Alweer met enige vertraging, excuses, maar de vermoeidheid na 2 uur slaap sloeg toe als een hamer. Om 5:00 stond ons nachtelijk vertrek uit de Inzo gepland en ook enkele moeders deden de moeite om op te staan, nog wat knuffels en traantjes en wij zijn klaar om de baan op te gaan. De rit tussen Matadi en Kinshasa is exact dezelfde als de heenrit en waar we 2 maanden geleden geen moeite hadden om de ogen uit te kijken doen we ditmaal geen moeite om iets te bekijken. We slapen in stukken en brokken, net zoals de meeste rijdende en puffende auto’s hier. Ik schreef het al, maar de auto’s die het onderweg begeven worden vlotjes achtergelaten aan de vraatzucht van moeder natuur. Verroeste wrakken zijn echter niet haar favoriete maaltijd en ze staan hier dan ook heeeeel lang. Het enige pluspunt: de statistieken opmaken voor het departement Wegen en Verkeer is vereenvoudigd. Wat we liever hadden gezien dan… Annemie en Patricia vertelden ons het horrorverhaal dat de volledige rit zo een 30 jaar geleden gekleurd werd door tropisch regenwoud zover je kon kijken, vandaag helaas geen boom te bespeuren behalve de gekapte mastodonten op enkele vrachtwagens. Onze middagpauze bestaat uit brood met een fanta én exotische vruchtjes. Behaarde lychees, mangoustin en een steenharde, appelsien-achtige vrucht. Ze bieden niets meer dan wat suikersmaak, vruchtvlees krijg je onmogelijk van de pit. De namiddag brengt nog meer kilometers vreten terwijl we van een verbazend westerse afspeellijst genieten. De chauffeur wil nog meer kunstjes laten zien en legt een hilarische voorgeprogrammeerde slideshow op van zn Chinese brolbak. Niet veel later zien we dan eens een echte Chinees die orders uitdeelt aan de werkkrachten van het voorgenoemde departement. Nog wat kleine dutjes later komen we aan in Kinshasa. De temperatuur ligt hier direct bakken hoger en we worden kletsnat van ons eigen zweet terwijl we nog eens kunnen genieten van de onnodige files, rij toch in je baanvak ajb. Op de Boulevard du 30 juin, onafhankelijkheidsredenen, passeren we gebouwen van de VN en worden we herinnerd aan het verhaal dat hier voor de internationale gemeenschap de gehandicapten op de eerste rij mochten meekijken naar een plechtigheid als VIP’s. Dat er enkele maanden later verschillende massagraven werden gevonden vol van deze andersvaliden, daar werd minder mee opgeschept natuurlijk. Onze slaapplek hier dan, hohoho. In eerste instantie hadden we via via een appartementje, dat helaas last minute gecanceld werd. Oplossing gezocht en gevonden ondanks de overvolle hotels hier altijd! Jopoe en Oa, de ouders van Lieve en grootouders van Dries en Hanne, schenken ons een immens cadeau. Een fabuleus fancy hotel werd geregeld waar de matrassen groter zijn dan onze 4 Matadese samen, waar je meer spiegels hebt dan ons aantal douchebeurten (amai de baardjes zijn lang), en de flatscreen evenveel inch heeft als ons verblijf dagen telt, we zitten aan 59 btw. Luxueus tot en met en dus plaats zat om na een pizzatjes met zn vieren naar een filmpje te kijken. The Croods brengen ons terug naar Matadi, prehistorisch ivm de nachtrust. Bij deze dan ook een welgemeende, overweldigende dankjewel! Elke vezel in ons lichaam geniet van de rust en het warme water, die van Lars toch voor het op was. Afsluiten met een sisser, de safari die gepland stond kan helaas niet doorgaan, gesloten op MA, DI, WOE… toch veel groetjes!

Geschreven door A3Adventures