Bewogen dagje achter de rug. Laat dat verkleinwoord eigenlijk al maar direct weg. Dag, een hele lange. Om 5:15 werden we wakker gewekt, eitje binnenspelen en in de auto. Ons reisgezelschap bestaat uit 12 man, dat zijn 3 volle jeeps in normale omstandigheden. Blijkt dat tante Julienne en nonkel Edmond ook mee willen rijden naar Dizi. 2 extra stoeltjes achteraan bieden nauwelijks genoeg plaats aan Hanne en Julian om te keuvelen. Al een geluk dat ze minder snel verkrampen dan ikzelf. Lieve heeft niet gelogen, that’s for sure. Ik noemde de pindat gisteren al ‘Jungle joy’, iets met het vel van de beer zo blijkt. Wat we vandaag tegengekomen onderweg doet zelfs een Congolees verbleken. Putten van 50cm diep zijn eerder regel dan uitzondering, reeds vanaf het begin blijft de jeep geregeld haperen en komen de eerste doemgedachten aan terugkeren naar boven. Vrij dwaze gedachten eigenlijk, zelfs rij-instructeurs van de VAB kunnen hier niet keren in een smalle straat. Als oplossing probeert Hyppo de houweel van een passant te kopen. Not for sale, we pakken de man+houweel dan maar in zn geheel mee. Plaatsjes worden krapper en Dries hangt de Rambo uit aan de achterkant van de jeep. Ondertussen begint ook tante Julienne aan haar voodoo uitdrijving en jaagt de hele auto de stuipen op het lijf. Tegen wie praat zij nu constant? Is Edmond doof, niet geboeid of een stille kracht achter de gebeden? Wij begrijpen er niks van. Zoals hoog en laag elkaar afwisselen in een lift, zo onvoorspelbaar worden we verwelkomd in de nederzettingen onderweg. Na onderzoek achteraf blijkt dat hier geen 9 jaar meer een blanke passeerde. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat we ons even aangestaard voelen als een circusolifant die op een bal loopt. De meesten zijn hier nog geen 9 en zijn dus aan het gapen, ze vragen zich waarschijnlijk af waarom de regering net hier die troep albino’s komt afzetten. De tocht blijft heavy stuff, verschillende kusjes tussen stenen en auto worden al snel omgezet tot hevige tongzoenen. Of de volgende stappen wel veilig gebeurden… Op een bepaald moment is het zelfs tijd voor een puzzel. Welk brokstuk behoort tot welke auto? Geschikt voor 15-95 jaar, van Ella tot Julienne neem ik aan. Een stout grapje natuurlijk, de gemiddelde leeftijd is hier 48. Wanneer we aankomen na een rit van 5 uur vol duwen, uitstappen, wachten, grip verliezen, rammelgeluiden identificeren en botsauto’s nabootsen, is de ontlading groot. We zitten hier letterlijk in the middle of nowhere, als we hier vast kwamen te zitten…. Hier is dan ook Dizi, het geboortedorp van Hyppo. Mensen zijn niet razend enthousiast, schrik overheerst maar ontdooit al snel wanneer ze onze goede bedoelingen doorhebben. Dan op audiëntie bij de pastoor die Jezus Christus even hoog inschat als Real Madrid aan zijn poster te zien. Het is 9 jaar geleden dat Hyppo hier voor het laatst geraakt is, het doet dan ook zichtbaar verdriet dat het graf van zn grootmoeder gesneuveld is door een boom. Geëmotioneerd gaan we verder en bereiden ons voor op le moment supreme. Een moment waar iedereen eigenlijk tegenop ziet. Een rijtje organiseren voor het uitdelen van de truitjes is onmogelijk, chaos heerst tot er op een bepaald moment zelfs mensen in de auto beginnen te grabbelen. Fun is anders en we ronden zo snel mogelijk af. Ook Hanne maakt zich klaar voor een ritje achterin, tot ze plots een levend varken in de koffer vindt. Een hilarisch zicht dat Juliennes avondmaal voorstelt. Zonder veel gemor en geknor, slaapt het varkentje de hele terugrit. Een comfortabele terugrit waarin we per 2 afwisselen op de motor. Een schitterende ervaring om zo door tropisch regenwoud te cruisen. Groen overal, pauselijk zwaaien en bekeken worden als een menselijke ATM maken de ervaring helemaal compleet. Als je mij vraagt wat mij het meest bijblijft is dat enkele kleine kiddo’s zich een ongeluk verschieten als ze zichzelf zien in de reflectie van de auto. Ik kan nauwelijks geloven dat dit de eerste vorm van spiegel is, maar we vinden niet direct een voorwerp dat deze hypothese ontkracht. Hobbelig parcours zoals we al gewend zijn en een kleine 5 uur later zijn we terug in Tshela. We genieten na, onder leiding van Moe Schunnebroek, van de sappige verhalen en een welverdiende spaghetti. Dit dagverslagje is uit, zoals helaas het leven van ons koffervarkentje met zn lange snuit. Wat een mens al niet doet om te rijmen.

Geschreven door A3Adventures