Vandaag slapen we uit en komen pas om half 10 de camper uit, dat hadden we blijkbaar even nodig. We douchen en drinken kopje thee en gaan dan, met wandelschoenen aan, op pad.

We hebben nog geen plan dus vragen bij de receptie of ze iets van wandelroutes heeft. Gister zijn we al naar Luarca gelopen dus willen we nu de andere kant op. De vriendelijke dame bij de receptie geeft twee mogelijkheden, een gaat de bergen in naar een hotel dat 3 Cabos heet omdat je vanaf daar, bij helder weer, 3 kapen kunt zien. De ander gaat naar Playa de Otur. Het is vandaag weer niet helder dus de eerste wandeling heeft daarom niet veel zin dus kiezen we voor de tweede.
Maar eerst lopen we nog even naar het strandje naast de camping omdat Wouter daar ook nog een wandelpad had gezien. Voor die route adviseerde de dame een lange broek aan te trekken. Om bij het strandje te komen moeten we een behoorlijk stuk, steil naar beneden lopen. We komen bij een klein kiezelstrand. We moeten even zoeken maar zien dan, aan de andere kant van het riviertje, een smal pad door de bossage de berg op. Dan moeten we eerst door de rivier en inderdaad is een lange broek voor dat pad beter. Dat wordt hem dus niet en dat betekent dat we het steile pad weer omhoog moeten.

Okay, we zijn al een half uur onderweg maar zijn nog steeds bij het beginpunt, nu starten we echt. Er stopt een auto voor ons en de bestuurder vraagt of we hispanisch zijn. Nee, maar we spreken wel spaans. Hij vraagt ons waar het strand is. Wij leggen uit dat hier een klein strandje is maar ze willen naar Playa de Otur. Dan moeten ze nog even terug. Heel even overwegen we om te vragen of we mee mogen rijden, neeeh wij gaan lopen. De stem van Google vertelt ons de weg, het is warm maar niet ondraaglijk en we wandelen door het mooie Asturische landschap van de costa verde.

Het blijkt uiteindelijk een wandeling van 2 uur te zijn met een saai stukje langs een autoweg en met een afdaling van 18 procent naar het strand. Het is er gezellig druk en gelukkig is er een horecagelegenheid want na alleen een kopje thee lusten we nu wel wat.

We bestellen eerst koffie, ik met ijs, nemen plaats aan een tafeltje op het terras en doen de schoenen en sokken uit. Als mijn koffie op is gebruik ik het ijs om mijn pijnlijke achillespees mee te masseren. Zo af en toe geeft die aan dat ie het er niet mee eens is. Ik besluit dan ook maar dat ik morgen niet ga hardlopen. Na een tijdje bestellen we ook wat te eten, calamares, (chorizo)worstenbroodje en een stukje empanada. Langzaam stroomt het terras voller en we zien de mensen die ons vanmorgen de weg vroegen, een ander stel van de camping en later ook onze buren van de camping. Populair plekje dit.

Als we voldaan zijn en uitgerust doen we de sokken en schoenen weer aan en gaan weer op pad. Eerst moeten we die helling van 18 procent weer omhoog. Tijdens onze reis zijn we al diverse keren El camino de Santiago de Compostela gekruist en nu gaan we hier een piepklein stukje van lopen, in tegengestelde richting weliswaar. Onderweg komen we slechts 5 pellegrinos tegen. We genieten weer van de wandeling, fantaseren over zelf el camino lopen en voor we het weten moeten we van el camino af richting de camping.

Moe maar zeer voldaan ploffen we neer op onze stoelen, schoenen en sokken uit en even met de beentjes omhoog. Niet al te lang want er moet ook nog even gewerkt worden. We pakken beide onze laptop en onder het genot van een biertje doen we wat er gedaan moet worden. Dat duurt toch altijd weer langer dan we denken maar ff voor achten klappen we de laptop dicht en maken we ons klaar voor het avond eten, la cena.

Ik heb mijn zinnen gezet op La fabada asturiana. Een witte bonen maaltijd met chorizo en morcilla (bloedworst). Een zware hap, eigenlijk ook meer voor de winter of in ieder geval als lunch maar ik kies hem toch. Wouter gaat voor een guiso de ternera, soort stoofpotje. De camping wordt gerund door de aardige dame die ons vanmorgen hielp en haar man, althans dat denken wij. Daarnaast hebben ze verschillende jonge mensen in dienst voor de animatie en bediening. Toen wij gister aankwamen was er ook een jongeman werkzaam die uit Nederland blijkt te komen. Ook vanavond komt hij helpen. Ik ben nieuwsgierig naar zijn verhaal maar hij wuift onze vraag weg en heeft duidelijk geen zin om ons dat te vertellen.

Het is druk in het restaurant en alles gaat op z'n dooie akkertje. Gelukkig krijgen we onze drankjes wel al want het eten laat nog even op zich wachten. Maar het is het wachten waard, heerlijk! Na het eten bestel ik een koffie en Wouter zwicht voor la tarta de queso (cheesecake).

Het eten was heerlijk maar ik ontplof bijna van de veel te zware maaltijd zo in de avond. Om nog even wat in beweging te blijven brengen we wat afval weg en doen we daarna nog even de afwas. Dat scheelt morgenochtend weer. Wouter drinkt mog een kop koffie maar ik plof lekker op bed. Moe maar voldaan van deze mooie dag.

Geschreven door Carmenopreis