Jungle speed in real life. We proppen onze rugzakken vol met gerief voor de komende 5 dagen, geen pretje. Trui, muggennet, lange broek, kousen, onderbroek,…. Afgesproken om 8:30, dan weet je dat een vertrek om 9:30 al bij al goed meevalt. De moeizame start wordt verder in de hand gewerkt door een mysterieus autoprobleempje waar geen enkele Congolees raad mee weet. Abracadabra en plots ist toch in orde. We kunnen vertrekken! Wat staat er nu eigenlijk gepland? Een groot deel is family planning. We doen verschillende dorpjes aan om bewustwording en hormoonregulatie te creëeren rond anticonceptie aan de vrouwelijke kant. Het zijn dan ook zij die hier al te vaak de kinderlast alleen moeten dragen. Verder worden in de tussenstops truitjes uitgedeeld, simpel gebaar maar heel veel enthousiasme. Wie wil er nu geen kanariegeel truitje van de ‘Damloop by night 2019’. Ze dragen het met meer trots dan de mensen die meededen én weten wat er eigenlijk gedrukt staat. Dagverloop dan. Moeizame start dus, maar die wordt rap vergeten. Met een colonne van 3 jeeps betreden we al snel paden die crescendo gaan in het groen. De bio-ingenieurs watertanden en worden weldra op hun wenken bediend als het alleen nog maar wilder en tropischer belooft te worden. Onderweg passeren we talloze kleine nederzettingen waar Mundeles slechts langskomen met dezelfde frequentie als een volledige zonsverduistering overdag. Na toch al een tijdje in de auto merk ik plots een blad geplakt op de vooruit waarop staat dat we militairen zijn die voorrang moeten krijgen. Nu begrijp ik waarom elke politieagent salueert als we langsrijden. Om de geloofwaardigheid hoog te houden groeten we vriendelijk terug. That’s the way the cookie crumbles here. Een trucje dat ik in België misschien ook eens uit mouw zou durven schudden. Met de deur in huis vallen is in de dorpjes onmogelijk, die is nergens te bespeuren. Wat verder nog opvalt is het rode stof. Een laag zo dik dat het groen van de planten langs de baan onherkenbaar is. Een rit die slechts tweemaal wordt onderbroken, een plaspauze en een chauffeur die het overbodig vond om zn container vast te gespen. Kleine omweg langs een koeienpadje en we zijn in ons hotel in Lukula. We strekken de benen, drinken een Nkoyi, Congoleers biertje van 65cl remember, en worden geklopt door de hamer. In mijn defense, dat zijn dus wel 3 biertjes op een lege maag🤗. Weinig rust te vinden hier. We worden al snel uitgenodigd als tegenstander op de Lukula Local Championship. Ik leid een korte opwarming en FC Mundele is helemaal klaar om KVV Metveelteveeloptveld eens een lesje te leren. Het gaat goed op en neer van aanval en verdediging, hetzelfde gebeurt helaas ook met de energielevels. Het veld is gigantisch groot, zelfs met de beste wil ter wereld houdt ons team af en toe de handen in de dijen terwijl we hijgend staan te hopen op een wereldsave van Bene, de Courtois uit Oosterzele. Verder bestaat onze opstelling uit Lieve, die het eleganter aanpakt dan de doorsnee centrale verdediger. Sofie, die het concept van de inspeelpass op ondergetekende volledig begrijpt en meerdere aanvallen afblokt met sprekend gemak. Elisabeth staat haar mannetje op rechts, Lars en Julian lopen op en af tot hun maaginhoud net iets te veel opkomt. Ik had dan ook niets minder gevraagd van mijn team. Klasse! Hanne en Dries zorgen na weergaloze acties voor de doelpunten langs onze zijde. Ze zetten de Croon(s) op fabuleus voorbereidend teamwork. Ella haalt meermaals een bal uit de lucht waar ikzelf, de enige voetballer in het team, slechts van kan dromen. Met deze 10 strijders leggen we het vuur aan de schenen van de 14 Mbokani’s. Eindstand licht in ons nadeel, blijkbaar wordt buitenspel hier voor slechts 1 team toegepast. We laten de pret niet bederven en genieten kletsnat na in de fluoroze stoelen in de voortuin. In de korte tijdspanne dat er elektriciteit is en er gepompt kan worden, springt iedereen vlug de douche in. Lekker fris kunnen we aanschuiven aan het meest uitgebreide avondmaal in mensenheugnis. Ik kan het zelf nauwelijks geloven, en ben er nog steeds niet goed van, maar het werd in meerdere pannen bereid. Rijst, aardappel, provencaalse saus, spinazie, slaatje en om af te klokken fantastische vis. Heerlijk gebraden, vis en voetballer, genieten we in stilte van de culinaire Congo kitchen. Rikitiki, of een synoniem dat ik liever niet in mn verslag zet, blijkt het kaartspel van de avond te zijn. Voor we slapengaan komt het besef plots binnen. We zijn die schreeuwende bengeltjes toch wel vergeten meenemen zekers! Zou het dan toch lukken om tot na 6:00 te slapen?! We nemen de proef maar al te graag op de som. 💤

Geschreven door A3Adventures