De dag begint gelukkig mooi. Wouter gaat vanmorgen naar een wijnmaker dus ik loop vandaag alleen met de kinderen naar de zeilschool. Ze hebben niets gegeten, nou ja sas een paar stukjes watermeloen, dus ik hoop maar dat het goed gaat. Tijs heeft wel zijn bandjes mee (die heeft hij in de auto altijd om tegen autoziekte). Het is vandaag geen heftige zee maar toch gele vlag.

Daar aangekomen plaats ik mijn stoel in het zand en kijk hoe de groep zich klaarmaakt. Vandaag gaan ze wel weer de zee in.

Mijn stoel staat op de tweede linie vanaf de zee. Op de eerste linie zitten 'de oudjes' Een hele rij oudere stelletjes op stoeltjes met parasolletjes die achter een dijkje van zand zitten. En gezellig met elkaar kwebbelen en oehh roepen als de zee toch over het dijkje hun voeten bereikt. Zo nu en dan komt er een laatkomer die dan netjes achterin de rij aansluit en vertelt wat ze eerder die ochtend hebben gedaan. Of een aantal dames gaat, arm in arm voor steun, samen de zee in gevolgd door een man met een emmertje die liefdevol water over hen heen giet. Wat een heerlijk leven moet dat zijn.

Inmiddels zijn Sas en Tijs zojuist in een kayak de zee in gevaren. Ik zit hier heerlijk. Lees wat, maak wat fotos, kijk wat om me heen en verveel me geen moment. Via whatsapp informeert Wouter mij dat er vandaag geen rondleiding is maar dat hij zich voor morgenochtend heeft opgegeven. Dat hij nu wat rond gaat rijden en een lampje gaat kopen. Vanmorgen heeft hij al 1 lamp vervangen maar in het reservesetje zat er maar 1. Ondertussen gaat de auto ook nog even door de wasstraat.

De lucht ziet er de hele ochtend al dreigend uit en ik hoop maar dat het niet gaat onweren. Neem maar aan dat ze dat bij een zeilschool goed in de gaten houden. Ik zit, onder mijn parasolletje, en vraag me af waarom de eerste linie ineens nerveus aan het inpakken is. Dan zie ik pas dat het regent. En dat gaat ze te ver, in de regen blijven ze niet zitten.

Ik zit droog en heb verder ook niet veel keus. Als het harder gaat regenen verhuis ik wel naar een terras bedenk ik me. Voor nu blijf ik waar ik ben. Na nog geen 5 minuten is het buitje alweer voorbij maar het blijft wat dreigend.

Even niet opgelet en ineens zie ik dat de eerste catamaran alweer op het strand staat. Gelukkig zaten Tijs en Sas daar niet op. Die zaten op de sup die ik gelukkig op tijd op de foto kon nemen.

Ondanks dat Tijs een beetje misselijk is geweest en daardoor niet op de banaan wilde komen ze enthousiast naar me toe. Sas is dus wel op de banaan geweest en Tijs heeft, omdat hij alleen met de begeleidster, achterbleef op de catamaran, geleerd hoe en wanneer je het voorste zeil moet keren. Zo heb ieder nadeel toch een voordeel.

Logischerwijs, rammelen ze beide nu van de honger, Tijs heeft helemaal buikpijn. Wij hadden juist bedacht om vandaag, omdat de voorspellingen voor vanmiddag niet zo goed zijn, ergens in een stadje te gaan lunchen. Nou ja, thuis snel ff iets happen, douchen en omkleden en op pad. (Uiteraard duurt dit langer dan wij hoopten omdat sas de relaxtheid zelve helemaal haar eigen tempo aanhoudt. Adem in...adem uit)
Met een schone auto en twee voorlichten die het weer doen vertrekken, we voor deel 2 van deze dag, richting de hoofdstad van de Penedés, Villafranç des Penedés. Ongeveer een half uurtje rijden.

We parkeren in een parkeergarage en als we via de trap weer boven komen op het plein valt ons op dat het hier is uitgestorven. Zal wel met de lunch te maken hebben. We gaan op zoek naar een plek om te eten. Dat is nog niet zo makkelijk, we vinden het eerste restaurant masr dat is iets te chique daar zijn we niet op gekleed. Het tweede restaurant vinden we niet maar de zoektocht brengt ons wel bij een pleintje met bomen en een gelegenheid om het dagmenu te eten. Ideaal!

