We hadden ‘t gisterenavond al gemerkt, maar nu is het echt duidelijk: de koelkast hier is kapot. Da’s vooral vervelend ivm de insuline die koel bewaard moet worden. Tijdens m’n buiten-ontbijtje bel ik Gunter, die vanmorgen vroeg al is vertrokken. Hij belooft om 10 uur thuis te zijn. Het komt goed uit dat Henk toch al langer hier zou blijven. Het plan is dat ik vroeger vertrek, de auto bij de baan in Schruns parkeer, de lift omhoog neem en ga wandelen. Henk gaat later weg en wandelt naar het dorp, pakt ook de baan omhoog en dan treffen we elkaar wel weer. Zo gezegd, zo gedaan; na de gondel stap ik over in de stoeltjeslift en dat is toch wel een heerlijke start van de wandeldag. Zó’n fijne manier om boven te komen! Ik neem het pad naar de vrij dichtbij gelegen Wormser Hütte en kom ook hier weer sneeuw tegen. Bij de hut gekomen wordt pas echt duidelijk hoeveel sneeuw hier nog ligt. Eigenlijk wil ik, vóór ik aan de rondwandeling langs de meertjes begin, nog even de Kreuzjoch beklimmen (is slechts 20 minuten), maar halverwege geef ik het op……te steil in de sneeuw. Het is nu al lastig teruggaan door de sneeuw en ik glij 1 keer met m’n billen in de sneeuw. Een korte broek is toch eerder nat dan een skibroek! Iets boven de hut drink ik, zittend op een steen langs het pad, koffie en probeer te zien hoe mijn route loopt. Dat is lastig, want het pad ligt bedekt met sneeuw, het lijken eerder skipistes dan wandelpaden. Er is zelfs een pistebully bezig. Na de koffie loop ik over het pad waar die machine net heeft gereden, wàt een gehobbel. Ik volg de voetstappen die ik over de sneeuwvelden zie gaan. Het eerste meer is al snel bereikt. Er ligt nog heel veel ijs op en langs de kant zie ik een heleboel pikzwarte kikkers. Ze vallen wèl op in de sneeuw. Weer een flink sneeuwveld over en nòg één; er tussendoor is de grond vaak drassig van het vele smeltwater. Het tweede meertje ligt prachtig in een kom en er drijven fraai gevormde mini-ijsbergen in. Het is tijd voor een broodje en heerlijk zittend op een grote steen, met prachtig uitzicht, geniet ik van mijn lunch. Verderop is het pad vrijwel sneeuwvrij, maar ik sta opeens wel voor een aardig brede waterstroom. Een kleintje, dat red je wel met wat stenen, maar dit is anders. Één steen in ‘t midden waar het water flink over heen stroomt en een pol gras aan de overkant, daar moet ik ‘t mee doen. Dit is best spannend!! Ik stop voor de zekerheid de camera in m’n rugzak……als ik val is die veilig hoop ik. Mezelf in evenwicht houdend met m’n stok stap ik voorzichtig met 1 voet op de steen en doe een grote stap….de graspol houd ‘t, pffffff, da’s gelukt. Alleen een beetje natte voet, ach die droogt wel weer. Het pad is een echt klauterpad, smal en met flinke op- en afstappen. Ik stop nog een keer voor ‘n broodje; niet veel verder wordt het pad breed en dan duurt het niet lang meer of het bergstation van de gondel komt in zicht. Ook de zon laat zich weer zien, die was een tijdje achter de wolken verdwenen. Henk is inmiddels ook daar gearriveerd nadat hij met de stoeltjeslift helemaal boven is geweest. Het was een prachtige, avontuurlijke dag! Samen gaan we naar beneden en doen boodschappen. Het probleem van de koelkast is opgelost: we kunnen de koelkast van het appartement naast ons gebruiken, dat is op ‘t moment toch leeg. Dat is wel wat heen en weer lopen, maar fijn dat het zo kan. De maaltijd doen we lekker makkelijk: paella uit de diepvries met extra garnalen.

Geschreven door Henk.en.ada.op.reis