Wat een zalige dag was het vandaag. Ook al begon hij veel te vroeg. Om halfvijf ’s morgens. Met koud water in de douche. Ik weet dat mijn stapvrienden Marc en Guy nu zullen lachen, maar ik vind een koude douche vreselijk. Ik moet daarbij telkens aan Die Blechtrommel van Günther Grass denken, waarbij de vader van Oskar in de winter in Danzig/Gdansk een gat in het ijs kapt om zich te wassen. Ik niet dus. Ik ben een keer in zo’n wak gesprongen tijdens een saunasessie in Tampere en ik voel die kou nog. Vooral daar …
         Deze morgen met de bus omhoog naar Sarangkot, een uitkijkpost voor de Annapurnaketen. Pikdonker is het. En op vier kilometer van de top wil de chauffeur niet meer verder. Zijn bus is te breed, zegt hij. Na een discussie met de reisleider rijdt hij toch nog verder en zet ons op anderhalve kilometer van de top af. Een fikse ochtendwandeling. Echt een Aziatische manier om de avond ervoor niet te willen zeggen dat de bus niet tot boven kan of wil rijden. Dat doe je niet, want dan verlies je je gezicht. Maar nu verlies je dat toch omdat je het niet wil, terwijl het eigenlijk perfect te doen was. Neen zeggen staat gelijk aan gezichtsverlies. Onze vrienden Agnes en Luc hebben zich overslapen en moeten een taxi nemen en arriveren uiteindelijk vroeger dan wij.
Boven op Sarangkot hebben we een zicht op de bergen. Zeven- en achtduizenders. Een heet de fishtail en ziet eruit als een haaienvin. De Annapurna heeft vier nummers. De best zichtbare is nummer twee. De besneeuwde bergen baden in een soort oranje lichtgloed. Als het ware een voorbode van de zon. En met die opgaande zon veranderen de kleuren telkens. Het is haast magisch hoe die kolossen in de zon oplichten. Feeëriek schouwspel. Je waant je niet alleen in een andere wereld, je bent ook in een andere wereld. Je kunt blijven kijken en genieten van die mooie natuur. Het is eigenlijk nog mooier dan vanuit het vliegtuig. Gewoon omdat het geen passerend beeld is, maar iets wat zich op je netvlies vastzet. Een herinnering voor de eeuwigheid, ondersteund door de vele foto’s.
         We wandelen naar een hotelletje voor het ontbijt. Veruit het beste van de hele reis, maar daar draagt ook het uitzicht toe bij. Een koffietje met zicht op de Annapurna is net iets anders dan in onze keuken in Kontich.
         Vervolgens bezoeken we een zorgcentrum in Sarangkot. Een heel aantal kleuters worden hier opgevangen op een kleinschalige manier. Een mooi initiatief dat ook hier technische steun en inhoudelijke ondersteuning krijgt van Paul Viaene en zijn team. 
Het is nu halfelf en mijn ogen vallen dicht. De rest van het verslag zal voor morgen op de bus zijn, want het wordt opnieuw een reisdag.
Ondertussen zitten we op de bus voor een lange rit en hopelijk minder putten zodat ik hier mijn verslag kan verder schrijven. 
De honden dragen haast allemaal een bloemenkrans. Het is namelijk de tweede dag van Tihar, het feest van het licht. Bij ons is het feest beter bekend als Diwali, de Indische versie in het Hindi. De eerste dag is de dag van de kraai, dan volgt de hond, vandaag is het de koe die bekranst wordt, morgen de os. En de vijfde dag komen de broers aan bod. Vijf dagen feest. 
Niet zozeer een feest, maar een dag van herinnering is het voor mij. Het is precies dertig jaar geleden vandaag dat mijn moeder is overleden. Volgens het hindoeïsme bestaat de kans dat ik ze hier wel eens zou kunnen tegenkomen. Stel dat ik ze zou tegenkomen – ze zou nu 99 zijn – en je krijgt de kans om vijf minuten met haar te praten, wat zou je dan zeggen. Waarschijnlijk iets over de kinderen en vooral de kleinkinderen die ze natuurlijk nooit heeft gekend. Maar het zal niet gebeuren, religie kleeft niet aan mij.