Vooraf kiest Tijs gebakken eieren met jamon, Sas de salade met brie en Wouter en ik de courgettesoep. Als tweede kiest Tijs de kippenvleugeltjes, Wouter de butafarra (een soort worst en typisch streekgerecht), ik de merluza a la romana en sas een bordje patat. Wat ze later aanvult met courgettesoep want die is toch wel erg lekker. Zoals alles lekker is..
Wouter kiest vervolgens nog een tarta de queso als toetje en ik kies de meloen...kinderen slaan over.
Wat een heerlijke maar vooral ook gezellige lunch.En dat voor 11 euro per persoon inclusief wijn en water. I love it.

We gaan weer verder en hopen dat het doodse stadje nu na de lunch weer wat tot leven is gekomen. Nog niet heel erg, er zijn nog steeds winkels dicht. Onderweg voelen we ons erg ongewenst na het zien van de tekst "tourists go home, refugees welcome".

Maar we laten ons niet tegenhouden en bezoeken het Vinoseum. Het wijnmuseum van de Penedés. Gewapend met een soort iphone en koptelefoon gaan we naar de derde verdieping waar het begin is. De kinderen, die hier al helemaal niet heen wilden, luisteren twee verhalen en zijn het dan al beu. Ze verzinnen spontaan een nieuwe vorm van jeu de boules met hun slippers. Tot we ze, met het uno-spel, verzoeken beneden op ons te wachten. Zij opgelucht en wij ook.

Wij werken ons de weg naar beneden waar we als afsluiting een glaasje mogen proeven. De kinderen zitten hier trouwens keurig op ons te wachten. Op de vraag of ze geen spelletje Uno wilden doen kregen we als antwoord dat ze er al heel veel hadden gedaan. Blijkbaar duurde het langer dan ik dacht.

Een wijnboek en glazenmarkers rijker staan we weer buiten en vervolgen we onze weg en komen langs de deur van de kerk waar orgelmuziek te horen is. Ik wil even binnen kijken en Tijs loopt mee. Binnen vraagt hij mij of een kaarsje gaan branden voor opa Mart. Tuurlijk doen we dat. Uit een soort frisdrankautomaat 'trekken' we een kaarsje wat we vervolgens aansteken en bij de rest plaatsen. Geëmotioneerd bedankt Tijs me dat hij dit mocht doen en al knuffelend verlaten we de kerk. Vanaf nu ga ik dit bij iedere kerk doen zegt Tijs. Waarop ik antwoord, dat doe je al lieverd, vorig jaar en het jaar daarvoor hebben we tijdens de vakantie ook een kaarsje voor opa aangestoken. Mooie gewoonte.

Als we buiten komen regent het. Maar komen net in een wat gezelliger deel van de stad met winkeltjes. O.a. een fotowinkel waar we een selfiestok voor de compactcamera kopen en een boekenwinkeltje waar Wouter alvast een kaart koopt van de streek waar we hierna naar toe gaan (je kan m maar in huis hebben) en Sas een agenda voor het nieuwe schooljaar.

De regen is toch wel storend en we lopen maar weer richting de auto. Tot we tegen een pintxosbar aanlopen. Op verzoek van de kinderen gaan we hier wat drinken en 1 pincho nuttigen. Maar als we eenmaal binnen zijn, en al dat lekkers zien, besluiten we toch maar dat dit ons avondeten wordt. Ik heb de kinderen de hele vakantie nog niet zo enthousiast zien eten.... Sas geniet van de pinchos met kaas en tonijn en Tijs van de verschillende met worst. En beide van de zoete pinchos die in het assortiment niet ontbreken. Aanstaande zaterdag is hier het feest met de human castells, misschien nog maar een keer deze kant op. Met een glas vol prikkertjes gaan we naar de kassa om te betalen.

Rond half tien rijden we de camping weer op. Het heeft hier ook flink geregend en oeps, het wasrek stond nog buiten. Nou ja, zien we morgen wel weer. De kinderen duiken in bed om nog ff te lezen en wij doen nog ff een kopje koffie in het restaurant. En kijken terug op een volle maar gezellige dag.

Geschreven door Carmenopreis