Helemaal geen zin om te schrijven gisteren. Lange reisdag. Eerst een dik uur rijden naar de luchthaven van Toraja. Vliegtuig op schema, maar dan meer dan een uur vertraging in Makassar. Slechts om vijf uur uit de luchthaven in Denpasar en dan met de auto naar hotel. Verschrikkelijk druk, een half verkeersinfarct want over de 39 km deden we meer dan twee en een half uur.
            Mijn dertig seconden of fame op de luchthaven bestonden erin dat iemand ons stond op te wachten op de luchthaven met de naam Catteeuw, alleen de w was een m geworden. Is natuurlijk geen gemakkelijke naam.
            Het lange reizen wordt gecompenseerd door ons verblijf. En wat uitslapen deze morgen. In het daglicht is ons nieuwe paradijsje nog mooier dan wat we vorige nacht hadden vermoed. En er is een zalig zwembad. Jammer genoeg niet geschikt voor volgend jaar, wegens slechts zes kamers. Maar vooral heel rustig. Dat is het vreemde hier. Je slaat een zijwegje in langs een superdrukke straat en je bent plots in een omgeving waar je de kikkers hoort kwaken. En superdruk is iets wat je je niet kunt voorstellen als je het niet hebt gezien. Auto’s, motoren en scooters glijden af en toe stapvoets langs je heen. Ondertussen zitten er twee mannen strepen te overschilderen op het trottoir, waar hier en daar nog van die hele kleine mandjes met offergaven staan. Ook dit moet je hebben gezien, want seeing is believing.
            Vandaag geen al te druk programma. Eerst het museum van Antonio Blanco. Toch wel een goede kunstenaar die bij ons te weinig bekend is. Heeft natuurlijk met zijn leven te maken. Uit Spaanse ouders in de Filipijnen geboren en voornamelijk in Indonesië geleefd en getrouwd. Voor verdere informatie de Engelse wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/AntonioBlanco(painter). Hij heeft heel wat Balinese vrouwen geschilderd. Met bloot bovenlijf. Niet verwonderlijk omdat dit tot heel ver in de twintigste eeuw (jaren zestig en zeventig) nog gebeurde. Nu natuurlijk niet meer. De Balinese vrouwen zouden de mooiste borsten ter wereld hebben (sic). Dat zou komen doordat ze alles op hun hoofd sjouwen en vaak met hun handen dat ook vastpakken en daardoor versterkte armspieren en dus … Se non è vero, è ben trovato. Moeilijk te zeggen of dat nu nog zo is.
            Dat brengt me onmiddellijk bij een iets delicatere kwestie. Het overvolle Ubud loopt hier vol met westerse toeristen. En zoals die er vaak bijlopen is echt wel respectloos voor de plaatselijke bevolking. Ik weet wel, er kan tegenwoordig veel, maar dan liefst wel binnen het juiste kader. Neen, ik wil hier niet de moraalridder uithangen. En neen, ik heb het niet enkel over vrouwen en hun kledij, maar evenzeer over mannen. Die zouden zelfs in Knokke een GAS-boete krijgen. En neen, ik post geen foto’s van dergelijke toestanden. Een land bezoeken betekent ook respect en inlevingsvermogen. Van andere mensen eisen dat ze zich aanpassen, maar zelf niet de minste moeite doen, dat kan er bij mij niet in. Ik snap trouwens niet wat zoveel mensen hier komen zoeken, want de mooie musea die wij hebben bezocht waren in ieder geval zo goed als leeg. Voilà, gedaan met zagen, over naar de orde van de dag. Mijn dagen als docent interculturele communicatie liggen tenslotte al negen jaar achter mij en misschien word ik wel gewoon oud(er). 
            Naast het talent van Blanco zijn de tuinen en het museum zelf een bezoek absoluut waard. Overigens waren Sukarno en Suharto fan. En ook Ingrid Bergman. Minder is dat zelfs Michael Jackson … Fotograferen niet toegestaan, die borsten verdragen niet zoveel licht.
            We drinken een theetje (jawel, het moet niet altijd Bintang zijn) in de cafetaria van het museum met een panoramisch uitzicht over de werkelijk groene omgeving. Ook hier weer zie je letterlijk waarom dit land gordel van smaragd heet. En daarna beneden aan de brug op het terras van een restaurant zien we datzelfde cafetaria blinken. Majestueus, heet zoiets.
            Daarna gaan we naar het Puri Lukisan Museum. Het is gewijd aan de Balinese kunst. Verspreid over vier gebouwen in alweer een prachtige tuin. Hier wel wat stout geweest en foto's genomen. Ik doe er wel wat inspiratie op in verband met volksverhalen om ooit samen met mijn dochter uit te werken, zij de illustraties en ik het verhaal. Zoals we ooit vroeger al hebben gedaan: https://jaanebe.wordpress.com/tag/paul-catteeuw/. En ooit komt het er opnieuw van. Als ik na mijn pensioen op pensioen ga! Zou je ergens tijd kunnen kopen?
            We doen meteen ook onze inkoopverzoeken alle eer aan en bezoeken enkele shops. Tot en met kecap van ABC en armbandjes voor mijn lieve kleindochters. De twee jongens moeten nog aan de beurt.
            Heb je al eens geroosterde tonijn gegeten? Wij wel. En het was heel lekker. Misschien wel onze beste maaltijd. En dat in het piepkleine restaurantje van ons verblijf met twee oude naaimachinetafeltjes. Neen, niet van Singer. Toch kwam Zot Polleke even naar boven. En dan gaan mijn gedachte naar Frank. Het is binnen drie dagen al twee maanden geleden dat hij niet meer bij ons is. Ook hij is ooit met mij hierheen gekomen. De Ijen blijft eeuwig in onze herinnering, wie mee was, weet wel waarom. 
            Morgen vliegen we er weer in. De mooie rijstterrassen moeten eraan geloven. Hopelijk is er nog niet geoogst. Selamat tidur.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee