Gisteravond is Dionne toch nog die vogelrots opgegaan. Het bleek dat, met dit warme weer, de papegaaiduikers lang op zee blijven en rond 22 uur terugkomen naar hun holen. Dus om 21 uur begon ik aan de trip omhoog. Een stevige klim, eerst over asfalt, daarna over grind en vervolgens over stapstenen en vlonders. Er is een moerasachtig gebied bovenop de berg, hier broeden vogels die ook makkelijk te zien zijn. Grote jagers, zoals ze heten. En dan ben ik aan de andere kant van het eiland, bovenop gigantische kliffen, en als ik opzij kijk, zicht op andere kliffen. Ik ben ook niet de enige, het is verrassend druk. Gelukkig is het uitzichtpunt groot en staat er een hekje. Niet dat dat helpt om mijn gevoel van hoogtevrees weg te halen, maar iets fijn is het wel. Je zit echt op het randje en omlaag is zeker 250 meter. Echt heel erg hoog dus.

Ik zie wat vogels vliegen, jan van genten, adelaars en vele zwarte vogeltjes. Heel diep omlaag vliegt er een papegaaiduiker voorbij. Voor ik mijn verrekijker heb, die al om mijn nek klaarhangt, is hij alweer weg. Maar zeker weten dat het er een was! Ik zit nog geruime tijd te kijken maar zie echt geen papegaaiduikers meer. Helaas. Het weer is warm voor ze, bovendien is het al eind van het seizoen. Ze kunnen elk moment weggaan om niet meer terug te keren. Maar wat is het hier prachtig mooi zeg. Zo intens genieten. Al die kliffen, zonsondergang, de vogels en het werkelijke prachtige landschap bovenop de berg. Ook het uitzicht. Het is heel helder, dus je ziet vele eilandjes en riffen. Prachtig prachtig.

Maar inmiddels is het bijna 23 uur en ik wil voor het donker terug zijn. Het wordt hier nog later donker. Dus ik begin, met een beetje spijt, terug aan de weg terug. Ik had hier best langer willen blijven. Zo mooi.

Terug bij het huisje heerlijk slapen. Om 23.45 kleurt de lucht nog steeds rood. En het wordt al heel vroeg weer licht.

De volgende dag slapen we wat uit, luieren, drinken zeer ontspannen koffie. Genieten van het zeezicht. Gaan Biarritzen, voor degene die dat niet kennen, op onderzoek in getijdepoeltjes, voor het eerst gedaan in de Franse badplaats Biarritz. Alwin en de kinderen gaan vissen met spaghetti en brood als aas. Helaas bijten de vissen niet. Ze gaan ook met een zelfgemaakte krabhengels krabben vissen. Stukje bacon eraan en het lukt zowaar om een krab te vangen. Een andere krab laat halverwege het ophaalmoment los en valt terug in zee. We eten ijsjes, Tije doet houtsnijden. Kortom we relaxen en ontspannen. Heerlijk.

Maar we gaan ook op tijd avondeten. Vanavond gaan de kinderen mee de rotsen en bergen op. Toen Dionne het gisteren zag, leek het me geen goed idee. Maar met goede afspraken, handen vast en een beetje van de kanten blijven, moet het goedkomen. We lopen een fantastische route, veel klimmen, geweldige uitzichten. Zelfs de bergen op het verre vaste land zien we met hun sneeuw. Het is prachtig. De kids luisteren goed en lopen heel goed mee. Tije stuitert als een geit de berg op en af en Fenne is wat behoedzamer. We zien honderden Jan van Genten bij elkaar op een rots die helemaal wit ziet van de vogels en hun poep. We zien er ook vele tientallen door de lucht vliegen. We zien grote jagers en ook arenden. Op een moment vliegen er wel acht arenden bij elkaar. Fantastisch. De papegaaiduikers lijken niet meer te komen. Helaas. Maar wat een geweldige trip. Op de terugweg kijken we nog een keer goed door de verrekijkers en zien we een jong van een arend in een nest bovenop een rots zitten. Een small hoge rots. Net zoals in de Donald Duck. Heel gaaf!

We lopen weer de berg aan via het steile weggetje. Zo steil dat je voeten voor in je schoenen hangen en je tenen zeer gaan doen. Helaas geen papegaaiduikers gezien maar wat was het een geweldige trip. Het is half elf als we terug zijn. We springen onder de douche. De dames gaan samen met een muntje van 6 minuten warm water en de heren weten gratis warm water te vinden. De kids gaan snel te bed en vallen direct in slaap. Wat een avondwandeling zeg.

Wij willen buiten zitten maar het stikt hier van de knutjes en we worden helemaal lekgeprikt. Gauw binnen zitten dus en even bijkomen. Als we om bijna 12 uur gaan plassen in het toiletgebouw zien we dat de lucht nog steeds rood gekleurd is. De zon gaat hier rond kwart voor elf onder en komt voor vijf uur alweer op. Maar als de zon onder is duurt het nog heel lang voor het donker is. Heel bijzonder om te zien.

Geschreven door Familiejillings