Ochtendstond heeft goud in de mond, maar niet hier. Stront aan kleine Préludes kont, vergeef me ln taalgebruik, dit moest en zou rijmen, bemoeilijkt de taak van de dag. Een waanzinnige stank zweeft rond en vertraagt het leggen van de kabels aanzienlijk. We willen overal aarding leggen wegens vanzelfsprekende veiligheidsissues maar de vorige elektriciens dachten ver genoeg op voorhand. Als je niet aan het stopcontact kan, hoeft het niet geaard te worden toch? We vinden meerdere prises boven de 3 meter hoogte, presteert je toestel dan echt op een hoger niveau? Wegens de combo van extreem nutteloos en praktisch onmogelijk laten we het links liggen en zetten gezamenlijk door. Julian en Elisabeth blijven binnen terwijl Lars en ikzelf de elektriciteitskast op orde zetten. Serieuze knoeiboel met kabels die midden in de muur van kleur veranderen, kameleons zijn er niets tegen. Enkele mini schokjes tijdens de werken verhinderen de broodnodige minuutjes slaap tussendoor, helaas. Tijdens een klein intermezzo van verlengkabels trekken wordt ik onaangenaam verrast langs achteren. Een dikke speekselklodder wordt door een van de moeders naar buiten geslingerd en landt pardoes in mn nek. Natuurlijk ‘par hazard’ maar ik kan deze schijnbeweging niet ontwijken. Vele excuses en pas graves later kunnen we er beiden serieus om lachen. Vandaag werd ook de levering geregeld van de aller laatste noodoplossing. Een luchtdichte flexibele leiding komt via spoedlevering hopelijk morgen al aan in Matadi vanuit Kinshasa. Hopelijk komt deze belofte voor 1 keer uit en kunnen we eindelijk weer een stapje vooruit zetten. Op pompvlak dan toch, de zonnepanelen gaan goed vooruit en liggen tegen het einde van de dag allemaal waar ze horen. We verbinden de kabels en kunnen nauwelijks wachten op de opkomende zon die helaas gepaard blijft gaan met schreeuwen en tieren en roepen en brullen en wenen en stampen en nog wat werkwoorden die ik toch iets minder apprecieer dan int begin. De kindjes blijven extreem aanhankelijk terwijl er letterlijk geen seconde te verliezen is, op de vraag of ze liever 15’ willen dansen dan water en elektriciteit voor altijd is het antwoord duidelijk ‘Oui, Macarena!’ Onze uitleg van het waarom, wie, wat, geraken we stilaan beu en zeker in het Frans. De grijze bovenmassa vertoont tekenen van Congolese vertraging en ook op taalvlak verloopt het wat moeizamer. Kan wel geen kwaad overigens, ´hoeveel kost die buis?´ wordt hier vlotjes vertaald als ´prix combien tiyo?’ en om te zeggen dat je iets weet stuur je gewoon ‘je ce’. Als vieruurtje worden we verwend met de levering van de kleren. Het resultaat mag er zeker en vast zijn, al zijn de maten ingeschat op onze huidige lichaamsbouw en die houdt weinig stand in België. We laten alles net ietsje losser zetten zodat die vlaamse frietjes zeker een plaatsje hebben binnenkort. Voorlopig stellen we het nog even met kilo’s rijst die zelfs in een dessertje worden omgetoverd.

Geschreven door A3Adventures