Volledig uitgeslapen ondanks het gebrek aan elk beetje hygiëne of luxe. Tegen 8:15 staat de gids klaar om ons koningsstad nummer 2 te tonen. Gids is misschien wat veel gezegd, wat hij te vertellen heeft is zo ongeveer hetzelfde hindoe-intro-praatje dat jullie al eerder lazen. Hij toont ons de eeuwenoude stad, die in verbazingwekkend goeie staat verkeert. De entreegelden, niet mals, worden gelukkiglijk aangewend voor de alweer razendsnelle heropbouw na de aardbevingen. De staat waarin alle tempels, kloosters, toegangspoorten en huizen verkeren is echter niet alleen daaraan te danken. De vorige aardbeving in 1934 deed ze toendertijd al extra weerstand tegen schokken inbouwen. Wat denken op de lange termijn al niet kan doen, ideetje om mee te pakken naar België en z’n politiek. De gids kuiert verder en we blijven onder de indruk van het geheel aan schoonheid. Deze volledige stad van slechts 6km^2 is precies uit een filmset geplukt. En we zijn niet de enigen die dit zien. Op het hoofdplein zijn we getuige van een ware videoclip-opname. Een Nepalese schone draait wat rondjes met in de achtergrond meer dansers en danseressen dan ik goesting heb om te tellen. De moderne wereld loopt echt wel vlekkeloos over in de talloze authentieke huizen en winkeltjes. Knap staaltje planning. Wat de rest van de dag dan brengt is iets minder verfijnd. Een busrit van 200 km tot in Pokhara. We doen er helaas niet minder dan 11 uur over, blijkt achteraf. Stoeltjes waar ik m’n benen niet in kan strekken en waarbij de neksteun op Nepalese maat staat. Joepie!🙄 De vele hobbels en putten doen aan het wijlen minigolfterrein van DBZ denken. Alleen raas je er hier over en voel je de trillingen uren later nog. De uitzichten dan. Die verzachten alles, en meer. Tropisch groene heuvels zover je kijken kan, onherbergzaam steil bij momenten. Doet me even terugdenken aan Costa Rica. Muziekje in de oren en dagdromen maar. Tot je plots wakker schrikt van een crimineel close inhaalmanoeuvre, de ruimtes waar ze zich hier tussen wormen, probeer je in België met de fiets zelfs niet. Gelukkig zijn de Nepalezen werkelijk niet op te jagen, zelfs een near-death experience doet de wenkbrauwen nauwelijks rijzen. Onze chauffeur doet lekker mee en dat hebben we gehoord. De remmen zijn sinds Buddha’s geboorte niet meer gesmeerd en piepen en schreeuwen als een geit op een offerfeestje. Korte lunchpauze met waanzinnig zicht op de rivier en ‘chowmein’ op tafel. We rijden verder aan wandeltempo en ikzelf zit continu met Congo in mijn hoofd. Vergelijken heeft weinig nut, maar ik doe het toch. Voor de lezers van die pindat, het is hier een luxe-leven. Elektriciteitskabels lopen overal en om de x meter is er een openbare waterbron, bovenop vele thuistanks. Humasol lijkt me hier overbodig en dit toont nog maar eens waar Congo staat met zijn ontwikkeling. Triest en tegelijk hoopvol door de stappen die wel degelijk genomen kunnen worden. Nog wat stapjes vooruit en we komen ein-de-lijk aan in het hotel. Poepsjiek spel, een kampvuur wacht ons op en de valiezen worden weggebracht met een gouden karretje. Gisteren dubbel en dik terugverdiend. Snelle hap en naar kamer 502, ook al zijn er slechts 4 verdiepingen🤪. Wij hobbelen vannacht sowieso verder. Fijn weekend😇

Geschreven door A3Adventures