenden lijve dan toch. Vandaar ook het luide applaus bij de landing. Dat was lang geleden. In de diaspora leven minstens zeven miljoen Armeniërs, in het land zelf zo’n drie miljoen, waarvan 1,2 miljoen in de hoofdstad Jerevan.
Net voor de landing krijgen we nog een prachtig zicht op de bijbelse berg Ararat. Hier zette Noah ooit voet aan grond nadat de ark was gestrand. Stenen neem ik niet mee uit Armenië, maar mocht ik een stuk wrakhout zien liggen …
We rijden door de fel in licht aangeklede stad naar ons hotel. De kerstperiode is hier duidelijk het feest van het licht. In hoeverre het hier met de winterzonnewende te maken heeft, weet ik niet, maar het is in ieder geval feeëriek.
Wegens drie uur voor zijn we ineens acht uur ’s avonds en gaan we onmiddellijk eten. Allemaal Armeense gerechten waarvan ik jullie de naam bespaar, maar die erg lekker zijn. Net als de wijn. En de boeiende gesprekken aan tafel. En Armeense muziek op de achtergrond die algauw enkele vrouwen aan het dansen zet. Als gepatenteerde muurbloem doe ik natuurlijk niet mee.
En zo zit de eerste dag erop. Morgen is het Sint-Silvester en staat ons heel wat te wachten. Slapen nu, in een vrij smal bed.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee