Einde van de jungletrip vandaag. Na 5 heerlijke dagen en iets minder heerlijke nachten zit het erop. We keren vandaag ´huiswaarts’ richting Matadi en Inzo. Maar… de dag is jong en er is tijd zat om Boma te gaan verkennen. Met de zweem zoete glimlach van Jeanine, 53 ipv 57 🙃, verkennen we de stad. Voor we van start kunnen, moeten we op geheel Congolese wijze, de burgemeester een bezoekje brengen. Tot onze verbazing is het hier een burgemeesteres. Een kloeke dame die makkelijk kan toetreden tot de Bomma’s van Boma. Na dit verplicht nummertje is de eerste stop niet ver. Het huis van de eerste Belgische gouverneur zou er magnifiek kunnen uitzien, maar doet dat allesbehalve. Gebouwd in 1886, meteen ook het jaartal waar er laatst iets aan veranderde. Volledig vervallen, gaten in de vloer en kortom een triestige bedoening. Ons koningsbezoekje van afgelopen maand verzekerde wel blijkbaar zo een €300.000 voor de heropbouw. Waste of money als je het mij vraagt. Prioriteiten liggen elders, zie ongeveer elke vorige pindat. Wat ons opvalt is de opvallend positieve houding van Les Congolais tegenover de Belgen hier. Ze zijn duidelijk grotere fan van de kolonisatie dan onszelf. Dat we moeten terugkomen, werd ons al meermaals gevraagd. Lijkt me een ideaal moment om van die Leopold 2 bustes af te geraken. Ze willen ze hier een plaatsje geven in het museum. We zitten onder de evenaar, maar dit is toch echt de wereld op zn kop. We trekken verder naar een kerkhof waar enkele Belgen liggen. Ook hier vragen ze om extra financiële middelen voor het onderhoud, zie foto’s en je snapt waarom. Het kerkhof is precies zelf al begraven. De volgende stop is beestachtig brutaal. Een lokaal marktje sleurt de ogen uit ons hoofd. We zien gebakken muskusratten, opengereten antilopen, vers gevilde reuzenslangen en krokante aapjes. Eens iets anders dan een frikandel en kaaskroket om bij je frietjes te bestellen. Verder zien we de allereerste auto van Congo. Veel schiet er niet van over, een oude roestbak met meer stukken afwezig dan aanwezig. Onze jeeps gingen dezelfde richting uit. We aperitieven met zicht op Angola, ook een first. Next, Stanley’s baobab. Zoals iedereen die goed oplette bij geschiedenis, weet u vast wel dat hij er zo een 3 jaar over deed om Afrika van oost naar west te doorkruisen en zo het pad te effenen voor de innige en soms uitzinnige Belgisch-Congolese relatie. Het gebrek aan deftige accommodatie is blijkbaar van alle tijden, zijn slaapplek werd de reuzenbaobab hier. Wat volgt, weer niemand. Jeanine organiseert een grote verrassing, onderweg komen we al een paar kleintjes tegen. De weg overspannen met een touw en dan om geld vragen, een fabriek die welvaart bracht, maar gesloten werd door Kabila omdat zijn bezoekje niet het verwachte applaus leverde. Niet de slimste zet om de bevolking voor je te winnen, maar wat weet ik nou over dictatoriaal regeren. De echte surprise komt eraan. Bij een waanzinnig slecht uitgeruste ´militaire basis’, de naam zelfs niet waardig, komen we tot stilstand. Er liggen bootjes, alweer een eufemisme. Zouden we dan toch varen op de Kongo? Ja, is voor de tweede dag op rij het correcte antwoord. Een heel klein, volledig ongevaarlijk, maar meer dan te genieten tochtje is ons lot. Net zoals een natte broek en schoenen, maar die nemen we er graag bij. Net zoals de hilarische naam van de kapitein. Doublesim, of ‘Dubbele Simkaart´ op zn Vlaams. Wie dacht dat de technologie hier niet op niveau was? Stop nummer 18372 van de dag brengt een fantastisch feestmaal. De Congolese namen bespaar ik u onder het mom van liefdadigheid, absoluut niet omdat ik er geen woord van kan onthouden. Proeven en genieten kan ik wel. En het smaakt;, een soort bouillabaisse, sesamzaadmengsels, rijst int kwadraat en een pot van pompoenpitparadijs. Na een welgemeende dankjewel voor de zalige dagen aan Jeanine, proberen we huiswaarts te keren voor het donker wordt. Mission failed terribly. Een ritje van 45’ wordt 3 uur. Geen files of probleempjes, gewoon een klein inschattingsfoutje. Uiteindelijk doet meer goed dan kwaad. Het zicht op Matadi vanaf de overkant is smullen. Een heerlijk dessert van lichtjes en vlekkenpatroon van buurten met en zonder elektriciteit charmeert. We geraken de Inzo nauwelijks terug binnen wanneer de kindjes ons horen aankomen. De fanclub zat nog niet in zn bed en wij komen al snel tot het besef dat het gemis groter was dan gedacht. Wat zal dat geven eind augustus…

Geschreven door A3Adventures