Wakker worden door het “geklepel” van het kerkje hiernaast. Een 800 jaar oude gemeenschap. Jammer genoeg blijft de kerkdeur potdicht. En met de idee dat ik nog één jaar te gaan heb voordat ik de leeftijd van mijn moeder bereik. Maar ik hoop toch op enkele jaren meer.
En ook wakker geworden door de verjaardagswensen van Lene en Roosje. En later op de dag van Matse en Inte. En ook van Lise, Fien en Emiel. Zo is het een mooie dag.
En wat een mooie dag is het inderdaad geworden. Met een kop koffie die de waarheid zegt. Of toch ongeveer.
Hier in de voorhof van het Johanniterhaus was vandaag de Klimameile. Een samenkomst voor het milieu. Met optredens, gesprekjes, kraampjes en zo meer. Allemaal heel gemoedelijk en sympathiek. Toch is Duitsland veel geëngageerder in verband met het klimaat dan ons land. De aanwezigheid van de groenen in de regering is veel duidelijker. En de consequenties ook veel rechtstreekser. Denk maar aan de totale stop op kernenergie van de ene dag op de andere. Het kinderkoor is overigens wel heel mooi en hun liedjes doen aan Frappant denken.
Tegen de middag weer naar Eckerde voor de Tag der offenen Pforte – opendeurdag – op het domein. De von Heimburgs maken het domein vrij voor de Feuerwehr en het plaatselijke koor. Bratwurst, Torte, bier en wijn. En een koor dat het van de sympathie moet halen, want zijn toonvastheid is niet van deze wereld. De gemiddelde leeftijd zal toch een heel stuk in de zeventig liggen, dus de stemmen zijn niet meer wat ze geweest zijn, maar dat wordt duidelijk gecompenseerd door de zangvreugde bij onder andere Tiritomba, ook al hoor ik in de Duitse versie Piritomba. Volgens Mie zouden er toch enkelen niet mogen meedoen met haar koor in Kontich. Toch niet zonder ingangsexamen.
Deze jaarlijkse happening toont de wissel- en samenwerking tussen de familie en het dorpje Eckerde. Het dorpje telt circa 550 zielen en daarvan zou de helft lid zijn van de plaatselijke brandweer, de echte Feuerwehr, maar ook een jongeren- en een seniorenafdeling. Waarschijnlijk ook om figuurlijk branden te blussen.
We krijgen onmiddellijk iemand van de plaatselijke pers op ons dak die een foto neemt en later ergens op haar nieuwswebsite schrijft dat we elkaar sinds de oorlog kennen. Welke oorlog dat dan moet zijn, is mij in ieder geval niet duidelijk. Maar ze vertelt ons wel dat het Rittergut Eckerde het enige is van de negen dergelijke domeinen in de omgeving dat zich zo openstelt voor zijn gemeenschap.
Dietrich neemt ons en een groepje bezoekers mee op een uitgebreide wandeling door het domein. Nog meer valt ons de natuurpracht van dit goed op. Onder een aangename zon op een dag zonder wind, terwijl het blijkbaar in Vlaanderen alte Weiber regent. Hij vertelt over hoe men dit park beheert en wat men allemaal moet doen om het beheersbaar te maken. Uiteraard handenvol geld zijn nodig. Volgend project is het uitbaggeren van de gracht: 2000 kubieke meter modder moeten worden geruimd om het water weer leefbaar te maken.
Een sequoia in het park doet ons herinneringen ophalen aan een bezoek aan het Sequoia Park in Nevada met onze jeugdvrienden Werner en Fabienne nu al meer dan tien jaar geleden. Zo zie je maar, alles komt terug.
Met Dietrich beklim ik ook de klokkentoren, eigenlijk de Uhrturm, want daar bevindt zich het uurwerk dat de klokken via kabeltjes op afstand aanstuurt. Helemaal uit 1892 en volledig mechanisch. En hooguit een minuut vertraging per jaar. Duitse Gründlichkeit. Dietrich moet wel elke week alles opwinden. Uiteraard, zo hoort het ook, bij een honderd procent mechanisch ding.
De uurwerktoren is overigens het enige bouwwerk dat de brand van 1890 heeft doorstaan. Het wapenschild boven de deur geeft de ouderdom aan: 1590. Aangezien de voorvaderen van Dietrich al vijfhonderd jaar dit gebouw bewonen, zijn ook zij door dit poortje gegaan.
Dietrich brengt me verder naar een stuk archief van zijn vader. Tientallen en tientallen “classeurs” die vooral niet geklasseerd staan en schreeuwen naar archivering, maar de heer des huizes gaat slechts in oktober 2025 met pensioen. Dus, ze moeten nog wachten.
Ondertussen geeft het koor om de zoveel tijd van jetje en ze eindigen met het Eckerder Heimatlied. Dat is voor ons het sein om te vertrekken. En dat biedt ons daardoor nog juist de kans om de kerk in Wennigsen te bezoeken. En dat is een echte verrassing. Het is een evangelische kerk met veel beelden en schilderijen. Een behulpzame dame vertelt ons dat het ooit een katholieke kerk is geweest. Dat heel veel beelden zelfs als het ware zijn ingemetseld geweest, maar bij restauratie opnieuw zijn vrijgekomen. De schilderijen op het plafond lopen zelfs door achter het altaar dat later is geplaatst. Het is een echte verademing. En voor mij natuurlijk als kers op de taart een soort ingewerkt Laatste Avondmaal. Qua vorm, du jamais vu. Judas zit helemaal mooi vooraan met zijn beurs met veertig zilverlingen. Gelukkig dat we dit nog hebben gezien net voor sluitingstijd.
Ondertussen loopt ook de Klimameile op zijn einde, maar we maken nog het slotoptreden mee. Het meeste volk is weg, maar het enthousiasme is er niet minder om, zodat er om een Zugabe (bisnummer) wordt geroepen, wat er dan ook komt in de vorm van Guantanamera. En niet Guantanamo, zoals ik eerst schreef.
We sluiten onze rijkgevulde en welbestede dag af in een Spaans restaurant La Posada met lekkere tapas en het nieuws dat Club Brugge de (sl)echte kampioen is. Ocharme Union.
Lut daagde mij uit om fictief verder te gaan. Dan zou het hier in Hannover moeten beginnen met “Es war einmal …”, maar ik heb niet meer de moed om een Märchen te schrijven, alhoewel we in een sprookjesachtige omgeving hebben verbleven. Dat zal voor een volgende keer zijn, Lut.
Nu duik ik mijn boek in: “Gedeelde grond” van Björn Rzoska. Een intrigerend boek over zijn familie, waarvan ik niet weet of ze het allemaal even leuk zullen vinden. Je zult maar een rabiate Vlaamse SS’er enerzijds en een Poolse vrijheidsstrijder anderzijds als grootvader hebben. Recensie voor Volkskunde volgt.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee