Voor het eerst de hele nacht doorgeslapen. Jetlag lijkt verslagen.
Een aangename temperatuur bij het zwembad net voor onze kamer. Veel minder drukkend dan in Jakarta. Bij een open hemel. Op de achtergrond een Indonesiër die zijn (niet bestaande) zangtalenten karaokegewijs blijft uitproberen. Ook vals zingen lijkt een kunst.
Hoewel ons hotel Petimas op een boogscheut van de superdrukke Jalan Malioboro ligt, is het hier een “haven of peace”. Het doet me een beetje denken aan het begijnhof van Kortrijk. Neen, niet qua architectuur of wat dan ook, maar aan de stilte op een plaats binnen stapbereik van de grote drukte van een stad. Ook al valt de hoofdstad van West-Vlaanderen (!!!) verder in niks te vergelijken met Yogya.
Ook de becaks zijn met hun tijd meegegaan. Zo goed als alle becaks hebben nu een stinkend motortje. Toch is dat veruit de leukste manier om door Yogya te voyageren. Dus voor 200,000 rupiah (ongeveer 11 euro) hebben we twee bereidwillige drivers die ons overal naar toe brengen. Eerste stop is Taman Sari, het waterpaleis. Ik herinner me dat als een ruïne die je ergens van bovenuit kon bekijken. Maar ondertussen is het flink gerestaureerd en gerenoveerd rond een waterpartij met fonteinen. Het is eigenlijk het verblijf van de vele echtgenotes van de sultan die haar kwam bezoeken als hij daar zin in had. Dat het waterkasteel heet, is een beetje vreemd, maar ooit moest de man er met een schuit naartoe. Een uitbarsting van de nabije en nog altijd zeer actieve vulkaan Merapi legde dat kanaal droog en het kasteel werd gedeeltelijk vernield. Nu dus weer deels opgeknapt en absoluut de moeite waard om te bezoeken. En natuurlijk weer mijn hoofd gestoten tegen een betonnen latei. Zoals op haast elke reis. Ik leer het nooit.
Onze volgende stop is de wereldberoemde kraton. Hier woont de huidige sultan nog. De man heeft nog altijd een zekere macht en is vooral van diplomatisch belang. Grote delen van zijn paleis zijn nu toegankelijk voor het publiek. Maar tegelijkertijd een beetje ontgoochelend, want daarvan is meteen een groot stuk gesloten voor renovatie. Daarentegen worden we vergast op een oefensessie van heel jonge dansers (m/v) die een optreden inoefenen. De beheersing van hun lichaam en de vinger- en handbewegingen zijn indrukwekkend. De lerares telt telkens tot acht en geeft korte instructies. De jonge dansers doen gedwee wat hen wordt opgedragen. Satu, dua, tiga, empat, lima, tujuh, delapan: telkens opnieuw.
Terug naar ons hotel voor een korte maaltijd en een autorit van een uurtje. Niet de afstand, maar het verkeer bepaalt de lengte van de rit. We bezoeken Prambanan, de mooie en ranke hindoetempels die op het einde van vorige eeuw nog een aardbeving letterlijk op hun dak kregen. Nog niet alles is weer opgebouwd, maar ruim voldoende. Toch is hier nog veel ruimte voor het betere puzzelwerk.
Onze gids spreekt (een) Nederlands en is best te begrijpen. Hij is er trots op dat Prambanan ouder is/zou zijn dan Borobudur. Zelf hou ik meer van dit liefelijke Prambanan dan van het massieve Borobudur. Smaken laten zich niet dwingen. Het blijft echter vreemd dat de beide tempels hindoeïstisch zijn midden in een moslimoceaan. Volgens de gids treft hier weer de Merapi schuld. Na een uitbarsting geraakten ze beide bedolven en trokken de hindoes oostwaarts en kwamen zo op Bali terecht, waar het nog altijd veruit de belangrijkste godsdienst is. De goden en godinnen bespaar ik je, al is Ganesh met de olifantenkop en slurf mijn favoriet.
Bedek bakar (gegrilde eend) en nasi putih (witte rijst). Alles met de handen. En sambal om u tegen te zeggen. Als je nog kunt. Voor zo’ goeie twee euro.
En dan naar het danstheater voor een voorstelling van de Ramayana. Een prachtig decor, de tempels van Prambanan tegen de achtergrond. Ook het verhaal van de ramayana bespaar ik jullie. Ik verwijs voor dit epos naar Wikipedia (https://nl.wikipedia.org/wiki/Ramayana en https://en.wikipedia.org/wiki/Ramayana ), een zeer goede bron van informatie voor dergelijke dingen. We hebben het toch niet helemaal uitgezeten. En zitten hier nu onze verslagen te schrijven op twee meter van het zwembad. En dat terwijl jullie zitten te puffen in de Vlaamse hitte.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee