Na een nachtje vol draaien, keren en hoesten in een iets te klein bed komt de ochtend niets te vroeg. Stevig omelette met chocomelk op poederbasis en we zijn weg. Het is de bedoeling dat we in enkele medische centra in Lukula het startschot geven van de family planning. Zonder medewerking van de locals is dit natuurlijk onbegonnen werk. Een enthousiaste spreker neemt het woord en vertelt het reilen en zeilen van de acties. Enkele hele vreemde lapsussen doen bij ons echter de wenkbrauwen fronsen. Volgens hem is het hormoonimplantaat dat zwangerschap moet vermijden slechts beschikbaar vanaf 18 jaar. Dikke zever, zeker als je weet dar ze hier meer regel dan uitzondering op 15 al moeder worden. Verder is het volgens meneer het hoofddoel van de implantaten om je schoonheid te garanderen. Was het niet om de werklast op moeders, vaak alleenstaand, te verlagen en ze hun middelen beter te laten verdelen over minder kinderen? Visies verschillen, deze zat net iets te fout. Kleine ‘miscommunicatie ‘, ik geloof er niks van. De fout wordt rechtgezet en iedereen die wil wordt volledig geinformeerd en geholpen. De rijen zijn voor dag 1 al tamelijk lang, een goed teken! We bezoeken 4 verschillende centra waar meisjes de hormonen ontvangen. Elk met z’n eigen stijl én enthousiaste liederen voor de deur. Een kleurrijke belevenis die de maatschappij hopelijk vooruit helpt op de lange termijn. Terug in het hotel krijgen we bezoek van Esperance. De grote madam van de buurt met enkele presidentiële rolletjes her en der. Ze is hier echter niet om de goede gang van zaken en het initiatief van Mama Lufuma te prijzen. Neenee, ze was van mening dat haar naam te weinig vermeld werd bij de rondgang. Ondanks dat ze geen klop uitstak, moet en zal ze de credits opeisen. Lokale cultuur, meebuigen en plooien maar zeker? Eens al deze plooien zijn gladgestreken zijn we onderweg naar haar (?) maīsplantage. 2 keer niks te bespeuren, 10 stilstaande machines, 0 structuur en 1 sproeier zoals je in je tuin hebt staan. Moeilijk om hier aan landbouw te doen. Met z’n zevenen zweven we richting mooiere zichten. Niet zomaar, we kruipen gezellig samen in de kofferbak van de pick-up en pikken onderweg heel wat vriendelijke en minder vriendelijke blikken op. We laten de verwijten op basis van huidskleur links liggen en slaan rechts af richting plantage. Geen al te vlotte aankomst voor mezelf. Ik scheur mn broek en breek de bank in de eerste 2 minuten. What’s there to see? Een side project van Esperance, zelfs een coöperatieve, heeft serieus wat potentieel. Op een klein stukje grond worden talloze fruitsoorten geteeld, dieren gehouden en zelfs stageplaatsen aangeboden. Ananas, mango, papaya, Tillapia en Catfish in de vijver, Odette en Colette in hun stalletje. We verkennen het gebied te voet en amuseren ons met fabuleuze foto’s. Je proeft regenwoud, ondanks dat het winter is en de vruchten nog aan het slapen zijn. Het jeepritje terug zorgt voor wat telproblemen. Een lek van de tank en een rariteit van de andere terreinwagen doen ons zeker niet bij 4x4 uitkomen. Zelfde blikken op de terugweg laten we nu rechts liggen. We hebben genoten van het groen en de aangewakkerde ambitie. Esperance wil zonnepanelen, tzal dan toch niet op haar naam komen te staan. Soit, ze heeft hard gestreden om te staan waar zij staat. Iedereen mag een beetje trots zijn zeker? We duiken al snel weer in de overschotten van gisteren. Rikikiekeboe, baby salmonella, en kleurenwiezen. Enkele interessante zaken die ik vandaag heb bijgeleerd. Geen zorgen als je geen flauw idee krijgt wat hier staat, dat zijn dus fameuze ‘insiders’. Ik kruip inside mijn muggennet en hoop op een deugddoende nacht voor de lange rit morgen.

Geschreven door A3Adventures