We hebben de wekker gezet want we willen rond 9 uur vertrekken. Het wordt iets later, rond 9:20h rijden we van de camping af.

Eindbestemming is Gijon maar eerst gaan we naar Santa Cruz de Mieres, het dorpje waar mijn vader vroeger woonde. Via foto's en filmpjes laten we mijn vader de omgeving zien. Hij herkent niets en geeft aan te vragen waar vroeger de bioscoop was. Er staat een wat oudere dame voor de deur van haar huis en we stellen haar de vraag. Ze begint te vertellen en zegt dat de bioscoop verder naar beneden aan deze weg ligt. De naam van mijn vader komt haar wel bekend voor.

We drinken een kop koffie bij het plaatselijke barretje en gaan daarna op zoek naar de bioscoop, die we vinden. En daar is ook een brug over het water, mijn vader woonde aan de andere kant. We sturen nog wat filmpjes en foto's en lopen dan weer terug naar de camper. De dame die we eerder spraken vraagt of we de bioscoop hebben gevonden en vertelt ons dat haar man zich mijn vader ook kan herinneren, hij had namelijk een pluk blond in zijn verder donkere haar. Ze vertelt ook dat een vriend van mijn vader, Santiago hier nog woont. Mijn vader vertelt mij later dat hij destijds met Santiago naar Nederland is vertrokken maar dat hij na korte tijd weer terug is gegaan.
De dame geeft ons nog als tip om eens te kijken op de Facebook-pagina van het dorp.
We bedanken haar voor haar verhalen en lopen naar de camper om door te reizen naar Gijon.

We staan op camping Deva iets buiten Gijon. Een grote, goed verzorgde camping met als uitzicht een prachtig groene berg. We zetten ons handeltje neer, eten kwark met fruit en noten en zijn van plan om met de bus richting Gijon te vertrekken. Inmiddels heb ik contact met Elena en zij geeft aan dat ze ons op komt halen. Rond half 3 is zij er, we herkennen elkaar direct en het is superleuk om haar weer te zien. Ik stel haar voor aan Wouter (moeilijke naam) en we stappen in de auto. Het is alsof er niet ruim 35 jaar zijn verstreken sinds we elkaar voor het laatst zagen.

We, of eigenlijk zij, praat honderd uit terwijl ze naar de universidad rijdt. Daar stappen we uit. Hier kwamen wij vroeger omdat zij hier op zwemmen zat en ik mocht af en toe mee. Het is een inmens gebouw waar vroeger studenten uit andere streken en landen verbleven. Nu gebeurt er niets meer mee en staat het leeg. Het zwembad is er nog maar staat leeg en ziet er armoedig uit. Super zonde.

We stappen weer in de auto en de volgende stop is de wijk El Coto, waar mijn opa en oma woonden in La Calle Feijoo en waar Elena een straat verder woonde. Ik herken weinig maar de deur van het portiek van mijn opa en oma is nog hetzelfde. Ook de flat van Elena haar ouders is niet veranderd. Alleen is de gevangenis tegenover hun huis deels afgebroken en deels een ontmoetingsplaats voor bejaarden.

Er is zeer weinig parkeerplekken en Elena houdt niet van auto 4ijden. Ze vraagt Wouter of hij de auto in wil parkeren. Om achter het stuur te kunnen moet de stoel een flink stuk naar achter.

De ontmoeting met haar ouders is bijzonder warm. Elena haar moeder is herstellende van borstkanker en heeft nog chemotherapie. Een fragiel en kwetsbaar vrouwtje maar ze is zo blij mij te zien. Ze blijft me vasthouden. Haar vader herinnert mij eraan dat ik de dubbele rr niet uit kon spreken. Hij vroeg mij dan wat ik als merienda (tussen lunch en diner) wilde en dan zei ik Churros. En de manier waarop ik dat zei vond hij zeer grappig.

We nemen weer afscheid van haar ouders en stappen weer in de auto. Wat Elena grappig vindt omdat ze volgens haar op de achterbank zit, de stoel staat namelijk nog in de Wouterstand. De volgende stop is haar huis, zij woont in de wijk El Llano. Als we aan komen rijden staan Rene, haar man, en Andrea, haar dochter, al buiten op ons te wachten. Maar eerst moet Elena de auto inparkeren, onder aanwijzingen van Rene. Na de kennismakingen gaat haar dochter naar huis en gaan wij aan de wandel door Gijon We lopen naar het strand en Wouter luistert naar de verhalen van Rene en ik naar die van Elena. Gelukkig maar dat Wouter Spaans verstaat anders was het een hele andere setting geworden. Rene heeft tot zijn 15de in Brussel gewoond en spreekt Frans maar geen Vlaams.

We wandelen richting strand langs Jardines de Begonia en af en toe noemt Elena waar we zijn en zegt ze dat we daar vroeger kwamen maar er komt maar weinig
terug.

We komen bij Playa San Lorenzo waarvan de boulevard is veranderd maar wat ik verder nog wel herken. We steken Ria Piles over en gaan naar café riesk waar we op het terras plaatsnemen.

Elena heeft contact met haar zoon Christian. Die woont en werkt in Madrid maar heeft nu een weekje vakantie. Zijn verloofde, die uit nood deze zomer als socorista (lifeguard) op het strand werkt verblijft deze zomer in Gijon.
Haar zoon komt ons met de auto ophalen en rijdt ons naar El Molinon, het stadion van Sporting Gijon. Daar wandelen we omheen en nemen ook hier weer plaats op een terrasje. Rene en Christian bestellen twee van mijn favoriete drankjes gecombineerd namelijk café con leche y hielo con Baileys. Ik had al een biertje besteld maar deze ga ik zeker onthouden.

Na deze stop stappen we weer in de auto en de volgende stop is Cimavilla en de oude visserswijk van Gijon. Christian gaat zijn vriendin opzoeken en wij rijden terug naar hun huis.

Ze hebben een hond, Arhi. Eigenlijk is de flat hier te klein voor en ze hadden ook nooit een hond genomen ware het niet dat deze hond op hun pad kwam. Op een dag sprak Elena wat jongens uit de wijk aan over puppies die ze hadden. Blijkt dat ze een plastic tasje bij de vuilnis hadden gevonden met daarin 5 puppies. De jongens waren nu op zoek naar huisjes voor deze puppies. En zo is Arhi, een kruizing tussen een duitse herder en een bordercollie, 4 jaar geleden in hun leven gekomen. En Arhi moet nog worden uitgelaten dus bellen ze beneden aan en Andrea stuurt de hond van de vijfde verdieping naar beneden.

Er is een enorm park in de buurt waar we heen lopen. Arhi luistert goed en volgt commando's goed op. Maar is ook wel blij dat ie naar het park gaat, als ik hem niet tegenhoud wapper ik aan de lijn achter haar aan. Alhoewel ze wel weer af en toe terugloopt om te checken of de hele roedel nog compleet is. In het park is een groot gedeelte speciaal voor honden. Daar doet Rene wat oefeningen met de hond. Hij vind de bal vaak niet maar je ziet wel dat ie goed de commando's opvolgt.

Dan weer terug naar huis. Hond loopt zelf naar boven. Dat hebben ze hem geleerd omdat er geen lift is en ze die trappen niet altijd op en af willen. Tot voor kort waren ze ook de enige bewoners in deze flat, de vier verdiepingen onder hen stonden leeg. Nu woont er iemand op de tweede.

We wandelen naar een restaurant. Hier drinken we de hier zo bekende sidra. Een appelcider die, in dit geval door de ober, van hoog boven het hoofd precies op het randje van het glas wordt geschonken. Je drinkt vervolgens het glas direct bijna leeg. In dit geval hadden we ieder een eigen glas maar het gebruik is dat je slechts één glas hebt en een klein slokje overlaat. Dit gooi je, langs de kant waar je hebt gedronken, uit je glas, daarmee zou het glas weer gereinigd zijn.

Uit eten met Rene en Elena is niet enorm leuk, zij eet sinds haar moeder ziek is praktisch niks, weegt ook nog maar 49 kilo en hij heeft iets met zijn slokdarm waardoor af en toe eten daar blijft steken en hij moet overgeven om het los te krijgen. Toch zijn we hier dus bestellen we ook wat om te eten: Pulpo a la gallega (octopus), Semáforo (betekent stoplicht en zijn patatas met drie verschillende sauzen; aïoli, salsa de cabrales (is blauwe kaas) en salsa brava) en costillas de la parilla (spareribs van de bbq).

De eerste twee gerechten worden op tafel gezet wat overigens enorm veel is, en er wordt ook weer sidra ingeschonken. Op dat moment komen er twee brandweerauto's voorrijden en zien we ook wat rookontwikkeling. Maar aangezien niemand zich druk maakt doen wij dat ook niet. Wij zitten in een soort eetzaal naast het bargedeelte en zien niet wat er zich daar afspeelt.De brandweerlieden zijn behoorlijk in de weer, waarmee weten we niet precies maar de ober komt wel vertellen dat er iets is misgegaan met de bbq en vraagt of we iets anders willen bestellen. We kiezen voor bonito (tonijn). Ik denk dat in Nederland het hele restaurant uit voorzorg al zou zijn geëvacueerd maar hier gaat alles door alsof er niets aan de hand is. Alles smaakt verder heerlijk en we nemen nog koffie toe.

Wat ik nog vergeet te zeggen is dat Rene Wouter voor vandaag heeft omgedoopt tot Pepe omdat zijn naam voor hem moeilijk te onthouden en uit te spreken is.

We lopen terug naar hun huis waar we de auto pakken en ze brengen ons terug naar de camping. Daar nemen we afscheid en spreken af elkaar morgen weer te zien.

Geschreven door Carmenopreis