We hebben besloten weer door te reizen. We pakken in, betalen en rijden ff voor half 11 de camping af. De volgende bestemming is Riaňo, een rit dwars door de Picos. Het is maar zo'n 80 kilometer en we doen er, inclusief twee korte stops, ruim anderhalf uur over om de volgende camping op te rijden. We checken in en mogen een plekje uitzoeken.

De camping ligt bovenop een berg en kijkt uit over een meer met daarachter bergen. Werkelijk een plaatje en het levert een prachtige foto op. We hebben alleen zoveel spierpijn na gister dat we geen zin hebben om verder iets te ondernemen, daar is het ook te warm voor op dit moment. Daarnaast ben ik in mijn boek bijna bij de ontknoping dus ik kan het boek bijna niet wegleggen.

We maken een eenvoudige lunch met sla, gebakken ei en kaas en omdat ze op de camping op zondag geen brood verkopen bakken we zelf broodjes af. Dan ook maar meteen de champignons die we nog hebben erin.

Pas in de avond komen we weer in actie. Trekken mooie kleren en schoenen aan en lopen de berg af richting het dorpje. We moeten even zoeken en langs de weg blijven lopen voor we zien waar we het dorp in kunnen.

Het dorpje oogt verlaten, weinig mensen op straat, geen leuke winkeltjes of terrasjes. We wandelen naar beneden in de hoop dat we daar levendigheid treffen. Maar, buiten wat dorpsbewoners die de plaatselijke bowling cq jeu des boulesspel spelen is er niks. De twee restaurants beneden zijn zelfs dicht.

Dan toch maar weer naar boven. Daar zaten twee hotels naast elkaar met restaurant. We kiezen de eerste en gaan naar binnen. Dineren kan op de eerste verdieping. Daar komen we in een eetzaal waar gelukkig al wat mensen zitten. Zowel het behang al de gordijnen zijn met een rood bloemmotief. Zo zijn we ineens 30 jaar terug in de tijd.

Er komt een verveeld ogend meisje op flipfloppende sandaaltjes naar ons toe en zegt dat we een tafeltje uit mogen kiezen. Ze brengt ons de kaart en gaat met haar mobiel weer aan een tafel achter ons zitten.

We vragen haar even later de wijnkaart en die kan ze niet vinden maar krijgen we niet veel later van een mevrouw met zwarte legging en zwarte polo met naam van het restaurant. Dit blijkt haar moeder te zijn.

In een ruimte naast die waar wij zitten, die is afgescheiden met die gordijnen met rode bloemen, staan twee lange tafels gedekt. En langzaam komen er steeds meer mensen binnen die deze tafels vullen. Een akelig dun meisje met een strak, extreem kort strandjurkje en een dame (wouter denkt dat dit de oma is, ik denk dat ze daar nog te jong voor is) met grijs haar, een lang wit t shirt met shortje voor en op crocs en een lange man met slobber spijkerbroek zorgen dat het die groep aan niets ontbreekt.

De moeder met zwarte legging neemt onze bestelling op en brengt ons de wijn die we bestelden. De moeder en dochter gaan steeds tussen het klanten te woord staan of bedienen aan de tafel achter ons zitten met hun mobiel. Terwijl de drie anderen hard werken om die enorme groep te bedienen. Heel bijzonder maar zo zullen de rollen verdeeld zijn.

We hoeven niet lang te wachten tot ons eten geserveerd wordt en eerlijk is eerlijk, het was heerlijk. Als we al een tijdje klaar zijn met eten loopt de dame met grijs haar en wit shirt langs en ziet dat we klaar zijn. Ze vraagt of ze onze borden mee mag nemen. De andere twee dames zijn druk met hun mobiel.

Wouter wil weten welke desserts er zijn en ik lust wel koffie. Dus als het verveelde meisje langs komt flipfloppen vragen we haar of we mogen bestellen. Waarop ze antwoord dat haar moeder zo bij ons komt en loopt de eetzaal uit. Kort daarna komt haar moeder, die ook even weg was, de eetzaal binnenlopen en gaat aan de tafel zitten met haar mobiel. We wachten even af maar dan loopt Wouter toch maar even naar haar toe. Ze staat gehaast op alsof ze dringend iets moet doen en komt daarna vertellen wat ze hebben. Ze noemt geen kaas op en daar had Wouter nou net trek in. Hij vraagt of ze geen kaas hebben. Maar natuurlijk, als u kaas wilt krijgt u kaas. Ik wil koffie met baileys.

Niet veel later komt ze, al etend alsof ze zojuist een stukje kaas van het bord in haar mond heeft gestopt, aanlopen met een bordje kaas. Wouter vraagt welke kazen het zijn en moet even op antwoord wachten tot mevrouw haar mond heeft leeggegeten. Ik moet mijn lach inhouden, dit gebeurt niet echt. Aan de ene kant liggen allemaal stukjes manchegokaas en aan de andere kant een groot brok blauwaderkaas. Wouter houdt niet van blauwe kaas maar geniet van de manchego.

In de tussentijd is de grote groep klaar en ook al vertrokken en nemen de bedienden en koks even pauze aan een tafel achter ons. Niet aan dezelfde als de andere twee dames valt ons op. Rond 22.15 uur komt er nog een gezin binnen en het verveelde meisje flipflopt hun kant op. En gelukkig voor hen mogen ze een tafeltje uitzoeken.

De koks gaan de keuken weer in en de twee dames, zomerjurkje en wit T-shirt, komen ook weer in beweging. Zij ruimen dekken de lange tafels in voor het ontbijt morgen. De dame met zwarte polo hebben we al een tijdje niet gezien maar we willen eigenlijk wel afrekenen. Als we dit tegen het meisje zeggen krijgen we weer als antwoord dat haar moeder zo komt. Als dat 5 minuten later nog niet is gebeurd staan we op om te kijken of we beneden misschien kunnen afrekenen. Ze laat ons zo weglopen.

Onderaan de trap zien we de moeder en vragen nogmaals of we mogen betalen. We hadden in principe ook zo naar buiten kunnen wandelen. Deze keer hebben we geen fooi gegeven.

We beginnen aan de wandeling, in het donker langs de weg, naar de camping en besluiten morgen weer door te reizen.

Geschreven door Carmenopreis