Dag tien van het avontuurtje en om eerlijk te zijn was ik niet volledig zeker dat de pindat zo vlot van de tong zou rollen. Zou het niet gewoon elke dag een beetje hetzelfde worden: vooruitgang van het project? Niet dus. Ondanks dat er hier cultureel gezien niks te beleven is, behalve een ochtendmis die start rond 4:30, vervelen we ons geen seconde. ‘s Ochtends beginnen wij en de spierbundels van de buurt aan de bewapening van het bassin. Een hels werkje dat in België ook logischerwijs geautomatiseerd is. Julian houdt de wacht en begeleidt waar nodig. Elisabeth daarentegen wordt geveld door misselijkheid en kruipt weer even in haar bed om er ‘s avonds volledig door te komen en nog een gelekte leiding te fixen. Lars en ikzelf beleven waarschijnlijk de spannendste rit om boodschappen ooit. Achterop de motor klampen we ons met zn tweeen stevig vast. De grote vraag die door mijn hoofd spookt: wint mijn knie het van de spiegel die vele malen op 3cm passeert. We nemen de proef gelukkig niet op de som, de lokale ziekenhuizen hebben zich nog niet laten zien. Om het lokale verkeer te beschrijven beeld je je best pure chaos in. Vermenigvuldig met 3 en verhef dit tot de 7e macht. Onze hele rit kan ongeveer beschreven worden als een near-death experience. We voelen ons echter nooit op ons ongemak, de chauffeur zijn manoeuvres zijn out of this world. We maken meerdere stops om enkele kleine probleempjes aan te pakken, te informeren naar prijzen voor grotere probleempjes, en het allergrootste probleem op te lossen. Honger zullen we niet direct hebben, conserven genoeg, maar ons kookvuur kan ons sinds vandaag niet meer verrassen met elektrische schokjes. Een rubberen lepel helpt ons in de strijd. In de Kin-Markt, te vergelijken met de lokale Carrefour-express, verwennen we onszelf op culinair vlak. Een serieus overpriced stuk Belgische chocolade laten we niet liggen en wél smaken. Zalige zoetigheid op zaterdag. Na onze terugkeer werken we verder aan de fundamenten van het bassin. Klein foutje van de werkmannen zorgt voor nachtwerk. Ooit al beton gemengd in het pikkedonker met enkel een kleine koplamp, geen schoenen en vlijmscherpe bewapening naast je? Ook voor ons een first. Na een eerste portie pasta van de reis, en dan nog spirelli, bellen we allemaal naar het thuisfront. Enkele kleine bezoekjes van de kindjes, Edith, Dedelle en Bene, maken het mijn schattigste facetime in de geschiedenis. Bene, een absoluut engeltje, bloeit helemaal open voor de camera. Een eerste Oscarwinnaar uit Matadi? Wij gaan voldaan op zoek naar voldoende nachtrust. Onze eerste dimanche hier begint om 5:30 met een ochtendloopje in de bergen, morgen meer.

Geschreven door A3Adventures