Ontwaken in De Gorzen. De rust van de Kempen ‘s morgens vroeg. Nog even gelezen in The Salt Path van Raynor Winn, een non-fictieve roadbook van de auteur met haar zieke man. Een slechte investering maakte het koppel dakloos en onbemiddeld. Ze besluiten dan maar met een tentje langs de kust vanuit Wales naar Land’s End te trekken en van daaruit langs de Engelse zuidkust door Cornwall. Meer vertel ik niet, het is de moeite om het zelf te ontdekken. Dan is onze trip in vergelijking daarmee maar een lachertje.

We verlaten Oud-Turnhout en rijden langs de Grote Markt van Turnhout dat met de wekelijkse markt zijn naam alle eer aandoet. Al vrij snel zitten we op het Bels lijntje, de oude spoorwegberm van de lijn die in de tweede helft van de negentiende eeuw de historische Nederlanden verbond. De hoop op een echte internationale lijn bleek ijdel, want het bleef maar een lijntje. In 1934 was er al geen personenvervoer meer en in 1972 ontspoorden ook de laatste sporen. Als fietspad kent de berm nu meer succes dan vroeger. In lengte is het helemaal geen lijntje, want het is toch ettelijke kilometers door een bosrijke omgeving. Halverwege heb je een uitkijktoren over het prachtige Turnhoutse vennengebied. Er blijkt toch nog heel wat natuur in Vlaanderen te zijn.
Iets verder komen we bij het stationsgebouw van Weelde, dat als opvangplaats voor de vele vluchtelingen diende. De dodendraad - hoe bedenk je zoiets? - liep dwars door het gebouw.
We rijden tot net aan de grens met Nederland en laten de enclave Baarle-Hertog rechts liggen. Entre parenthèse: ik vind het Duitse woord Exklave eigenlijk toepasselijker en denk hierbij aan Steinstücken in Berlijn.
Dan maar halt houden bij het schakelhuisje (Schalthaus) van Baarle-Zondereigen. Telkens lees je welke slachtoffers daar gevallen zijn. En het gaat om opvallend veel Duitsers, meestal deserteurs. Die naam krijgen ze, maar het zijn evenzeer helden omdat ze weigerden te vechten in naam van, ja in naam van wie of wat. Gewone jongens in een ongewone situatie.
Het verhaal van de dodendraad is tegelijk een smokkelverhaal, waarbij heel wat mensen zich aan beide kanten van de grens verrijkt hebben op de kap van hun medemens die het moeilijk hadden.
Informatieborden en het wachthuisje van Castelré brengen ons verder op de route tot in Wortel. Stopplaats in De Landloper voor een drankje. Wortel hebben we vroeger al uitvoerig bezocht, dus we rijden verder. Tot aan uitkijktoren de Klot en een reconstructie. We bezochten die houten toren vlak na de opening. Jongens van de technische school hebben die vijf jaar geleden gemaakt, maar blijkbaar heeft de gemeente er niet genoeg controle op uitgeoefend en moet hij nu al hersteld worden. Zonde, want anders heb je een mooi uitzicht op een terrein waar vroeger turf werd gestoken om te … stoken.
In Wildert worden we overvallen. Het zit namelijk zo. Al heel de dag laat Aeolus ons niet gerust en speelt een zot spelletje met nog zottere wind. Soms lijkt hij van alle kanten te komen. 4-5 Beaufort was voorspeld en die kregen we ook. Maar onze vriend Aeolus vond dit niet genoeg en riep de hulp in van zijn vader Poseidon om een serieuze vlaag over onze hoofden uit te gieten. Gelukkig is mijn hongerklopje dan al voorbij.
Daardoor snellen we - wat spijtig - door de Kalmthoutse heide naar onze eindbestemming in Wouwse Plantage. 90 km, gemiddelde 17,5. Misschien wel de minste dag, wegens wat eentonige wegen en maïs die het overnam van andere gewassen. En ook nog omdat de wegen niet zo goed zijn als in Limburg. Antwerpenaren (ook die van buiten "tstat") hebben nog heel wat te leren van de Limburgers.
Morgen wordt een makkie, slechts 55 km, maar nu eerst slapen.
O ja, die titel. Onderweg een bakje aardbeien uit Hoogstraten gegeten. In niets te vergelijken met de waterachtige brol die ze ons in de supermarkten opsolferen.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee