De vermoeidheid die gepaard gaat met de ritten van de afgelopen kroop in de kleren. Al een geluk dat we vandaag pas rond 9 op pad gingen. Stevige tocht voor de boeg; Tshela naar Lukula, verder naar Boma. Toch weer goed voor zo een 6 uur rijplezier. Of niet? Nog niet zo heel lang in de rit besluit de eerste jeep er plotseling de brui aan te geven. Stilstand is het gevolg en we sturen er de beste mécaniciens op af. Of dat zouden we moeten doen, hier niet natuurlijk. De chauffeurs hebben een heel andere tactiek achter hand. Enkele onderdelen eruit halen, eens goed ruiken en beslissen of het essentieel is. Een of ander stuk wordt zo in de categorie ‘overbodig’ gezet en verwijderd. Wat het deed is onduidelijk, maar we rijden met wat vreemde motorgeluiden rustig verder. Ook ik durf af en toe eens te ronken, beetje bijbenen qua slaap. De uitzichten onderweg liggen in de lijn van wat we zagen, rood zand, groene omgeving en putten die je absoluut wilt omzeilen. Doel van de dag: de bomma van Boma bezoeken. Jeanine is 57 jaar maar ziet er nauwelijks 40 uit, een heel erg enthousiaste en waanzinnig vriendelijke verschijning. Een prachtig afgelegen landgoed van 12 hectare is de locatie voor de eerste maaltijd van de dag en brengt wat inspiratie. Zeker bij Dries. Bij deze kan ik jullie met ongelooflijk veel plezier melden dat Sofie ´ja ´ heeft gezegd. Op welke vraag? Ligt vrij voor de hand denk ik. Na een relatie van maar liefst 12 jaar, zijn deze twee prachtmensen helemaal klaar voor deze commitment. Ze stappen in het huwelijksbootje, weliswaar niet hier op de Kongo, levensgevaarlijk. Mission accomplished na een heuse operatie om de ring hier te krijgen, Sofie’s alziend oog te vermijden en de rest van de bende stil houden. De setting van het aanzoek draagt alleen maar bij tot de magie en legt de lat voor andere aanwezigen ambitieus hoog. Thanks Dries!😜 Voor de gelegenheid liet Jeanine champagne aanbrengen, een giga-luxe die zeker op zn plaats is. We genieten met volle teugen van het nieuws en met kleine sipjes van ons glas. Na een uitgebreide foto-shoot gaan we richting hotel. Eigenlijk slapen we bij de paters vanavond, waar ze van mening zijn dat kerkgangers criminelen zijn. Het hele gebouw kon zo gebruikt worden in The Shawshank redemption, dé gevangenisfilm. Valies afzetten en weer weg. Voor het eerste rijden we met de auto’s in het donker. Eindelijk worden we eens minder aangestaard en kunnen rustig de eerste sferen opsnuiven. Boma was blijkbaar de eerste hoofdstad van Congo-Belge en geeft een iets properdere indruk met zelfs af en toe een cafeetje, als 2 stoelen , een tafel en een pint voldoende zijn tenminste. Korte rit naar Jeanine haar huis waar haar familie verzameld heeft, een bonte bijeenkomst van engelenstemmen en bejaarde popsterren. Een warm welkom, marathondansjes en veel zang maken de avond alweer een unieke ervaring. Wat ze hier bereiken met zn tienen, daar heb je in België enkele boxen van formaat coor nodig. Julians enthousiasme steekt aan, Lars’ heupen leveren hem de bijnaam El Professor op en Elisabeth neemt de kindjes op sleeptouw. Voldaan en met de lach nog op het gezicht geplakt, gaan we huiswaarts. Ons penitentiair verlof zit er al op. Net wanneer we slapengaan, worden we al gewekt door de haan. Of die zijn biologische klok staat volledig fout of zijn eigen wekker laat hem in de steek. Na veel hilariteit op de gang en relatief eenvoudige onderhandelingen laat hij het erbij. Geen gekakel meer. Benieuwd welke dieren morgen de pindat afsluiten.

Geschreven door A3Adventures