Al zeker niet bij een bezoek gisteren. We bezoeken de pagode voor de wereldvrede waar een boeddhistische monnik met enkele volgelingen en al wie wil telkens dezelfde zin opdreunt onder ritmische begeleiding van een soort handtrommel. Telkens weer opnieuw. Uren aan een stuk. De volgelingen antwoorden eveneens in een ritmische cadans. Ze bidden tot Boeddha voor de wereldvrede. Niks verkeerds mee in deze woelige tijden van oorlog in Oekraïne en de Gaza. Maar het zou toch nog beter zijn, mocht Boeddha aan zijn broertjes en zusjes, van Christus over Jahweh tot Shiva en alle familieleden tot minstens in de derde graad, vragen om ermee op te houden. Want de meeste van die oorlogen gebeuren in hun naam. Mochten zij op hun godenfeest het nu eens eens zijn over een wereldwijde cease fire, dan zou dat al een heel stuk helpen. Ik hoor links en rechts vertellen dat het boeddhisme een heel vreedzame godsdienst is, maar dan hoef je slechts naar Myanmar en de Rohingya te kijken om hierover te twijfelen.
Terug naar gisteren. Na het kleuterschooltje bezoeken we een lagere school waar het net schoolfeest is. We worden met alle honneurs ontvangen, want ook hier is een project lopende. De kinderen zijn dolenthousiast en dansen op aandoenlijke wijze. Eerst voor ons en later voor de ouders die naar de school komen. Ik voel me hierbij toch wat onwennig als pottenkijker. Hoor ik hier wel thuis? Een feest van en voor de kinderen en hun ouders. En uiteraard ook voor de mensen die in dit project zitten. Maar ik sta erbuiten en word er toch mee binnengetrokken. En tegelijkertijd is het mooi om het enthousiasme te zien van heupwiegende Nepalese meisjes (vooral) en jongens uit de vijfde klas (elf jaar). En misschien moet ik het daarbij laten.
Later op de middag bezoeken we het Nepal Mountain Museum. Half sport-, half etnisch, half geografisch museum (da’s anderhalf, maar who cares). De opstelling was half traditioneel, half modern (deze keer wel juist!). De uitleg over de etnische groepen was wel goed gedaan, met telkens dezelfde vragen per bevolkingsgroep. De toonkasten daarentegen konden wel wat spons en zeemvel gebruiken. Het sportgedeelte toonde natuurlijk alle alpinistenexploten. Wie, wat en waar? Uiteraard Sjerpa Tenzing Norgay en Edmund Hillary, maar ook de latere exploten van bijvoorbeeld Süd-Tiroler Reinhold Messner die als eerste zonder zuurstof Everest beklom. Vele anderen, waaronder heel wat Japanners. En hun uitrusting, zoals wanten die ik zelfs niet zou aandoen om in de winter naar het voetbal te gaan. Die mannen en vrouwen zijn nog straffer dan de wielrenners. Bevroren vingers horen er blijkbaar bij. Toch even, vooraleer ze worden geamputeerd. En die leren schoenen moeten toch binnen de kortste keren doorweekt zijn geweest. In het geografische gedeelte zie je dan weer vooral uitleg over de klimaatopwarming. En tenslotte twee fototentoonstellingen. Een over Poolse klimmers en een vergelijkende reportage tussen Himalaya nu en Tux in Oostenrijk vijftig jaar geleden. Met soms wel beelden die toch wel wat overdreven zijn. Twee Oostenrijkse vrouwen die een ploeg trekken, tegenover een Nepalese buffel. Wel mooie beelden.
Overigens valt het eten hier heel erg mee. Het lijkt meer Europees getint dan Aziatisch. Behalve het gekruide gedeelte natuurlijk. Maar je eet hier ook pizza, lasagne en pasta, evenzeer als rijstgerechten met vlees. Wel groot vegetarisch aanbod. 
Ondertussen zijn we aangekomen in Lumbini, vlak tegen de grens met Indië, maar eerst een duik in het zwembad. De rest volgt morgen.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee