Hoe het begon …
Dit is een reisverhaal post factum. Dat is niet echt mijn gewoonte, omdat je dan zaken uit het oog verliest die je tijdens die reisdagen hebt gezien. Maar een beestje, aka COVID-19, stak daar een stokje voor. Op de eerste avond van ons verblijf op Kroatisch grondgebied vond een kriebeltje in mijn keel zijn weg naar mijn neus en mijn longen en zorgde ervoor dat ik zelfs een dag helemaal “van de plank” was. Het zij zo. Er viel toch niets aan te doen. Meer zelfs, de Maria van Medjugorje kon me niet helpen. Of misschien toch, want uiteindelijk is het nogal meegevallen.
Je kunt zeggen, het is godgeklaagd om op reis Corona te krijgen, maar aan de andere kant is het toch maar een rimpeling op een geslaagde week die ons in drie landen bracht: Kroatië, Bosnië-Herzegovina en Montenegro. Je zou haast zeggen dat het moeilijk is om de verschillen te zien, maar het niet zo verre verleden toonde aan dat dit toch niet echt zo is. Op zovele plaatsen zagen we nog de wonden van een oorlog die zoals altijd niks dan verliezers opleverde, zoals elke oorlog. Toch lijkt alles nu min of meer rimpelloos te verlopen in EU-lid Kroatië en in EU-kandidaat-leden Bosnië en Montenegro. Met de nodige problemen. Je kunt wel overal met euro betalen, maar je kunt wel nog altijd de grenzen niet zomaar over.

Naar Dubrovnik
Het was ons een raadsel waarom we voor een vlucht van ongeveer twee uur naar Dubrovnik drie uren op voorhand in Zaventem moesten zijn. Tot we de lange rij wachtenden zagen. De gemiddelde leeftijd zorgde niet onmiddellijk voor meer snelheid, maar voor ons minstens de kans om een drugshondentraining van de luchthavenpolitie te zien. Toch blijft er die eerste dag niet veel meer over dan op de bus kennis te maken met onze gids Hakan en daarna in ons hotel te blijven rondhangen.
Vroeg op om met een lokale gids het “nieuwe” Dubrovnik te bezoeken. Langs de Pilepoort gaan we de stad binnen en wandelen via de kalkstenen hoofdstraat door het oude stadsgedeelte. De gids leidt ons langs alle belangrijke gebouwen, waaronder blijkbaar de oudste apotheek ter wereld. Toch straf dat ze er ook Strepsil verkopen om die eerste keelkriebels te verjagen. Zou een eeuwenoud siroopje niet meer hulp hebben geboden in dit geval, want ik vermoed dat er ook in Kroatië vroede vrouwen zullen rondgelopen hebben die wel raad wisten met een rauwe keel. Virussen daarentegen zullen ze niet gekend hebben. Ik zie zo een gesnavelde zwartgeklede figuur mij vanop een afstand een zalfje of een kruidenthee geven. Ik zou in ieder geval minder kans hebben gemaakt vroeger en in een of ander gemeenschapsgraf zijn terechtgekomen. Een gemeenschapsgraf, daar hebben ze hier in de jaren negentig nog moeten mee “leven” tijdens die verschrikkelijke burgeroorlog die het vroegere Joegoslavië teisterde.
Wat ik onthoud uit die tijd: op het nieuws sprak men over een burgeroorlog, terwijl men in Rwanda over een stammentwist sprak. Genocide over en weer en toch een verschil in taalgebruik. Het woordje woke was toen alleen nog maar gekend als de simple past van wake. En de doden hier waren even dood als in Afrika.
Zoals zoveel steden – en zelfs de Meir in good old Antwerp – wonen er maar heel weinig mensen in dat oude stadsgedeelte. Minder dan vijfhonderd. UNESCO, maar tegelijkertijd stilstand en door toerisme omgekeerde dynamiek die van een stad een soort antiek inkijkvenster op het verleden maakt en dat daardoor ook gestold lijkt in de tijd (van toen). Maar het is wel heel mooi. De zijstraatjes met oneindig veel trappen leiden je naar mooie uitzichten op stad en Adriatische zee. Laten we de heiligen in al die kerkjes onder aanvoering van Blasius de stad maar blijvend onder hun hoede nemen. Dubrovnik blijft daardoor toch de naam die het vroeger al had, toen westerlingen vroeger op vakantie gingen naar het land van Josip Tito, een dictator die toch durfde tegen Moskou in te gaan. Zogezegd, natuurlijk.
Vanuit Dubrovnik rijden we naar Ston, een stadje dat naast zijn zandpannen niet zoveel te bieden heeft, maar wel een lekkere visrisotto in de aanbieding had en daardoor dan toch weer een ideale tussenstop was op weg naar mijn ziekbed in het volgende hotel. Zelfs de nieuwe Franjo Tudjmanbrug kan me niet meer verleiden, noch de oversteek om de grens met Bosnië te vermijden. We reizen om te slapen.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee