Het was een lange nacht. Met de kippen op stok om acht uur in een kille, koude en klamme kamer. Niks geen luxe, maar wel winddicht. Zo zou je het kunnen omschrijven. Alle gasten in het hotelletje Dorje Lhakpa doen een trekking. Dat kan kort en op lager gebied zijn, maar ook als beginpunt van lange trekkings naar het hooggebergte. Hier is het dus te doen. Met alle kleren aan in bed, onder de ook al klamme dekens. “We reizen niet voor ons plezier”, zou vriend Herman zeggen.
         Om halftwaalf word ik wakker en moet dan noodgedwongen naar een hond luisteren die elke twee seconden aan het blaffen slaat. Geen zin om op te staan in dit klamme kot, maar wel lang wakker gelegen. CPAP uitgedaan en dan denken – hoe belachelijk is dat? – dat je dan hartfalen zou kunnen krijgen. Dus CPAP toch weer aangedaan. Uiteindelijk toch in slaap gesukkeld. En dan om zes uur opgestaan om alweer een ongelofelijke zonsopgang te zien. Het is behoorlijk koud op het terras, maar we zijn duidelijk niet alleen. Een oud vrouwtje is ondertussen al dat terras aan het schoonvegen. Kromgebogen, maar onversaagd. Ondertussen begint de horizon roze en oranje te kleuren en dan komt heel snel de zon op. De vijf toppen van de heilige berg Ganesh Himal lichten op. Een heilige berg die verwijst naar de olifantengod Ganesha en niet meer mag worden beklommen. We voelen ons klein tegenover zoveel grootsheid van de natuur.
         American breakfast krijgen we hier. Een rare benaming voor ei, muesli en fruit. Maar in ieder geval genoeg om energie op te doen voor een vermoeiende dag. Het kleine stukje rechtdoor is ongeveer het enige vlakke wegje, want dan gaat het vrij snel omhoog van 2215 meter tot 2437 meter. Honderden, in mijn gedachten wel duizenden ongemakkelijke, want ongelijke trappen van steenbrokken beklimmen we. Met ondertussen het gefluit van de zwartkapsibia en de grijsborstboomekster. Alweer bedankt, Merlin app, want neen, ik ben absoluut geen vogelaar. Ik ken nauwelijks een raaf uit een kraai. 
         Rechts van ons zien we steeds weer die bergketen en we nemen de zoveelste foto, want telkens zien die bergen er net iets anders uit. Op deze trail komen we regelmatig andere trekkers tegen en hoe meer we dalen hoe meer we ook Nepalezen tegenkomen, want het is zaterdag en dus hun vrije dag, hun zondag eigenlijk. Bhuwan leidt ons zorgzaam door de verdere paadjes en het nationale park, waar we af en toe eens moeten stoppen om de tickets te laten stempelen door een soldaat. Het park staat namelijk onder militaire bescherming.
Toch slaagt men er hier en daar in om marihuana te kweken. Onder een afdakje, maar duidelijk in het openbaar, zijn enkele mensen het spul aan het selecteren en verlezen.
         Onze middaglunch nemen we op de rand van de meer bewoonde wereld. Het lijkt alsof we er bijna zijn, maar dan volgt weer een eindeloze reeks natuurtrappen. En dalen is een stuk vermoeiender. Het wordt ook steeds warmer, zodat het toch puffen wordt. Twaalf kilometer is niet zo’n lang stuk, maar ik denk dat het equivalent is van het dubbele op een plat stuk. We zijn dan ook blij wanneer we in Sunderijal aankomen bij de wagen die ons naar Kathmandu brengt. Het is meteen ook het afscheid van onze drie Nepalese vrienden. 
         De tocht naar de hoofdstad vordert langzaam, omdat er een optreden is van een Indiase superster. Ongewoon veel verkeer en toch weer die onmogelijke acrobatenoefeningen van chauffeurs die door het kleinste gaatje kruipen. Dit moet je gezien hebben, om het te geloven.
         Een laatste scheerbeurt en een laatste maaltijd, nog wat uitrusten op bed en we zijn klaar voor het vertrek naar het koude Belgenland. Een avontuur van drie weken is ten einde. De rondreis was al heerlijk, maar de trekking was de kers op de taart. Het was een voorrecht om in dit mooie land te mogen vertoeven.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee