Na een snel ontbijt mochten we nog zo'n 16 kilometer van asfalt genieten. We slaan rechtsaf en zien voor ons een bergmasief liggen. Een bergmassief waar we overheen moeten. De klim begint rustig over een slechte ondergrond. De klim wordt steiler en de ondergrond eigenlijk beter. De weg wordt ook steeds smaller. Na een broodjespauze en 1.300 hoogtemeters staan we op de top van de Abra del Acay. De hoogste bergpas van Argentinië waarvan de hoogte niet echt bekend is. Net onder de 5.000 meter boven zeeniveau.

We laten een foto van ons nemen, eten in de luwte van een muurtje nog een broodje en beginnen aan de afdaling. Een afdaling waar we niet al te veel van verwachten. In reisgidsen en op fietsersfora staat niet veel vermeldt over dit stuk van onze route. We zijn dan ook totaal niet voorbereid op het kleurenspel. Om de paar kilometer staan we weer stil om een foto te maken. We blijven ons verbazen. Al zo veel moois gezien en weer verbazen we ons over de afwisseling van het landschap.

De sleutel van het sanitairgebouw

Na een lange, hele lange, dag komen we aan in La Poma, waar een gemeentecamping is. Er is een man zijn auto aan het wassen. Volgens hem komt er iemand met de sleutel van het sanitairgebouw. We wachten. We wachten nog wat. We zetten de tent op. En nog steeds niemand.

Volgens de man weet de mevrouw van het winkeltje op de hoek wie de sleutel heeft. Margriet gaat er naar toe en de vrouw belt. Er zou iemand onderweg zijn. De autowassende man wordt vergezeld door nog 2 mannen die af en toe telefoneren. Uiteindelijk komt er een vrouw met een sleutel en krijgen we toegang tot het mooiste sanitairgebouw in heel Argentinië! Schoon & ruim en met voldoende ruimte om onze gewassen kleren te drogen. We eten 's avonds in één van de 2 comedors (eethuisjes) van het dorp.

De sneeuwschuiver

We slapen uit, ontbijten in het zonnetje en gaan op weg. De onverharde weg blijkt net te zijn gladgetrokken door een zandschuiver. Sterker, we komen hem tegen en bedanken hem. Heerlijk om niet naar een smal strookje glad wegdek te hoeven zoeken. We zoeven naar Cachi, we stoppen maar 1 keer voor een broodjespauze en voor een koudefantastop. Want warm is het. Zeker na de kou in de Andes.

Cachi is een supermooie plaats. Huizen in koloniale stijl en terrasjes. Voor het eerst deze reis kamperen we op groen gras. Onder bomen en bij weer een supermooi sanitairgebouw. 's Avonds eten we buiten en overheerlijk in een vegetarisch restaurantje.

Herstelritje

Vandaag, zaterdag doen we rustig aan. Een rondritje van 20 kilometer en op het dorpsplein gebruikmaken van de gratis wifi. Zelfs afgelegen dorpjes zijn aangesloten op een glasvezelnetwerk en zo kunnen we regelmatig gebruik maken van internet. Niet altijd.

Geschreven door Dappere-trappers