Wat een fantastische eerste tocht. Circa twintig kilometer. Maar meteen in onze top drie. Niet zozeer omdat het spectaculair is, maar wel om de enorme afwisseling. Vergezichten , busstroken, wijnvelden, velden lijnzaad, pittige hellingen, weiland, een mooi dorpje en geen regen. Meer moet dat niet zijn. Een echte aanrader voor al wie een beetje wil trekken in Saarland, het kleinste Bundesland van Duitsland.
Nog voor de start neem ik een foto van een spandoek aan een school met de tekst “Sei frech, wild und wunderbar”, waarop zo’n hummeltje aan de draad kwam zeggen: “Du darfst uns nicht fotografieren”. Goed opgeleid, dus. Hij stond overigens niet op mijn foto.
We beginnen als opwarming met een venijnige klim naar de Hammelsberg aan de rand van Perl. Zo komen we bij het Drielandenpunt, waar het niet onmiddellijk duidelijk is wie in welk land staat. Zelf merk ik dat ik iets aan mijn rugzak moet doen. Mijn CPAP-machine van 3,5 kg heb ik bovenaan in mijn rugzak gestoken, waardoor alle gewicht totaal onevenwichtig op mijn schouders terechtkomt. Onmogelijk vol te houden, dus alles uitladen en CPAP onderaan lageren. Zoals ze bij Vermaelen Projects zouden zeggen: een wereld van verschil.
Door de klim zijn we natuurlijk opgewarmd. En ook door even verkeerd te lopen. Ook heuvels kunnen heel steil zijn en hebben daardoor stijl, want je wordt beloond met mooie panorama’s. In de verte zien we zelfs Winnetou en zijn Apaches. Een rij bomen met daarnaast een watertoren doet onze fantasie alle eer aan. Bovendien, we hebben Arendsoog in onze rangen, want Marc ziet alles waar Guy en ik achteloos aan voorbijgaan of gewoon nog niet hebben gezien. Zonder hem zouden we in de voorbije jaren al heel wat kilometers extra hebben gedaan.
Onderweg zijn er heel wat informatieborden. En wat dacht je, ik wil die allemaal lezen. Ook de BZN-borden. De borden op Frans grondgebied tonen overigens de nodige fouten in de Duitse teksten. Vreemd dat ze elkaar niet hebben gecontroleerd. Want uit alles blijkt dat ze hier een grenzeloos Europa promoten. Met Schengen in de achtergrond. En dat klopt, want je ziet geen enkele grenspaal.
In Sehndorf - lässt uns sehnen - zien we een mooie wasplaats in zo’n mooi dorpje waar elk tweede huis een Winzer herbergt. Alles staat in het teken van de wijn die hier wordt verbouwd. Een deel van de trail loopt dan ook echt door die wijnvelden, waar de eerste bloesems aan de takken komen.
Aan de rand vind je nog restanten van de Westwall. Het infobord is heel duidelijk, in dit deel van Duitsland doen ze er geen doekjes om. Lees mee: “die deutsche Aggressions- und Vernichtungspolitik in der ersten Halfte des 20. Jahrhunderts”. Eindelijk toch komaf maken met dat ongemakkelijke verleden heet zoiets.
Op het einde van onze tocht komen we bij de Römische Villa Borg. Een reconstructie van de Romeinse villa die hier ooit stond in wat Belgica heette. De dappersten aller Galliërs woonden inderdaad niet per se in ons land! Hier is mooi werk geleverd. Mooie voorwerpen zie je er. Onder andere een heel mooi erotisch beeldje van een triootje. Even genieten van dat Romeinse verleden.
Onze eindbestemming heet Hellendorf, maar het is zeker niet die Hölle. Er wonen hier volgens Wikipedia 302 mensen, maar het hotel Sonnenhof is blijkbaar een trekpleister voor de streek. Een lekker stuk Rinderhüfte en een plaatselijke witte wijn brengen ons terug op temperatuur.
Uiteraard ben ik het eens met de commentaren op mijn stukje van gisteren. Mie is ondertussen in Breskens begonnen aan het boek van Rzoska en ik lees verder aan Alkibiades van Pfeiffer. Ik kan het absoluut aanraden, maar je moet wel volhouden wat het is echt wel een dik boek. Maar wat een ongelofelijke spiegel voor de wereld van vandaag, ook al gaat het over meer dan twee millennia geleden. Opgepast voor windhanen die onze democratie onder druk zetten en die pogingen doen om hele en halve dictators als normaal te laten doorgaan. Om in de Romeinse sfeer te blijven: cave!

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee