Nadat we gisteren de offerte onder ons neus kregen voor de bron en dit vergeleken met de geplande actie, was er een klein vreugdsprongetje. Voor op schema, kan dit wel? Absoluut, met behulp van Souleyman, de lokale ingenieur, vliegen we er vandaag direct in. Alhoewel; we is veel gezegd. De offerte werd nooit goedgekeurd maar hij begint toch al aan de werken, voorbarig maar enthousiast🙃. Ondanks de taalbarriere, ons Frans bevat ongeveer even veel haar als een 3 weken oude baguette, zitten we op 1 lijn. Wat we willen, wordt vertaald en gedirigeerd naar de lokale krachtpatsers. Vrij kleine, fijne mannen die de home-made hamer rondzwieren zoals wij met les petits enfants hier doen. Gezwind en na gezwoeg verdwijnen de rotsen als sneeuw voor de zon. De la neige, proberen we de kindjes uit te leggen, is zoiets als witte bevroren regen. Vreemde blikken is het enige wat we krijgen na het tonen van foto’s. Al zeker als we nog eens proberen uitleggen dat wij vrijwillig van een berg glijden aan hoge snelheid op enkele metalen latjes en daarvoor stukken van mensen betalen. Skiën staat niet in het woordenboek hier, waarom zou het ook. De verbazing is echter wederzijds. Tijdens het kap- en hakwerk, vallen onze monden weer open. Helm, check! (Ondanks open lucht). Fluovestje, check! (Ondanks klaarlichte dag). Werkschoenen met stalen tip? NO check! Slippers zijn meer dan voldoende, het is nou niet dat je stenen van 75 kilo op je voet kan krijgen of er iemand 15cm naast je met metalen staven diezelfde stenen probeert te breken. Ook ‘veiligheidsvoorschrift’ vinden we niet in de Dikke Van Daele. Desondanks verloopt alles zonder problemen, Lars en ik kijken vooral om niet in de weg te lopen en zijn enorm tevreden met de snelheid van uitvoering. Morgen beginnen we al met het gieten van vers beton! En of het nodig is, de mensen zijn dolblij eens ze beseffen dat hun 8-jarig zoontje geen emmer van 15 kilo meer op z’n hoofd moet proberen sleuren. De namiddag verloopt op het gemakje, Julian en Elisabeth brengen het doolhof nog wat verder in kaart, digitaal om eventuele toekomstige elektriciens toch wat op het goede pad te helpen. In de namiddag haal ik mn hangmat uit de valies, 5’ rust zou toch moeten lukken? Niks van zeggen zowel Dieumerci, David, Edelle, Vainquer en Jordan. Elk om de beurt kruipen ze erbij en genieten van een rustig duwtje in de rug. Letterlijk en figuurlijk. ‘s Avonds verleggen we de grenzen met een gerecht met 3 ingrediënten. Aardappel met linzen en tomatenblokjes van de Colruyt. De eenpansinspiratie houdt voorlopig nog stand. Een waanzinnig onsmakelijk glas rosé delen we met Julie waarna we in ons bed kruipen. Benieuwd of het tempo morgen even hoog ligt. Oh ja, voor ik het vergeet. Ook Elisabeth en Lars slaagden voor alles, we zetten de sterke lijn hopelijk nog 2 maanden door!

Geschreven door A3Adventures