Eerst en vooral mijn excuses voor het gebrek aan ochtendlectuur deze ochtend, gisteren kwam de klop van de hamer eens langs en er kwam geen deftig woord uit mn duimen gerold. Bij deze een ochtendversie, die toch ook verbazend traag vordert. Ditmaal door de 12 bengels die aan je schouders hangen en de schrijfkunst fysiek en mentaal tot een uitdaging verheffen. Inleiding gedaan. Gisteren moest er naar de winkel gegaan worden, componenten waren gebrekkig en voedsel werd schaars, the real African way. In de voormiddag deden we nog wat we konden door enkele kabeltjes van de batterijen te verbinden en terwijl de constructie van het dak te bespreken. Onze huidige frames worden 2,5 meter de hoogte in gestuurd om niet te veel grondoppervlak te verliezen, een serieuze challenge die niet op onze schouders valt maar natuurlijk wel langs onze Quality Control moet passeren, misschien kan Mike eens nakijken🙃. De laatste restjes scharrelen we bijeen om tot een middagmaal te komen de naam niet waardig. Enkele peren uit blik en een tiental pinda-noten en we zijn op weg. Once again een hobbelige motorrit, erger dan normaal. Ik krijg het op én in mijn heupen van de rij-stuntelingen van mijnheer den chaffeur. Een ritje zonder brokken, voor ons dan toch. Voor ons maakt een motortaxi een uitschuivertje en ligt pardoes op de grond, misschien helpt die bubbelwrap nu een beetje? Verder komen we een labo van de Klinische Biologie tegen, zie je ook niet elke dag he mama! Eens in de winkel gaan de koopjes weer vlot en moeizaam tegelijk. Dé kabel der kabels, nodig voor het verbinden van de panelen met de Wall-E blijkt niet beschikbaar. Het etiketje in de etalage wordt rustig weggehaald, dan reken je ergens op…. We gaan een formaat groter en helaas duurder, tzit niets anders op. De rekening loopt verder op en kan zelfs door de ´rijke’ mundeles niet meer betaald worden. Uitstapje naar de ATM met zn eigen kuren en we kunnen door. Lars wordt immens bizarre manier verkeerd aanzien voor verkoper. Toch een beetje buitenlandse looks dan? Nog een kleine rechtzetting, de eigenaars zijn Indiers en geen Libanezen! Die van de Kin Marche blijven Libanezen voorlopig en we gaan hen nog een bezoekje brengen. De winkel is zo goed als leeg en de rust en friste is meer dan welgekomen. Onderweg in de rekken kunnen we nog eens goed lachen met een omgekeerde korting. De prijs van een liter melk werd hier +215% duurder, de reden? Omdat de melk duurder wordt, duh! volgens de verkoper. De Waarom-vraag is hier een wereldvreemd concept. Exact dezelfde melk vinden een rijtje verder met een negatieve korting, maar de verkoper blijft erbij dat het geen typfout betreft. Hilarisch. Ons uitstapje aan de winkel was trouwens ons allereerste solo-uitstapje. Geen begeleidende Congolees, geen enkel probleem. Bij terugkomst zijn Julians mama en tante hier al gearriveerd. Ons rest nog een klein werkje, de stadsaansluiting geeft eindelijk geen water en we kunnen omschakelen! Buiten enkele kleine schoonheidsfoutjes werkt het principe en onze bassins worden voor de eerste maal gevuld. Het principe van communicerende vaten loopt hier weliswaar met vertraging, nog een beetje debuggen geblazen. Patricia, de tante, trakteert vanavond op een etentje! Nogmaals pizza kan absoluut geen kwaad en na een rustige babbel keren we huiswaarts waar ikzelf dus als een blok in slaap viel. Oh ja, mijn eerste boek is eindelijk uitgelezen! Veel plezier in je koffie-pauze deze keer.

Geschreven door A3Adventures