We stappen lekker bijtijds uit bed want we hebben er zin in vandaag! Na twee dagen laten we Melbourne weer achter ons en duiken we met een nieuwe huurauto terug de natuur in. Buiten is het wederom bewolkt en het regent behoorlijk. Natuurlijk niet het weer waarop wij hadden gehoopt in januari maar laten we hopen dat het verderop bij de bosbranden ook met bakken uit de hemel komt! ☔

We pakken onze koffers weer in en regelen een Uber, om 09:00 lopen we bij de autoverhuurmaatschappij naar binnen. We zijn een uur te vroeg maar hopen stiekem dat de auto al klaar is zodat we mooi op tijd op pad kunnen. En blijkbaar zijn we niet de enige want het is ontzettend druk, alle balies zijn bezet en er staan zeker nog vijf wachtenden voor ons! Gelukkig worden we snel geholpen en na het invullen van al het nodige papierwerk wordt onze auto voorgereden, en wat voor één. Een heerlijke grote Subaru Forester en ook nog eens een 4x4, dat komt goed uit in de bushbush hier 🏞! We checken de auto op schades, laden onze backpacks in en vertrekken vol goede moed op pad. Maar dan begint de ellende pas...

Wij zijn echt nog geen 100m op pad of het bandenspanningslampje op het dashboard begint te branden❗. Heel even krijgen we een déjà vu naar vorig jaar. De oplettende lezer weet waarschijnlijk nog wel dat we toen in Amerika exact dezelfde melding in onze camper kregen. Dat heeft ons destijds ruim een halve dag gekost in de garage, maar het zal nu vast wel meevallen aangezien we eigenlijk nog geen meter hebben gereden, toch? We rijden inmiddels op de snelweg maar besluiten voor de zekerheid toch maar even te stoppen bij het eerste het beste tankstation. Ondertussen verschijnt op het dashboard een melding dat de bandenspanning linksachter ruim de helft minder is dan zou moeten, het zal toch niet hè...? 🥺 Toch wel, want als we even later stilstaan bij het tankstation zien we direct met het blote oog dat de band zacht is, en flink ook. Zucht...

We bellen meteen het noodnummer van de verhuurder en worden vriendelijk te woord gestaan. Ze sturen direct de lokale ANWB naar onze locatie en na een kwartiertje zijn ze er al 🆘️. De auto wordt opgekrikt en dan wordt al snel duidelijk wat het probleem is; er zit flinke spijker door de band, hoe dan!?!? De monteur verteld ons dat hij de band prima kan (laten) vervangen maar waarschuwt dat de verhuurder ons dan waarschijnlijk laat opdraaien voor de kosten. Op zijn advies gooien we het reservewiel erop en rijden we maar 'gewoon' weer terug de stad in om een nieuwe auto te regelen. Het is inmiddels alweer flink drukker op de wegen de stad in dus dat vergt wel nog even het nodige navigeerwerk. Een uur nadat we vertrokken zijn we dus weer terug bij af en de medewerkers zijn even verbaasd om ons zo snel weer terug te zien als wijzelf 🤔.

Men gaat direct op zoek naar een vervangende wagen maar dat duurt gezien de drukte allemaal wat langer dan gehoopt. Er zijn blijkbaar meer schadegevallen en er zijn nog tientallen anderen die een auto komen ophalen of terugbrengen. Dan is er eindelijk goed nieuws; er is een nieuwe wagen voor ons gevonden die ze nog even voor ons schoonmaken maar over 20min kunnen we weg. Die 20 minuten worden er 40 maar iets voor 13:00 staat onze nieuwe glimmende bolide klaar🚗. Een hagelwitte en vrijwel nieuwe Toyota RAV4 en dus wederom een flinke SUV. Helaas geen 4x4 maar we zijn maar wat blij dat we eindelijk verder kunnen dus we vinden het wel prima zo. De vriendelijke medewerkers (ze hebben wel 100x sorry gezegd) regelen nog een kleine korting als tegemoetkoming voor het wachten en dan kunnen we wederom de stad uitrijden richting Ballarat 🏇!

