ik wordt vandaag wakker met buikpijn :-) nee niet van het heerlijke eten hier maar van angst voor onze jungle flight. Om 08.00 uur worden we met z'n 10e opgehaald. we rijden langs geweldige natuur de gigantische bergen in. De weg wordt steeds smaller en steiler. soms zie je de weg gewoon niet meer. dus de schrik zit er hier al goed in! Als we dan eindelijk boven zijn is iedereen er stil van. we krijgen onze spullen aan en een helm op en we krijgen een stok die voor het remmen blijkt te zijn. Dan lopen we naar de eerste ziplijn. Deze is nog niet heel lang en de hoogte valt ook mee. makkie denk ik bij mezelf. maar dan komt er een trap waar ik door naar beneden kan kijken en besef me ineens boven wat voor afgerond we hangen. Mijn knieën beginnen te knikken en de angst komt op. werkelijk doodsangst. Dan dalen we af via verschillende ziplijnen. die een stuk langer zijn als de eerste. maar wonder boven wonder vind ik dat helemaal geen ramp. Ik kijk zelfs gewoon naar beneden. alleen op de verschillende platforms, gemaakt rond de bomen, komen de knikkende knieën terug. papa heeft nergens last van. Ik en miranda hebben beide last van hoogtevrees dus het lijkt wel of we de bomen knuffelen, zo stevig staan we er tegenaan. Bij ieder platform wordt je safetyline vast gemaakt. denk je alles overwonnen te hebben komen er lijnen recht naar beneden. Je moet jezelf dus gewoon de diepte in laten vallen Tot iemand je weer op een platform trekt. Dan hebben we lijn 22 gehad en krijgen we wat water. Nog 11 lijnen te gaan en ze vertellen ons de laatste lijn weer recht naar beneden is maar dan 40 meter de diepte in. Maar eerst moeten weer een heel stuk klimmen via loopbruggen. Dit is een flinke klim, er lijkt geen eind aan te komen. boven krijgen we weer water en dan komen we aan bij de laatste 11 lijnen. we moeten er soms wat bij remmen. Dit doe je door je stok die in een punt loopt, op de lijn te houden. Je remt op aanwijzing van de gids. Dan moeten we weer over een loopbrug en je kijkt zo naar beneden. echt mijn knieën leven nu een eigen leven. Maar dan zijn we ook bij de laatste afdaling. Je wordt dit keer aan je rug vast gemaakt. En je moet achteruit de diepte in. Je kan niet begrijpen hoe eng het is om jezelf over dat randje te duwen. maar 40 meter later ben ik trots op mezelf. De rest komt ook naar beneden en dan moeten we weer en stukje klimmen om bij ons begin punt aan te komen. we doen onze spullen af en dan krijgen we nog een shirt. iedereen is blij dat ze mee zijn gegaan. het was echt geweldig. De rit terug is niet zo eng meer nu een iedereen slaapt. Om kwart voor 1 zijn we terug bij het hotel, snel ff douchen en dan even wat eten in het hotel. Dan nog even zwemmen. want om 19.00 uur gaan we eten en om 21.00 uur komt de nachtbus ons halen. alvast een fijne nacht. Wij zijn er morgen weer :-) en dan beginnen onze heerlijke dagen aan het strand.

Geschreven door Daniella29