Vroege ochtend zoals aangekondigd en rond 7:00 staan Julian, Lars en iets later ook Elisabeth al aan de kabels te trekken. Om niet in de weg te lopen en bij gebrek aan materiaal (en stiekem iets langer willen slapen maar shhtt) blijf ik een uurtje langer liggen. Niet dat het iets doet tegen de vermoeidheid. Lars vertrekt naar de winkel om de laatste benodigdheden voor het netwerk binnen te regelen. Sinds gisterenavond zitten ze hier zonder elektriciteit, een natuurramp want de tv doet het niet. Hoeveel ze begrepen van de Mexicaanse ´telenovelas’ met Spaanse ondertiteling begrijp ik dan weer niet, maar dat ze vanavond bang afwachten op de ontknoping heb ik wel door. Julian en Elisabeth razen de hele dag door, maar het plan is iets te ambitieus. Een geïmproviseerde aftakking rechtstreeks uit de kast zorgt op geheel Congolese wijze dat zowel de frigo, diepvries als de tv werken, alle zorgen smelten voor de zon (zoals onze patatjes precies, zie later). Bij terugkomst van Lars staat de u welgekende siliconetest op het programma. Het nachtje drogen en de extreem dikke laag doen samen nog steeds bitter weinig, een drastische oplossing dringt zich op. We bellen naar een heuze ‘technology manager’, doctoraat student in de fluidomechanica én Humasol alumnus, ook hij zit met de handen in het haar en raadt ons net datgene aan wat we absoluut wilden vermijden. Lars en ik springen op de motor langs tientallen hoopjes steenkappers en keren vrij snel terug met een nieuwe pomp. Eentje die technisch hetzelfde zou moeten leveren, maar de helft zo groot is en slechts €60 ipv €400 kost. Te mooi om waar te zijn denkt u? Wij ook. We schakelen beide pompen aan (elkaar versterkend) in de hoop het water eindelijk op niveau van de tanks te krijgen, we werken door tot donker en daar voorbij om dan weer eens gigantisch hard tegen de muur te lopen. Er loopt geen druppel uit, elke theoretische guideline werd gevolgd en de moed zakt ons nog net iets dieper in de schoenen. Gelukkig zijn de mijne een maatje te groot en kan er nog wel wat bij, hoewel dit de meest extreme en zo goed als laatste mogelijkheid was. De eindbeslissing wordt morgenvroeg gemaakt. Nu is het tijd voor gebakken aardappeltjes uit de diepvries. De zak stinkt vreselijk en Lars kookt bijna verder met wasknijper op de neus, was ook handig geweest tijdens het werk!🥴😷 De smaakt scoort beter dan de geur en vooral de saus van verse tomaatjes, paprika en lente-ui verzacht de wonde. Nog wat zout erop en een Bavaria om de hopelijk tijdelijke teleurstelling door te spoelen. We geven niet op, zetten door, rechten de schouders, laten onze kop niet hangen en talloze andere synoniemen die dezelfde boodschap brengen. Mijn ogen vallen toe onder de ietwat storende deuntjes van de middernachtmis.

Geschreven door A3Adventures