Vandaag op de planning, overigens voor de derde dag op rij, afwerken van de betonnering. Ik kan nu al verklappen dat het mislukt is. Stilzitten met zn vijven en dan plots rechtspringen als we passeren. Maak dat de mensenschuwe kat van de buren wijs. We zetten de werken verder waar het gisteren stopte. De fundamenten worden gegoten met beton waar bloed, zweet en tranen inkroop. Neem dit niet te letterlijk, wenen en bloeden doen we hier heus (nog) niet. Zweten des te meer. Het ‘melangeren’ van cement en zand is alweer een taakje waar je je rug over zou breken, gelukkig draagt het bij tot de sport van vandaag. Aangezien het plateau aan de overkant van de vallei ligt, moeten de zakken daar ook geraken. Geen sinecure zo een 25kg in je nek leggen. Al zeker niet als de zakken vol gaten zitten en je het zand van je oren tot tenen voelt kriebelen terwijl je zorgvuldig je voeten plaatst op de steile stukken. Dit geeft voor mij een heel andere invulling aan de term ‘klootzakken’. Ook Hanne draagt haar steentje bij, al is het met een pauzetje. Dit paardenwerk doet, naast de melkzuurconcentratie in de benen, ons respect nog maar eens stijgen voor de moeders die hier 15l op het hoofd en nog eens evenveel in de hand naar boven dragen. Wat me vandaag verder opviel is de eerste uiting van deze benarde situatie. Onder al de hemelsbrede lachen, laat een overbelaste vrouw de woorden ‘on souffre’ vallen en sleurt verder. Woorden die ook mij even doen afzien. We zeulen verder tot het tijd is voor de vergadering. Kan je dit eigenlijk wel zo noemen als de helft van de deelnemers jonger is dan 8 jaar? Soit, de kindjes genieten stilzwijgend van een hobbelend paar benen terwijl de rest brainstormt en overlegt over het laadstation, de veiligheid en de batterijlocatie. Klus snel geklaard en tijd voor een middagdutje. Record gebroken met als gevolg zo een 15’ slaap in de hangmat. Dat stiekem wegsluipen van de kindjes is een blijvertje. Sorry not sorry, jullie letterlijke snotneusjes. In de namiddag komt er echter nog iemand langs. Karma. Ik hou mezelf een hele tijd bezig met de 4 allerkleinsten een plaatsje te geven op een van mn benen. Moeilijk als ze constant op elkaars hoofd wensen te slaan en het huilen even nabij staat als een lach die gedeeld wordt door dader en slachtoffer. Dan is het tijd voor spaghetti. Lieve, Sofie, Dries en Hanne slaan samen met de mama’s de handen uit de mouwen en trakteren de volledige bende, inclusief kindjes en moeders op verse pasta. Vanzelfsprekend een giga-dosis die ook giga smaakt. Mijn orkest heeft ook hierna gelukkig geen bisnummers meer in petto. Een levensgevaarlijke elektricien beslist om zijn martelmachines boven te halen in het midden van het speelplein en gang. De isolatie is eerder afwezig dan aanwezig en voor een halfuurtje is extreme concentratie vereist op de kindjes. Wat de avond verder nog brengt is een waar appelsienfestijn. Een van de mama’s hier, met slechts 1 hand, komt op wonderlijke wijze boven met een zak sinaasappels van 300 stuks. We slaan aan het schillen en de kindjes aan het gillen, de volgorde was eerder omgekeerd. Genieten doen ze zeker, waar de appelsien terechtkomt is echter niet van tel. De dopaminekick van de tijdelijke suikerinjectie is het hoofddoel. Kijkt u gerust even mee naar Bene, de peuter, niet de mama van Lars, die smult als een Adriaan eens terug in België. Na enkele hilarische kaartspellen houden wij het voor bekeken en hopen morgen dan eindelijk het einde van deel 1 van het pompboeltje te beëindigen. PS: ook een warm welkom aan alle nieuwe lezers, hopelijk genieten jullie toch een beetje mee van onze avonturen hier op jullie pc daar!

Geschreven door A3Adventures