We slapen lekker uit en komen pas rond een uurtje of half 10 de camper uit. Vannacht, toen we om beurten even naar het toiletgebouw liepen, zagen we al dat de tent in het midden was ingezakt. Geen idee waarom dit is, en nadat we zijn gedoucht, pompen we de boel weer op en is er verder niets meer aan de hand. Best bijzonder.

Het is mooi winters weer. Het zonnetje schijnt maar het is verder behoorlijk koud. Als iedereen is aangekleed en heeft ontbeten gaan we op pad voor een wandeling. De camping grenst aan het Nationaal Park Dwingelerveld. We kiezen een route uit van zo’n 12 kilometer met precies in het midden De Bospub. Simone, die nog herstellend is van een knieoperatie, gaat dapper mee op de step. Dat is af en toe een uitdaging maar gaat verder heel erg goed.

De Bospub is een heel gezellige plek en het is er erg druk. Gelukkig is er een tafeltje vrij waar wij met z’n zessen kunnen plaatsnemen. Uiteraard worden er biertjes (en 2 thee) besteld en kiest iedereen wat lekkers uit om te lunchen. We zitten hier een lekker te kletsen en te genieten van het eten en drinken waarna we weer vol goede moed aan de terugweg beginnen.

Rond half 4 zijn we weer terug op de camping waar direct drie vuurtjes worden aangestoken; in de vuurkorf, in de pizza-oven en in het nieuwe speeltje van Wouter. Op het kacheltje van Wouter staat een pot koffie te pruttelen. Dit hele proces neemt ruim een half uur in beslag voordat er iets van koffiekleurig water ontstaat. Wouter ervaart dit als de meest lekkere koffie ooit. De rest haakt na 1 slokje af.

Het vuurtje in de pizza-oven gaat ook lekker maar ons is verteld dat de pizza-oven tussen de 2 en 3 uur moet aanstaan voordat deze klaar is. In de tussentijd bereiden we de losse ingrediënten voor, allemaal op het fantastische kacheltje van Wouter. We maken tomatensaus voor op de pizzabodem, roosteren paprika en bakken uitjes met chorizo. En als alles wel zo’n beetje klaar is en de maagjes beginnen te rommelen willen we wel een pizza in de oven gooien. Wouter checkt of de oven heet genoeg is en zegt dat hij zijn hand niet langer dan 2 seconden op de steen kan houden. Wij vinden dat dit heet genoeg is.

We leggen een eerste boden om de pizzaschep en beleggen hem met allemaal lekkers. Met z’n zessen lopen we, met de pizza op de schep, naar de pizza-oven. Die staat namelijk achter het toiletgebouw. Simone zegt moedig dat zij dat wel kan, zo’n pizza in de oven schuiven. Ze schuift de pizza-schep in de oven en haalt de steel hard heen en weer. Helaas zonder het gewenste resultaat; de bodem ligt nog op de schep en zo’n beetje al het lekkere beleg ligt nu los in de oven. Hilarisch. Dan onderneemt Jacco nog een poging, hoe moeilijk kan het tenslotte zijn. Maar ook hij krijgt de bodem niet van de schep. Ja, we hadden bloem moeten gebruiken maar dat hadden we niet (of tenminste, we dachten dat we dan niet hadden. De volgende dag zag ik tot mijn schrik dat we dat wel mee hadden).

We besluiten om de schep met bodem maar zo in de oven te laten staan in de hoop dat de bodem, als die eenmaal gaar is, van zelf loskomt van de schep. Maar na een hele lange tijd moeten we constateren dat dit ook niet werkt. Puntje bij paaltje maakt iedereen zijn/haar pizza in de eigen oven in de eigen camper.
De vuurtjes volstaan niet meer om ons voldoende warm te houden dus gaan we weer in onze voortent zitten met de gaskachel aan. En ook nu gebeurd het weer dat we, gierend van het lachen, naar ‘Als je huilt’ en ‘het bananenlied’ luisteren.

Geschreven door Carmenopreis