Het is wederom klokslag 6 uur als we wakker worden, ruim voordat de wekker afgaat. Na een weinig succesvolle poging om nog een keer flink te 'snoozen' geven we de hoop uiteindelijk maar op en springen we onder een verfrissende douche. We zetten nog ff een bakkie in de 'koffiekamer' van het hotel, slepen onze tassen richting de auto en gaan weer op pad.🚗

Vandaag staat er voor de verandering een flinke rit op het programma die ons helemaal aan de westkust van het eiland brengt. Een route van in totaal zo'n 250km, en wat voor één! Tweehonderdvijftig kilometer aan asfalt dat zich als een golvend zwart biljartlaken door de groene wildernis van Tasmanië heen baant. Onderweg worden we getrakteerd op een landschap dat elke minuut weer een beetje anders is, van een groen en door schapen en koeien begraasd heuvellandschap het ene moment tot tropisch aandoende regenwouden met ontelbare varens óf door bosbranden geteisterde kale vlaktes het andere moment. Heel soms komen we door een klein (berg)dorpje, waar we snel een tankstation induiken om onze cafeïne-spiegel op peil te houden ☕, maar het overgrote deel van de rit komen we nagenoeg niemand tegen.

Na een kleine twee uur rijden waarbij de omgeving steeds bergachtiger wordt komen we aan bij onze eerste tussenstop: Lake St. Clair National Park. Hier lopen we een korte trail die ons, zoals de naam al een beetje doet vermoeden, langs een immens zoetwater meer voert. Met een diepte van maar liefst 167 meter meteen ook het diepste meer van Australië, dat zijn de leukere feitjes 🙂. Ondanks de diverse waarschuwingsborden komen we onderweg 'maar' één zwarte en relatief kleine slang tegen die voor onze voeten het pad oversteekt, je raakt hier snel verwend wat wildlife betreft...

Omdat de wind inmiddels behoorlijk aantrekt en de voorspelde regen- en omweerswolken in de verte al opdoemen besluiten we na een goed uur wandelen terug te gaan richting de auto. We hebben inmiddels nog een flink stuk te gaan! We scoren nog even snel een simpele lunch bij het eerste de beste wegcafé en vervolgen onze route westwaarts. Na wederom een uur over alsmaar kronkelende bergwegen (we hebben moeite om gemiddeld 50km/u te rijden) komen we aan bij de Nelson Falls. Een korte maar prachtige trail over een vlonder brengt ons naar de voet van deze majestueuze waterval, het is een plaatje! Maar veel tijd voor het maken van foto's hebben we helaas niet, want de eerste regendruppels doen zich aan en ook het onweer barst langzaam maar zeker los ☔. Het kwik in de thermometer schiet ook plots omlaag van een zeer benauwde 36 tot een 'verfrissende' 30 graden, heerlijk! Snel haasten we ons weer terug naar ons droge onderkomen (lees: auto) en vertrekken richting Queenstown.

Vlak voor we Queenstown binnen rijden brengen we nog een bezoek aan de Iron Blow Lookout. Een uitkijkpunt over een voormalige goudmijn die tot op de dag van vandaag nog actief wordt gebruikt, echter nu alleen nog maar voor het winnen van koper en andere mineralen. Het landschap doet vanaf hierboven gezien bijna buitenaards aan dankzij de vele kleurschakeringen en oneindig veel afgravingen zo ver als het zicht reikt. We schieten nog wat mooi kiekjes en starten dan met de laatste etappe richting het kustplaatsje Strahan.

Na nóg een uurtje slingeren wordt het landschap langzaam maar zeker weer wat vlakker en in de verte komt de Indische Oceaan ook al in zicht. Moe maar voldaan checken we in op een soort vakantiepark waar we voor vannacht een eigen bungalow incl een kleine verranda hebben. Hier aan de kust is de wind nóg heviger dan landinwaarts en met het oog op de verwachtte neerslag later vanavond laten we strandwandeling maar even voor wat het is. In plaats daarvan rijden we nog even langs de enige supermarkt uit de wijde omgeving om ons avondeten in te slaan.

Daarna mogen de voetjes eindelijk omhoog en gaat de chillmodus aan. We spelen een spelletje en genieten van een lokaal flesje Chardonnay. De pot schaft vanavond een salade met, hoe kan het ook anders, een flinke homp vlees🥩. Als even later de schemering valt gaan we toch nog even naar buiten. In het beekje dat dwars door het vakantiepark heen kronkelt zou namelijk met enige regelmaat het zeer zeldzame vogelbekdier gespot worden. Samen met tientallen andere campinggasten sluipen we stapvoets langs het water om bij elke ritsel of kring in het water in de opperste staat van paraatheid te schieten. Maar helaas, hij laat zich niet zien vanavond en als het even later weer met bakken uit de hemel komt zetten houden we het voor gezien. We duiken lekker bijtijds onder de wol en trekken morgen noordwaarts richting Cradle Mountain!⛰️

Geschreven door Nu-we-er-toch-zijn