Dag begint met positief nieuws onder de vorm van een negatief resultaat. Iets minder goed nieuws over de communicatie met Nathan. Na een bericht dat de lengte van het Oude Testament benadert, krijgen we na 5 dagen nog geen enkel antwoord. Meermaals aandringen levert een korte ´oui’ of die ook krachtig blijkt, valt af te wachten. We trekken nog even de stad in op zoek naar voldoende dollars voor de o zo debiele taxen die je moet betalen om het land uit te mogen. Ikzelf prop mijn handbagage vol met kledij die mee moet naar Ijsland, mijn vertrouwen in de Congolese bagagediensten is laag, heel laag. Waarom? Komt eraan. Onderweg naar de luchthaven genieten we voor de allerlaatste keer van de chaos op de baan, het gebrek aan verkooptrucken en de zalige outfits. Wie koopt er in Vlaanderen op de E40 nu geen Scrabble-versie, elastiek om de rug te rechten of een elektrische vliegenmepper? Fashionable zijn ze hier ook niet direct, maar wat had je verwacht. Ze dragen alles waar ze hun handen rond krijgen en ik kan ze geen ongelijk geven, beter iets dan niets. Enkele voorbeeldjes: een veel te grote kostuumvest met daaronder een voetbaltruitje, een Bob de Bouwer helm achterstevoren op de moto, bloot bovenlijf met bijpassende kap van een winterjas, volwassenen met roze kinderkledij, je kan het zo gek niet bedenken, hier is iedereen Prins Carnaval. Nu kan de chaos pas echt beginnen, Hyppo regelt een ‘begeleider’ om door de dwazigheden te komen die zn taakje direct uitbesteed. Wij zitten uren en uren te wachten, check-in om 22:45 en het is 15…. Lezen en manillen om de tijd te doden dus. We gaan op zoek naar de check-in balie en met ons verrekijker zien we uiteindelijk een A4 tje tegen de muur geplakt met ´EgyptAir’ in alcoholstift. Een aluminiumtafel en serieus wat chaos in de aanschuiflijn is geen verrassing. De plastic wrap die wat bescherming zou moeten bieden kost $10 en we krijgen hiervoor een rolletje van de Aldi dat slechts eenmaal rond gaat. No way dat we hiervoor nog maar $1 betalen en de discussie is beginnen. Op een of andere manier is dit te onderhandelen en dat is wat we doen. De begeleider steekt uiteindelijk al het geld in zn eigen zak maar het zal ons een worst wezen. Verder vraagt een politieagent nog $20 zonder enige aanleiding, een douane controleur is met minder tevreden en wil er 10. Ik stuur hem wandelen met een pak koeken en we mogen door, hilarisch en triestig tegelijk. De handbagage check is al even hoogstaand en we krijgen er met sprekend gemak 3 liter water door, joepie! Lars zn verloren zakmes wordt helaas wel onderschept en gaat direct de zakken binnen van hoogstwaarschijnlijk de begeleider. We boarden en zijn eindelijk af van het rampzalig zwak personeel en de zo mogelijk nog erbarmelijkere organisatie. Veruit de meest chaotische luchthaven ervaring in mijn uitgebreide carriere, maar we vliegen. Next stop: Caïro.

Geschreven door A3Adventures