Na weer een uurtje sturen over de snelweg draaien we de oprijlaan van Wyndholm Park op, de farm die Lenn de afgelopen vijf maanden haar thuis heeft mogen noemen🏡. We worden welkom geheten door Kim en Liz en mogen meteen aanschuiven voor een heerlijke lunch. De eerste fles rode wijn wordt ontkurkt en het lopende buffet geopend. We genieten van een heerlijk vleesplankje en salades als er even later een flinke zelfgebakken taart op tafel wordt getoverd 🥞. Ondertussen praten we gezellig bij over wat we zoal op Tasmanië hebben gezien en wat onze plannen voor de komende weken zijn, de gastvrijheid van deze mensen is aanstekelijk!

Dan is het tijd om de farm verder te verkennen. We nemen een kijkje bij het huisje-ver-van-thuis van Lenn en de diverse andere gebouwtjes op het erf. De rest van de farm en de weilanden waar alle paarden staan is echter veels te groot om te voet rond te lopen. Dus we springen alletwee op een eigen quad en scheuren niet veel later met hoge snelheid langs de paddocks waar nog een aantal merries met hun veulens staan te grazen 🏎. Volgens Lenn wordt dat na vijf maanden toch echt wel een beetje 'normaal' maar ik kan dit nog wel een paar uurtjes volhouden! Dan is het helaas toch écht tijd om afscheid te nemen en onze weg te vervolgen. Onderweg brengen we nog even de kittens die Lenn en Salina de afgelopen weken hebben opgevoed bij hun nieuwe woonadres voordat we nog even Ballarat induiken om ons avondeten te scoren. Daar spreken we af met Ria, een andere collega van de farm, en genieten we met z'n drieën van een heerlijke ovengebakken pizza bij de lokale pizzeria🍕.

Het is inmiddels 19:00 geweest en we besluiten dat we nu toch echt richting onze eindbestemming moeten gaan. We hebben nog een redelijk stukje te gaan en we willen graag voor het donker aankomen. Juíst omdat we door kangeroerijk gebied heen gaan rijden en die beesten blijkbaar juist rond de schemering de neiging hebben om midden op de weg te gaan zitten en dan richting koplampen van auto's te rennen 🙈. Onderweg zien we de zon langzaam ondergaan en de lucht fel oranje oplichten. Samen met het verdorde landschap en de typisch Australische bomen biedt dit bij elke bocht weer prachtige vergezichten die niet zouden misstaan op een ansichtkaart. Even later doemen ook de bergen van het Grampians National Park op. Een gebied dat, jawel, bekend zijn om de vele kangoeroes. En dan is het raak, niet letterlijk gelukkig 😬.

Links en rechts van de weg komt de ene na de andere kangoeroe tevoorschijn in het hoge gras. Soms zien we er zelfs vele tientallen in één oog opslag door de weilanden springen. Niet veel later zien we in de verte ook iets donkers verschijnen, midden op de weg wel te verstaan. Voor de zekerheid remmen we maar een beetje af. En jawel hoor, daar zit weer zo'n stuiterbal ons een beetje glazig en onverschrikt aan te kijken 🦘. Als hij even later toch weer vrolijk verder hobbelt rijden we stapvoets verder. De laatste kilometers lijken een eeuwigheid te duren maar uiteindelijk komen we heelhuids aan op onze eindbestemming, zonder lekke banden of kangoeroes op de motorkap wel te verstaan 😅. We slapen vanavond wederom in een knus eigen vakantiehuisje (lees: sta caravan met bloemetjes gordijnen) op een recreatiepark midden in de natuur. Van die natuur zien we in het donker nu niks maar gelukkig hebben we voor morgen genoeg hikes op de planning staan om daar verandering in te brengen. Nu eerst lekker slapen en morgen fris en fruitig weer op pad!

Geschreven door Nu-we-er-toch-zijn