5:08 worden we wakker gemaakt door uitzinnig geblaf van de honden hier. Onze Congolese medelopers werden aanschouwd als indringers. Beter te veel dan te weinig bewaking zeker? We starten aan het loopje en al direct wordt duidelijk dat ook een heuse fotoshoot van ons verwacht wordt. De eerste selfie wordt genomen alvorens een stap gezet is. Buiten is het nog pikkedonker, bijgevolg zie je op de foto enkel de blanken, best wel grappig. We beginnen eraan met de gedachte dat het tempo hier wel eens moordend hoog zou kunnen liggen. Matadi betekent immers ‘berg’ en ons blanke beentje zijn platte paden gewend. Gelukkiglijk voor ons zijn de medelopers minderjarig en/of niet getraind. We lopen zonder onze ademhaling te verhogen door de zandige wegen en worden aanschouwd als een rondtrekkend circus. Welke witte waagt zich hieraan en waarom? Bij het oversteken van de brug, gebouwd door Japanners, die ons over de Kongo brengt worden onze paspoorten gevraagd. Geen gedoe en we gaan weer op weg. De lucht klaart op en de mooie heuvels ontluiken. Na nog wat foto’s met iedereen die goesting heeft keren we huiswaarts terug waar een ongerust nest iets te spannend op ons zat te wachten. Als vervolg van deze zondag gingen we het rustig aan doen. We blijven elk om de beurt bij de bron terwijl de anderen even bijslapen of kleren wassen. Mijn persoonlijk plan valt vrij snel in het water. Mijn hangmat is een te grote attractie en verder dan 5 zinnen in mijn boek kom ik niet. Ik krijg het niet over mijn hart om de kindjes weg te sturen en besluit dan maar uit te leggen waarover mijn boek ‘Mythos’ gaat. Griekenland, goden, verhalen, met handen en voeten lukt het mij nog niet om de verdwaasde blikken om te toveren. Iets meer magie vinden Lars en ik bij Samela en Bene. Twee twee-jarigen die met hun lach de Groenlandse ijskap kunnen doen smelten. De tijd gaat waanzinnig snel en de kleintjes krijgen maar geen genoeg van ons en dat is wederzijds. We zijn hier natuurlijk niet als pedagogen en Julian zorgt voor de wissel van de wacht. Beneden schiet het vandaag allemaal wat minder vlot op, de werkmannen zijn echt doeners, absoluut geen denkers. Zonder de uitleg in Lingala krijgen we ze niet in gang. ‘Bientot’ is de meest precieze tijdsaanduiding die ze ergens op kunnen plakken. Uiteindelijk wordt de houten constructie nog afgwerkt om het bassin in te gieten en wordt dit al deels aangemaakt. Design en afwerking staan hier vrij laag op de ladder, functionaliteit en efficiëntie des te hoger. Onze consumptiemaatschappij kan nog iets van het hergebruik hier leren, de kennis over afvalverwerking zou beter de andere kant op gaan. Zoals altijd maken we onze klassieke eenpanspot. Probleempje vandaag. Onze water kookt na 45’ nog niet. Met de voltagemeter in de hand blijkt dat er slechts 120Volt over staat waar 240 vereist is. Met de rubberhandschoenen aan zoeken we in de elektriciteitskast naar een oplossing. Na wat vonkjes en vuurwerk kookt het water, alsook onze zorgen over het huidige net. Terwijl we deze brandjes blussen, woedt er verder in de straat een echte. Zondag alles in de fik, gecontroleerd zogezegd. Ik heb er toch mijn twijfels bij, geen brandblusser/doek/schuim te bekennen. Morgen worden de laatste loodjes gelegd aan de bron zelf, beginnen we hopelijk aan het kot van de pomp en ontvangen we de Lufuma bende. Helaas zonder Julian zn mama en tante. Last minute kregen ze een positieve test… de tickets zijn wel al verzet naar augustus. Ook wij vliegen nu richting dromenland.

Geschreven door A3Adventures