Lauwe lasagne

DR Congo, Matadi

Deze pindat begint al gisterenochtend. Toen mochten we na 3 weken genieten van de eerste tas melk. Een nostalgisch gevoel dat me terughaalt naar Gentse lactose lekkernijen. Morgen, vandaag dus, meer van dat. Helaas zegt onze accommodatie njet. De diepvries vriest te diep en de melk is natuurlijk steenhard. Tot zover. We beginnen direct waar we gisteren stopten en halen al even snel het grote geschut boven. Betonboormachine en ´wall-chaser’ zoiets als een dubbele slijpschijf om leidingen in te graven zijn van grote waarde. Met de nodige stof- en lawaaiproductie schiet het aardig op tot er een dringende boodschap moet volbracht worden. De mama’s zijn hier een kei in naaien en borduren en we gaan dan ook op zoek naar ieders favoriete motiefje om iets te laten maken. Een traditionele stoffenwinkel in Matadi levert het nodige. Foto’s van de resultaten volgend ongetwijfeld in volgende pindats. Wat ook nog volgt in een of ander magazine/facebookgroep is een interview van ons. Een lokale reporter blijkt enorm geïnteresseerd en wil dan ook niets liever dan ons te bevragen. Enkele toffe foto’s later krijgen we al het gevoel dat we wereldsterren zijn. Al zal het met onze stoffige, vuile outfits niet direct op de cover van de Vogue zijn. Al zou net iets meer hygiene hier geen kwaad kunnen. Onze kleine vriend Vainquer, ligt stevig geveld in het ´ziekenhuis’. De ´diagnose’ van de ´dokter’ is malaria, typhus en griep tegelijk. De heilige drievuldigheid van miserie, hiermee doel ik ook op de drie aangehaalde woorden. Branden jullie mee een kaarsje? Om de gemoedstoestand toch wat de hoogte in te krijgen nog enkele Congolese toestanden. Ik nodig jullie graag uit om volgende vermijdbare voorvallen in volgorde te zetten. Tijdens een taxirit stoppen om snel even je auto te wassen, de borden van de eerste mensen aan je tafel afruimen, afwassen en weer opdienen aan de anderen omdat er niet genoeg borden zijn, de frigo en airco op je kamer (bij de hotelgangers) moeten afschakelen om je lamp aan te krijgen, de rekening werd niet tijdig betaald en de generator schiet maar gedeeltelijk in gang. Een dappere maar gesneuvelde lasagne poging bij de Libanees brengt ons terug ´thuis’. Na voor mezelf een deugddoend belletje met mn oma en nonkel, een bucketlist babbelboeltje met Hanne, Julian en Lars en een blik op oneindig naar de overkant van de vallei, vallen de oogjes toe. Maar niet zomaar. Een vraagstuk waarop we niet direct een antwoord vinden. De nietigheid van ons project wordt me stilaan duidelijk. Zo veel inspanning, investering, goeie moed, bloed, zweet en soms een traantje, om best case enkele honderden mensen te helpen. Op een bevolking van 95.000.000 voelt het soms als een sprint tussen een bejaarde schildpad en alweer Usain Bolt. Waanzinnig traag en volslagen oneerlijk. Optrekken aan de goede dingen is ons eigen advies, tot de verzuring optreedt?

Geschreven door

Al 5 reacties bij dit reisverslag

Ave Adrianus! Het blote feit dat jullie daar wilden zijn, daar geraakt zijn, daar zijn. Dat is al een inspanning van jewelste. Dan werk je je nog uit de naad, overwin je 1001 moeilijkheden en onmogelijkheden. Je zet je in met hart en ziel om iets te realiseren en 't zal nog lukken ook. De kracht en energie moet inderdaad praktisch helemaal uit jezelf komen, en van 'geestesgenoten' en van organisaties als Humasol en van de mensen rond je. En met je aankomend diploma bioboerke/ir heb je de wereld helemaal opengetrokken. Je zal zelf leren en bepalen hoe ver je je wil engageren, een job om blijvend projecten te ondersteunen? Je 'circle of influence' zal groeien. Je ambitie wil zoveel meer dan de praktijk toelaat. En je (on)geduld wordt serieus op de proef gesteld. Daarvoor had je geen betere locatie kunnen treffen😉. 95 miljoen Congoleesjes kan je niet helpen, maar als je er zelfs maar 95 helpt, dan heb je al een klein wondertje verricht. En je hebt er al minstens zoveel een lach op hun gezicht getoverd.😄 Verzuring niet te veel voeden (hou de melk dus koel, en liefst terug drinkbaar ook😊), maar je ambitie een beetje temperen daar, elk stapje is er één (en cf Echternach, de achterwaartse tellen ook mee😄). Je bent er nu 3 volle weken, in niet bepaald luxueuze omstandigheden, nauwelijks of geen tijd om eens rustig iets te lezen, al was 't maar 5' voor jezelf ... dat weegt ook allemaal. Maar je filmt ervaringen die je nog 100 jaar zullen heugen. Happiness is a way of travelling, it's not a destination🤔. Bobolito, duizend knuffels van het thuisfront 💪👌😙

Padre 2022-07-23 07:56:55

Smief, wat jullie tot zover al verwezenlijkt hebben is noemenswaardig. En er komen nog zoveel weken waarin jullie dit project tot een goed einde zullen brengen. Zoals je papa zegt; jullie zullen nooit iedereen daar kunnen helpen, maar een glimlach op enkelen is al een wonder op zich. Twijfel nooit aan de impact van jullie project, jullie zijn en blijvers toppers en verdienen de voorkant van de vogue! Mijn hoop gaat momenteel uit naar Vainquer... ik hoop met hart en ziel dat het ventje deze infectieziekten overwint! Nog veel te jong om dit allemaal te moeten meemaken... 😢 ik hou m’n hart al vast voor wat nog zal komen bij ons in de buitenwijken van Livingstone. Let goed op jezelf en de anderen en ik ben al razend benieuwd naar dat Afrikaans pakje van jou. Heel veel knuffels en kusjes en hou je goed ❤️

Cara 2022-07-23 09:05:40

Content, superleuk die directe babbel voor een keertje! Mercikes! 🙂👌 Dikwijls vechten tegen een bierkaai, of een gesmolten H2O-leiding door “omstandigheden”. Herstellingen moeten uitvoeren door onzorgvuldig ondeskundig gebruik. 🙃🤔Ik begrijp die frustraties volledig, maar het blijft bij het gezegde: je kunt maar roeien met de riemen die je hebt. In het ziekenhuis belanden, zoals Vainquer, het laatste wat je wilt… Reginald Moreels aan het werk gezien voor Artsen Zonder Grenzen in Oost Congo in “Topdokters” op tv zegt alles. Hoe primitief en toch die volharding blijvende inzet ondanks die primitieve omstandigheden met “outdated “ halfwerkende instrumenten!! 👍 lieve groetjes en veel liefs en in grand Merci nogmaals voor de facetime tijd! 😁😉😴

Peter 2022-07-23 13:41:52

Hey Adri, ik kijk al uit naar dat interview van de eeuw…🤪 Laat ons zeker weten waar we het kunnen lezen! Jij krijgt daar zoveel levenslessen ineens, waar we nog veel zullen over praten…Het lezen van jouw pindats brengt ons weer effe met ons voetjes op de grond en ik word er ook wel stil van. Maar hoe jij elke situatie aanpakt, dat is gewoon top! Blijf focussen op kleine stapjes met een keer…Rome is ook niet gebouwd op één dag 😉 Ook vanuit Griekenland krijg je heel veel dikke knuffels 🥰🧸en draag aub zorg voor je gezondheid…wij duimen voor Vainquer 🙏🙏🙏

Inge 2022-07-23 18:57:53

Ben al benieuwd over het intervieuw met onze wereldsterren 🤩😄 ? Echt iets om naar uit te kyken 😳 . Zo leuk 🥣de borden eerst afwassen , van de vorige restaurant bezoekers, voor de volgende 🤪😖, gewoon omdat er geen borden genoeg zyn 🍽🍽🍽🍽🍽. Wat een rare toestanden daar allemaal, niet te geloven 🙃. En ja Adritje 🥰, was zo bly 😄. Je eens te horen 😉, maar vooral ook eens te zien 😍🥰, ben daar zo gelukkig mee ❤️. Dank je wel venteke 😘😘xxx . Hou moed 🤪, en hou en verzorg je goed . Je omaatje die je mist 😍, en heeeeeel veel aan je denkt 🥰

Omaatje 2022-07-24 18:12:20
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.