Consummatum est! De 622 km zijn inderdaad volbracht en we zijn in Breskens aangekomen.
Al tijdens de rit naar Leuven begonnen mijn pedalen te zuchten, te piepen en te kraken. Maar ze hielden het zuchtend, piepend en krakend vol. Toch denk ik dat ik nieuwe trappers nodig heb. Anders kan ik nooit een tijdrit winnen zoals Vingegaard in de Tour.
In ieder geval we hebben toch een fantastisch mooie tocht achter de rug. Op de achtergrond was de dodendraad altijd wel ergens aanwezig, maar zonder de tocht over te nemen. Zovele mooie plaatsen en wegen. En verschillende slaapplaatsen. Je ontmoet steeds weer nieuwe mensen en dingen. Zoals gisteren nog. De boot waarop we sliepen is een spits, een platbodemd schip van 39 meter dat diende om graan of meststoffen te vervoeren. Het koppel dat de boot bezat, kocht het vrachtschip in 2009. De eigenaar, een loodgieter, bouwde het schip helemaal om tot een woon- en B&B-boot. Echt heel mooi. Alles moest hij uitmeten, want op een boot die op het water ligt kun je geen waterpas gebruiken. Nu lag de boot vast aan de kade, maar ze maken er ook trips mee. Meestal Gent, maar ze zijn ook al tot Lyon geweest. Ze hebben trouwens hun bootidee gehaald in het onvolprezen reis- en bootverhaal van Michiel Hendrickx zoveel jaren geleden op VRT. Samen een gezellig ontbijt.
Onze laatste fietsdag was een - volgens de normen van deze trip - kort uitstapje van net 50 km. Van Terneuzen tot in Breskens. Met een omweg natuurlijk, want in rechte lijn is het nauwelijks meer dan 25 km. We gaan via Philippine, het mosseldorp. Me altijd afgevraagd waarom het dorp zo heet, dus Wikipedia. Een polder die naar Filips de Schone werd genoemd.
In Boekhoute (neen, niet Boechout, ook al betekent dit hetzelfde) weer enkele reconstructies, waaronder een naar mijn smaak niet zo geslaagde kunstreproductie. Het museum - met aandacht voor de vrouw in de Eerste Wereldoorlog - is jammer genoeg op dinsdag gesloten.
Tot mijn verrassing was Boekhoute een vissersdorp, waar ooit vijftig “garnaalboten” (girnoarboten) aanmeerden. Een gedenksteen aan verongelukte vissers herinnert hieraan.
Vlak voor Boekhoute toch een groepsgesprek over de te volgen route. Er zijn zes meningen: de vier fietsers, de gids Grensroute en Komoot. En ik geef je te raden wie het pleit wint.
Daarna fietsen we flink door richting Breskens, waarbij we “overvallen” worden door een soort minuscule zwarte beestjes die blijkbaar van ons zweet houden. Met honderden zijn ze. En ondertussen moeten we tot het bittere einde toch weer tegen die verdomde Aeolus opboksen. Hij houdt echt niet af. Of toch wel. Bij aankomst in Breskens blijkt de wind ineens te gaan liggen. Het is godgeklaagd. Als ik die ooit tegenkom …
Ondertussen hier in het huisje van onze vrienden mosselen gegeten, een groenling gehoord, veel spreeuwen gespot en La Trappe gedronken. We zijn aangekomen en meer moet dat niet zijn.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee