Onze eerste volledige dag alleen in de Inzo, check! Julie vertrok vanochtend vroeg op weg naar huis waarna het percentage mundeles in Matadi nu officieel te verwaarlozen is tot 0. Eenzaam worden we zeker niet, de kindjes streven nog steeds de perfecte imitatie van een haan na. De dag begint echter vroeger dan dat. Rond 4:00 wordt er blijkbaar, ik werd niet wakker, op de deur geklopt. De leiding in onze ´badkamer’ was gesprongen en mama Yaya werd in de kamer ernaast wakker in water. Julian to the rescue, geen materiaal en al zeker geen moment voor een herstelling. Hoofdkraan dicht en ogen dicht. Het eerste wat we zien vandaag op weg naar het werk, lees het dak, is een slapende lasser. De jongeman ligt hier zo een 3 uur voor zijn vriend arriveert met het materiaal. Alhoewel ze ongeveer elk stuk van ons nodig hebben, 0 kennis hebben van wat ze aan het doen zijn en niet de beleefdste zijn, proberen we vriendelijk te blijven. Ze verprutsen echter onze verlengkabel, waarna de verantwoordelijke mij niet wil geloven en dan maar de proef op de som neemt. De kabel geleidt wel nog! Fantastisch bewezen nadat hij een gat in de lucht sprong van de spanning die hij door zn lijf joeg. Verder was hij van mening dat de kapotte kabel niet zijn schuld was, maar die van zijn toestel. Zijn toestel zal de rekening wel betalen dan zeker? Soit, wij hebben zelf werk genoeg en splitsen in team leiding en team boor. Julian en Elisabeth boren de sterren van de hemel tot ze zwak in de knieën worden. Lars en ikzelf volgen de heilige woorden ´meten is weten’ en het geheel krijgt meer en meer vorm. Na een pauze vol sappige citrusvruchten duurt het niet al te lang voor het tweede grote moment van de reis, op technisch vlak dan. Onze eerste van vier frames is volledig klaar en klaar om zich te bewijzen. Na omdraaien van de constructie komen onze lachen in de buurt van die van Bene. Ons ‘millimeteropmeetwerk´ wordt beloond met een prachtig geheel. Geniet gerust mee via de foto. Niet alleen de paneeltjes vangen zon, ook wijzelf worden gebraden. Via een onwaarschijnlijk ingenieuze driehoeksopstelling zijn we huidkanker te slim af. Glimmend als wormen kan de Congolese zon ons niets maken. Kort intermezzo waarin de allerkleinsten duidelijk de allergrootste stappen zetten. Bene zingt uit volle borst mee met de Jerusalema-challenge terwijl Vanesse fan is van Shakira met Waka Waka. Buiten deze 2 schatjes was er nog een derde. Lars himself, fluisterde tijdens een intiem momentje waarbij de tangen ons dicht brachten, in mn oor dat mn haar o zo lekker ruikt. Hilarisch en vooral verbaasd omdat ik me nog maar 2 keer douchte. Te weinig? Lars moet zn primeur nog aangaan! ‘s Avonds een babbeltje met Dedelle over religie. Serieuze topic waarbij ze beweert dat God het opvangtehuis hier neerpootte. Ik wijs haar er graag even op dat de oude grijsaard geen baksteen verplaatste en dat mama Lieve en papa Hyppo een groter dankwoordje verdienen. We ontmoeten elkaar halfweg, God had de opdracht natuurlijk aan onze 2 Scherpenheuvelse schatten gegeven. Afsluiten doen we met de terugkeer van tomatensaus uit blik, het gemis was iets te groot na 2 dagen zonder. Licht halen we deze keer van vuurtjes due gestookt worden aan de overkant van de rivier. Gecontroleerd aangestoken om het wild samen te drijven. Lekkere BBQ aan die kant, hier ist genieten van linzen en maïs.

Geschreven door A3Adventures