Maandag, 8 mei 2023 - Vertrokken
Alles staat klaar om morgen te vertrekken naar Oezbekistan. Naar een andere wereld, maar met wat we nu weten vooral ook naar andere temperaturen. We laten de triestige Belgische lentedagen achter ons en begeven ons naar een zone met gemiddeldes van 30° Celsius. En drie uurgordels verder. Het wordt een serieuze aanpassing.
Gisteren nog gekeken naar de Nederlandse VPRO-reeks Langs de nieuwe zijderoute met Jelle Brandt Corstius en Ruben Terlou. Beide mannen hebben een heel empathische manier van reizen en weten op natuurlijke wijze een beeld te creëren van de landen langs die zijderoute. Allemaal delen van de vroegere USSR (Sovjet-Unie). Aan de ene kant hoor en zie je de nationale trots, maar aan de andere kant ook de nostalgie naar een wereld die veel duidelijker in elkaar zat. Voor mij leken het echo’s van de Wiedervereinigung van de twee Duitslanden. Wat op het eerste gezicht een natuurlijke symbiose leek, was dat na vierenveertig jaar opsplitsing en achtentwintig jaar Berlijnse muur niet meer zo vanzelfsprekend. En ook daar zag je een vorm van losgeslagen zijn. Iets wat je trouwens nog altijd terugvindt in het stemgedrag van Ossies en Wessies. Pure Ostalgie.

Dinsdag, 9 mei 2023
Toch wel vroeg op voor een gepensioneerde. Kwart voor zes in de morgen. Uiteindelijk maar goed ook, want de snelweg naar Zaventem was al aan het dichtslibben. Meteen toch wel blij dat ik niet meer elke dag die snelweg op moet.
In Zaventem is het dan een ellenlange file aan de pascontrole. Geen idee waarom. Ondanks zelfs de drie kwartier vertraging blijft er daardoor uiteindelijk toch geen tijd over om de krant te lezen. Een luchthaven is een beetje zoals een ziekenhuis, je weet altijd wanneer je binnengaat, maar wanneer je echt vertrekt, dat is een andere zaak.
Wat volgt is een lange dag van vliegen. Langere tussenstop in Istanboel in die verschrikkelijk grote luchthaven. De Turken zijn die aan het uitbouwen tot de hub voor Europa richting het oosten. Als je West-Europa niet politiek kunt overtuigen, dan doe je het maar in de lucht. Ook in september is het Turkish Airlines voor mijn vlucht naar Jakarta.
Ooit schreef ik in 1993 bij mijn eerste reis naar Indonesië dat er waarschijnlijk een firma bestaat die niet anders dan slechte films maakt voor vliegtuigen. Hoe anders is de situatie nu. Geen Scandinavic noir, maar een Zweedse film, Tisdagsklubben, eigenlijk een leuk niemendalletje over ontrouw, waarbij elk vloekwoord in de ondertiteling werd geblurd. Verder gewerkt aan de recensie van het boek van de gebroeders Debaere Naar Amerika en terug. Helemaal uit mijn geboortestreek, Kortrijk.
Wat echter absoluut verbazend was, ik kon zomaar live naar de voetbalwedstrijd tussen Real Madrid en Manchester City kijken ergens in de lucht boven Oezbekistan. De hele eerste helft, tot we landden. Met een mooi doelpunt van Vinicius Junior. En op de kaarten van de vluchten kun je nu zelfs makkelijk inzoomen, zodat ik zowel onze straat in Kontich als het centrum van Rantepao kon zien. Waar stopt die vooruitgang ooit?
Aankomst in een zwoel Tasjkent om een uur ’s nachts en lang op de bagage wachten zorgen ervoor dat we slechts om drie uur in bed liggen. Een lange reis. Maar vol verwachting voor wat komen gaat. We beginnen er morgen aan.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee