Euverbraeke in Melsele is echt wel een aanrader voor een fietsuitstap naar Reynaert country. De gastvrouw is hartelijk en zorgt voor een goed ontbijt. Bovendien zorgt haar echtgenoot, een hoefsmid (aan te raden voor al jouw paarden), voor een paar colsonbandjes, waarmee de fietstas probleemloos aan de fiets kan worden vastgemaakt. En we kunnen weer zorgeloos op pad. En een aantal van de paden zijn ons niet onbekend uit vorige trips.
De kopwind is ondertussen een vaste kompaan en begeleidt ons langs Wase wegen. Wegen die in het begin hier en daar goed oplapwerk nodig hebben. Dat geldt overigens voor beide provincies aan weerszijden van de grens. Neen, de fietspaden in Nederland zijn niet overal beter. Ook hier en daar een tractorsluis te bespeuren. Op zich niets abnormaals, ware het niet dat het ongeveer een jaar is geleden dat ik op zo’n vermaledijd broodje ben gereden, dat rotding heeft me vorig jaar gebroken en gekneusde ribben opgeleverd en me reizen naar Spanje en Indonesië gekost.
Op weg naar Hulst komen we voorbij de mooie Reynaertgroep die uitkijkt over de velden. Onlangs nog eens Van de vos Reynaerde herlezen voor mijn voordracht over volksverhalen en weer ontzettend genoten. Het blijft uiteindelijk een verhaal dat van alle tijden is. Meer van hem zien we bij het binnenrijden van het couponstadje Hulst. Couponnetjes knippen is niet meer van deze tijd, maar toch is er heel wat volk. Het brood uit de Hulstse bakkerij ziet er dan wel lekker uit, maar is gewoon niet goed. Het scherpt natuurlijk de clichés over Nederlands brood aan.
Vanop een terrasje zie ik een beeldengroep waar de vos de passie preekt voor een stel ganzen. Op de banken errond zijn enkele senioren de koers van gisteren aan het bespreken. Toch altijd weer speciaal, Vlaams met een Nederlands accent, want ook deze Hulstenaren kapp’n hun woorden af met die Vlaamse glottisslag.
Vandaar rijden we naar De Klinge/Clinge, het tweelingdorp dat te paard zit op de grens.
Een interessante reconstructie van de draad. Je rijdt er haast voorbij zonder dat je het weet, want het ligt net na een bospad. Er is ook een herinnering aan de smokkelaars in de vorm van een grote kraaienpoot. De bel om een passage na te bootsen werkt wel niet, dus ik moet aan de Belgische kant blijven. Verder langs landwegen naar dat andere tweelingdorp met de altijd wat bevreemdende naam Koewacht. Hier werden inderdaad koeien gehoed. De naam zegt alles. Een van de volgende dorpen heet Schapenbout, wat moet dat betekenen? Bout zou wijzen op het einde van een dijk.
In Koewacht valt verder niks te beleven, want het is maandag en dan blijkt alles potdicht. Dus rijden we door Westdorpe. We worden verwelkomd door het bord “het warmste dorp van Nederland”. Hoe kan dat nu, want ook hier is alles dicht? Het is integendeel een eerder saai en langgerekt dorp dat maar weinig te bieden heeft. En even lekker intercultureel uit de bocht gaan: natuurlijk warm, want het ligt tegen Vlaanderen aan … De echte reden is dat hier vaak de hoogste temperaturen van het land worden gemeten.
Bij twee grote honden schrikt Mie en schakelt waarschijnlijk verkeerd waardoor haar ketting eraf gaat. Vette, vuile handen tot gevolg, maar we kunnen verder.
We krijgen enkele dagen te vroeg enkele draches nationales te verwerken, maar uiteindelijk komen we toch in Terneuzen aan. Die regenvlagen hebben ons enkele interessepunten gekost, maar de reconstructies zijn haast altijd dezelfde. Logisch natuurlijk, ook die draad was overal hetzelfde. Alleen de slachtoffers verschilden van elkaar, maar telkens weer menselijke tragedies.
In Terneuzen slapen we op een boot die heel gezellig is ingericht. Ook hier worden we hartelijk en warm ontvangen. Gaan eten op de dijk van waar we voortdurend grote tankers, rijnaken en ander vaartuig zien passeren.
Morgen onze eindetappe. Tot Breskens. En daar dan een dagje rust.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee