17e pindat, 17e omelet als ontbijt. Ik heb het nu wel gehad met die eiers. Niet alleen die van de kippen, ook de Congolezen die feestjes bouwen op de gang tot je Lingala begint te begrijpen uit context. Vandaag stond een zware rit gepland. Van Lukula naar Tshela, weer dieper naar de wildernis. Het einddoel komt stilaan in zicht, Ndizi, geboortedorp van Hyppo. De tocht is een ideale combinatie van zitten en zwijmelen over de omgeving, met een vleugje educatieve weetjes van Hyppo’s hand. We bekijken onderweg een rubberplantage, lees: enkele bomen met stinkende tussenproducten en een prehistorische palmolie-pletmachine. Alliteratie van de reis voor mij voorlopig. We rijden verder, de omgeving begint te puberen en vertoont steeds meer heuveltjes. Puisten in de weg worden talrijker en botsingen tussen passagiers worden moeilijker te vermijden. Allemaal geen erg, worth it. Na een tijdje begint mijn bovenkamer alweer patronen in het Lingala te herkennen. De CD trappelt ter plaatste en durft de sprong naar track 2 niet te wagen. Track 1 blijkt toch niet de zomerhit voor deze bende te zijn en we leggen onze eigen schijven op. Lekker nostalgisch knikken we mee en geven de ogen de kost. We komen aan in ons hotel, voor de studenten eerder een AirBNB. Keukentje, living, badkamer en 2 slaapkamers. Hohoho, wie had dat gedacht. Blijkt dat het hier oorspronkelijk gezet is door Mobutu. Een ventje die van gezelligheid hield vermoed ik, de ‘dubbele’ bedden zijn niet breed genoeg om de fervente McDo-ganger in te leggen. Een matrasje op de grond erbij lost dit snel op. Zakken afzetten, verse ananas, onderweg gekocht!, als middagmaal en even benen strekken. Niet veel later zijn we terug op weg om het mausoleum van Kasa-Vubu te bezoeken. De eerste president van de onafhankelijke DRC, alsof u het al vergeten was. Ik wel, en de wegenwerkers precies ook. De baan die we nemen laat maximaal een snelheid van 15km/h toe. We doen er 1,5 uur over en passeren langs de kleinste nederzettingen waar men nauwelijks iets fatsoenlijks om het lijf heeft. Kleren zijn te groot, te klein, kapot, vuil, …. Mensen kijken steeds verbaasder en vragen al vaker ruwweg om geld. Niet al te beleefd, al zeker geen langetermijnoplossing, vrij onmogelijk om iedereen iets te geven en nog wat andere redenen doen ons deze piste zelf niet overwegen. Weinig begrip voor onze houding, zeker als de truitjes die we weggeven niet genoeg blijken. Ikzelf zou me niet anders gedragen denk/weet ik, wie maakt zich druk om normen en waarden als beleefdheid en dankbaarheid als er ‘savonds geen eten voorhanden is? Het mausoleum doemt uit het niets op en is naar Congolese normen vrij indrukwekkend. Hoe ze deze verzameling aan materiaal hier gekregen hebben is een raadsel, net zoals de architecturale keuzes. Van bouwkunst hebben ze hier geen kaas gegeten, misschien maar best als je weet dat zowat iedereen hier lactose-intolerant is. Op de terugweg is mijn flesje water op. Een belachelijke zin om in een pindat te schrijven normaal, maar niet nu. Dit is blijkbaar goud waard en wanneer ik een klein ventje zie kijken met prachtige, grote ogen, gooi ik het door het raam. Een sprint die Usain Bolt zich niet voorstellen kan, een tuimeling zoals een dolfijn pas na jaren onder de knie heeft, en een glimlach die breder is dan onze bedden hier. Allemaal voor een leeg plastic flesje. Een moment dat er bij mij persoonlijk heel diep inhakt. Ik word er triestig van, begin te bedenken dat mijn t-shirt een maandloon waard is en krijg een krop in de keel. De krop lost niet direct op, misschien mede door het vele zand dat opspringt en binnendringt. In stilte rijden we terug. Enkele spelletjes verzetten de gedachten en blijken weeral de ideale ontspanning. Met de 3 boys op de kamer beginnen we te pompen, tegen het einde van de reis moeten met z’n allen toch evenveel kunnen dragen als 1 Congolees? (PS: bereik te slecht voor foto’s)

Geschreven door A3Adventures