Onze gids is onvolprezen, onze encyclopedische Sona. Ze lijkt alles te weten en op elke vraag feilloos het antwoord te kennen. Gidsen die altijd maar doorratelen, gaan rap vervelen, maar bij Wikisona is er geen gevaar. Ze verveelt niet en lost alles met charme op.
Dat kan ook gezegd worden van ons al even onvolprezen reisbureau Persiana (https://persianareizen.be ). Ze hebben voor een uitgekiend en boeiend programma gezorgd. Het is tegelijkertijd hard als obsidiaan en zacht als hummus, naargelang de vraag en de noodzaak. Ze brengen ons waar we moeten zijn en zorgen voor de juiste begeleiding. Gratis reclame natuurlijk, maar wees gerust die “pers” in hun titel staat al helemaal niet voor afpersen, maar om er voor ons, moeilijke toeristen, alles uit te persen. Gewoon super. Dus, als je naar Armenië, Georgië of Oezbekistan wil, één adres. Jammer genoeg wordt Perzië op dit ogenblik wel uitgeperst, zodat we er niet naar toekunnen. Maar zodra het kan, zal Leila – zelf uit Iran – wel voor een programma zorgen. En een goeie gids die je zelfs elke morgen mag kussen, dus if you want to kiss the guide, travel Persiana.
Met ons comfortabel busje rijden we naar het Sevanmeer. De weg gaat omhoog, het Kaukasusgebergte in. Langs de paar honderd trappen klimmen we omhoog met als resultaat een schitterend uitzicht op het grote meer en het omliggend gebergte. Maar de collateral damage van deze klimtocht is nog beter. Twee kerkjes en een ruïne van een kerk zorgen alweer voor een staat van verrassingsopwinding. Het kerkje dat we bezoeken is van de negende eeuw en doet – naar onze westerse normen – erg romaans aan. Binnen heerst er een haast gezellige warmte. Maar we worden ook verwelkomd door een iconostase van Iraanse oorsprong, een gift van de Armeense gemeenschap in Ispahan. Mij bevalt vooral de fantastische grafsteen (17e eeuw) in basalt met de mooie ingegrifte figuren en gebeurtenissen uit het leven van Christus. De os en de ezel zijn aandoenlijk mooi en lijken haast op konijntjes, maar ze doen geen afbreuk aan de rest van het afgebeelde verhaal. Dit kerkje doet me denken aan de schoonheid van de wondermooie kapel in het Sloveense Hrastovlje met de danse macabre. Ondanks alles – of is het misschien dankzij – heeft het christendom in al zijn vormen zoveel mooie relicten van cultureel erfgoed bezorgd. Je wordt er blijgezind van.
Het middagmaal in een klein dorpje met een ander kerkje eenzaam op een al even eenzame heuvel is ook nu van uitstekende kwaliteit en herinnert ons eraan dat vlees ook anders kan smaken dan wat wij gewoon zijn. Het veelbelovende dessert met pumpkin valt wat tegen, Halloween is dan ook allang voorbij.
Op weg naar het skioord met de moeilijke naam Tsaghkadzor vertelt Sona ons nog het een het ander waar ze ’s morgens al mee was begonnen. Al van in de kleuterklas leren de Armeense kleuters drie alfabetten: het (totaal onleesbare) Armeense, het Cyrillische en het Romeinse. Vrij snel leren ze ook Russisch en Engels. Ook schaken is een schoolvak. Hoe zou het zijn met hun Pisaresultaten?
Een wandeling in het skioord leert ons dat je hier vooral kunt leren skiën op blauwe en rode pistes. Zachte hellingen die zakken tot 1900 meter.
Dat we ’s avonds tot aan de Russische bar geraken, maar er niet in, hoeft ons uiteindelijk niet te verwonderen, maar bederft de pret niet. De beer is niet thuis, dus gewoon terug naar Jerevan om lekker te eten en te leren tellen. Wat kan het leven (van een toerist) mooi zijn. En nu is mijn kaars uit.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee