Wie gaat er nu naar Nepal als daar enkele dagen geleden de aarde heeft gebeefd? Gelukkig ligt het epicentrum op 400 km van de hoofdstad. Vanuit Kontich zit je dan een eind voorbij Parijs.
Ik lig nu op mijn bed in een hotelkamer in Kathmandu. Het was een vermoeiende reis naar Nepal. Vanuit Brussel een vrij lange vlucht naar Doha. Een lange wachttijd in transfer en dan een vrij lange vlucht naar Kathmandu. Dat maakt dat we eigenlijk geen lange ononderbroken nachtvlucht hebben, zodat slapen zo goed als uitgesloten is. Dus lezen en films kijken.
Een aanrader is het boek van Maddy Stolk, Soedah laat maar dat handelt over hoe een Indomeisje/-vrouw met het verleden van haar ouders omgaat. Ze hebben in een jappenkamp in Indonesië gezeten. Maar ze doen er het zwijgen toe en de vrouw ontrafelt stukje bij beetje hun verleden. Ze zaten overigens in Tjideng, waar niet enkel Jeroen Brouwers (Bezonken rood) maar ook Boudewijn van Oort (zie verslag Indonesië en Oezbekistan) heeft verbleven. Alhoewel verblijven eigenlijk een te mooi woord is voor die jaren in een interneringskamp.
De eerste film die ik zag op het vliegtuig was het Duitse Nebenan, een zwarte komedie van Daniel Brühl en tegelijkertijd een soort persiflage op de Stasi tijdens de DDR-tijd. Op de tweede vlucht zag ik nogmaals het vertederende Il postino. Bij de ondertiteling werden af en toe woorden geblurd. Zo kwam er een grijs balkje boven de Engelse vertaling van verginità.
Bij aankomst in Kathmandu overvielen ons de warmte en de stromen bezoekers. Uiteindelijk duurde het volle drie uren om van het vliegtuig tot bij de bus te raken. Ellenlange rijen bij het visumkantoor en daarna aanschuiven om voorbij de immigratiepolitie te raken. Nepal is duidelijk in trek. Ondanks de aardbeving in het westen van het land.
De vermoeidheid zorgt ervoor dat we slechts een korte wandeling door enkele straten en straatjes in de buurt van ons hotel maken. Ook hier Aziatisch druk met auto’s en motoren. Ook hier zou ik niet durven achter het stuur kruipen, ook al lijkt het minder hectisch dan Jakarta of Ubud. Toch zie je hier en daar tussen de nesten elektriciteitsdraden schoonheid. Kleine stupa’s en houten beeldjes. Het belooft voor de verdere reis, maar nu om 19.00 uur naar bed. Mijn ogen vallen dicht.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee