Vroeg uit de veren om de hitte voor te zijn is regel nummer 1. Op de menu van dag 2 staat een relatief korte, maar enorm stevige wandeling op het programma. Als een waar ‘Fellowship’ zonder ring, met veel water, trekken we ten strijde. De GPS leidt alles in goede banen en vertelt ons dat we eerst 8 kilometer richting zuiden moeten om daarna links af te slaan en de kuitenbijters tegemoet te gaan. Dit eerste octet aan kilometers waren een samenspel van uitzichtloze steen- en zandvlaktes en eenzame bomen. Je voelt je nietig en tegelijk op Mars als je hier rondloopt. 😊 De truc van de dag was op het juiste moment afslaan en dat deden we. Ongeveer… De hevig hellende bergpas lijkt zijn paden niet te willen onthullen en we besluiten dan ook om er parallel naast te gaan lopen. Wat in het begin een hemelse keuze leek wegens de mindere hoogtemeters, werd gaandeweg iets 'helsers'. De eerste stukjes waren vlot en aangenaam om te stappen, de lunchplek viel in de schaduw van een rode rots en bracht ons weer op krachten. Hierna wandelden we met dezelfde goede moed verder tot we op een bepaald moment zelfs een frisse waterval met bijhorend privé-poeltje tegenkwamen. Ideaal! Nog wat verder op de parallelle baan maakte het wandelen plaats voor klauteren. Bon, niks aan de hand. Dan nog net ietsje verder maakte het klauteren plaats voor natte voeten. Deze ‘canyon’ onthulde z’n geheimen. Hoe verder we kwamen, hoe minder we ze eigenlijk te weten wouden komen. De gemiddelde snelheid bleef maar dalen wegens het zo goed als ondoordringbare parcours. Struiken, waterpoelen, rotsblokken. Alles wat in de weg kon liggen, deed dat ook. De moed en het water zonk ons in de schoenen. Op een bepaald moment moesten we zelfs naveldiep door deze ‘wadi’ waden. Elke stap deed ons vanaf nu meer nadenken dan vooruit helpen, komt hier wel een einde aan? Na grondig spoedoverleg tussen deze vier padvinders, of voorlopig padzoekers, besluiten we om recht op recht over te steken naar de oorspronkelijke baan. Een helse klus, merken we al snel. 600 Hoogtemeters blijken te veel van het goede en het niveau van deze klim ligt ver boven ‘veilig en haalbaar’. Op een tussentijdse top zijn we letterlijk de wanhoop nabij. Geografisch verdwaald zijn we niet, mentaal des te meer. Zoals Jambers schieten de W-vragen door ons hoofd. Wat doen we? Waarom deden we dit ook alweer? Wanneer komen we überhaupt ergens aan? Waar in godsnaam vinden we bereik om iets op te zoeken? Samen met deze gedachten schieten ook de meest vreselijke krantenkoppen door onze hoofden. We zijn bang. Uiteindelijk neemt de ratio het over en zetten we de feiten op een rijtje. Voedsel hebben we genoeg, water stroomt beneden en kunnen we filteren. Ook een slaapplaats hangt op onze rug. We keren terug naar beneden op een angstig slakkentempo, safety first! We komen veilig en wel terug aan in de kloof en zetten kamp op aan de waterval. Hier tanken we alles bij, waterflessen, waterzakken en vooral vertrouwen. Morgenochtend keren we terug vanwaar we kwamen en laten een Jordaanse vriend zijn rijkunsten bovenhalen. Dat niet alles volgens plan verliep vandaag, is een understatement. Het was doodeng, buiten een kikker en een krab kwamen we enkel onszelf tegen. Op het moment dat jullie dit ontvangen en lezen, wees gerust. Alles is goed en wel, we trekken ons plan en komen weer een stapje dichter bij Petra. Al leek het vandaag meer op 1 vooruit, 1 achteruit. De dag eindigt desondanks met een knaller. In oorverdovende stilte genieten we samen van alweer een fantastisch sterrendak. We kruipen niet onder de wol wegens de snikhete tent, maar gaan gewoon schaapjes tellen. Vele kusjes, knuffels en meer voor het thuisfront van deze 4 hier. 😘❤️😍

Geschreven door A3Adventures