Wakker worden van kwekkende eenden op de sawa naast ons huisje. Het is eens wat anders. Gewoon fotogeniek. We vertrekken voor een rondrit richting noorden.
Er is naar Balinese normen weinig verkeer, naar onze normen al superdruk. Ze zouden elke Belg die klaagt in de file een halfuurtje hierheen moeten sturen. De verkeersagressie zou snel plaatsmaken voor Balinese hoffelijkheid. Of zou het ondertussen gelatenheid zijn? Er wordt niet geroepen of getoeterd. Mooi in het rijtje staan. Hier in Ubud zijn het trouwens de westerse toeristen die een flinke duit in het opstoppingszakje doen. Door hun onzekerheid en besluiteloosheid houden ze iedereen op. Want assertief moet je wel zijn, anders geraak je nooit op je bestemming.
Op onze morgentocht zie je overal vrouwen die offergaven leggen. Het hindoeïsme is hier zeer sterk aanwezig. Nog geen enkele moskee gezien, noch een imam gehoord. Onderweg politiecontrole. Alle scooters aan de kant. Helmcheck. Iedereen blijft lachen. Zelfs zij die zonder helm op stap zijn en een boete kunnen verwachten. Karma. Zelfs wanneer hele wegen zijn afgesloten omwille van een ceremonie, mopperen ze niet. Bovendien zijn er meer plechtigheden dan je zou denken. Op dit kleine provinciegrote eiland (anderhalve Belgische provincie) wonen vier en een half miljoen mensen samengeperst tussen de vele rijstvelden, bossen en stukken oerwoud. We komen in Jatiluwih aan. Deze rijstvelden zijn opgenomen op de UNESCO-werelderfgoedlijst. We zijn hier net op het ogenblik dat ze aan het overleggen zijn of de kerkhoven uit de Eerste Wereldoorlog in de Westhoek, Wallonië en Frankrijk zullen worden opgenomen. Het is al een herkansing want UNESCO worstelt met het begrip dood. Opname zou net betekenen dat de waarschuwende vinger voor verrechtsing en oorlog nog groter wordt. UNESCO lijkt dat niet te beseffen. Ondertussen drinken we een kopje koffie met uitzicht op de rijstterrassen. Iedere keer als ik hier ben, denk ik, dit is niet echt, dit is niet door mensenhanden gemaakt. Toch hebben mensen de natuur hier naar hun hand gezet en er een absoluut fantastische augenweide van gemaakt. Een echte streling voor het oog. Onwerkelijke werkelijkheid of net werkelijke onwerkelijkheid. In kunsttermen: surrealistische realiteit. Daar zijn wij, Belgen, toch meesters in. Een landje waar een onnozel en beschamend plasincident wordt verheven tot een buitenproportionele staatszaak. Een Britse Quickie was allang opgestapt. Hoe zei Marc Eyskens dat vele jaren geleden ook alweer: in elk ander apenland was ik opgestapt, maar niet hier. Het incident ben ik vergeten. Wat zou Magritte hiervan hebben gemaakt? Van rijstterrassen over Quickie naar Eyskens, het is een grote gedachtesprong, althans voor mij (voor Mie zou dit een makkie zijn, want die maakt grotere), maar de omgeving zet aan tot filosoferen, of beter mijmeren. Nog even dit, de velden worden beheerd door een soort coöperatie, subak genaamd. We rijden nu van de flora naar de fauna. Naar de diertjes met de mooie naam kupu-kupu of vlinder, butterfly, papillon, Schmetterling, farfalla, mariposa en sommerfugl. In onze westerse talen telkens andere, niet verwante woorden die altijd mooi klinken. In het vroegere Brabants dialect nog pepel dat van papillon is afgeleid. Het Duitse woord gebruikt men vaak om zogezegd te bewijzen dat het een harde taal is. Totale onzin, de hardheid zit enkel in (de stem en het hoofd van) de gebruiker die niet eens weet dat mee van de mooiste romantische gedichten in het Duits zijn geschreven. Het volstaat om Goethe en Heyne te vernoemen. En ja, ik weet wel dat Schmetterling ook smash in het volleybal betekent, maar ik vind smash harder klinken dan Schmetterling. Maar is het Italiaanse farfalla ook niet bijzonder mooi?
Dit alles om te vertellen dat we in de vlindertuin van Tabanan zijn aanbeland. In mijn herinneringen waren de vlinders groter. Maar ze waren niet per se mooier. Alle mogelijke kleuren fladderen rond ons hoofd. In de vlindermaterniteit liggen en hangen tientallen poppen. Klaar om te ontluiken. Het zijn wel niet allemaal vlinders, ook hele mooie motten bevolken die kinderkamer. Niet dat ik het verschil ken. Die motten schijnen wel maar vijf dagen te leven.
Genoeg gevlinderd, we vertrekken naar het wondermooie tempelcomplex van Mengwi. Zeer goed onderhouden. Een beetje in tegenstelling tot wat we meestal hier wel zien. Net dat onderhoud laat vaak te wensen over. Ik weet wel, het is niet altijd evident, want het aantal insecten is een veelvoud van onze “all creatures great and small”.
Het is aangenaam rondwandelen, binnengaan is enkel voor erediensten. Een beeld van Sri Diwa, godin van onder andere schoonheid en vruchtbaarheid, waakt over het gebied. Een heerlijke lunch van makreel die naar tonijn smaakt en erop lijkt, letterlijk tussen de sawa’s houdt ons in hogere sferen. Wat wel moet, want we zijn op een boogscheut van Tanah Lot. Deze kunstmatig in stand gehouden hindoetempel steekt fel af tegen de "barige" zee. Ooit zal hij vallen. Door de feeërieke ligging bij ondergaande zon is dit een toeristenval geworden. Ik heb hier altijd massa’s volk geweten, maar nu is het relatief leeg. De tientallen en tientallen toko’s smeken om toeristen die afgezet willen worden. Ik laat me toch verleiden tot een kerbaufiguurtje voor bij onze tau-tau. Geen angst, het zijn geen echte. En de kleine karbouw is misschien wel Made in China.
We blijven niet tot zonsondergang, want het is bewolkt. Het zicht op de tempel zal niet meer wijzigen. Op weg naar ons huisje. Tijd genoeg om te schrijven, zeker als we alweer stilstaan voor een huwelijk. Ook tijd om de oogjes even te sluiten. Nick is een goeie chauffeur, hij kupu-kupu't door het verkeer.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee