Voor ons doen netjes op tijd, ruim voor half tien, kunnen we het hotel in Diekirch verlaten. Aan de overkant van de straat is een bakker waar ik gauw nog even brood voor onderweg haal. Geen baguette’s meer voortaan, de Franse invloed is over. Ik had gisteren een rechtstreekse weg terug naar de route gezien. Die nemen we dus, maar oei, die weg gaat recht tegen een fikse heuvel op. Zonder een beetje ingefietst te zijn tegen de 15% omhoog trappen, dat valt niet mee! Even niet goed naar de hoogtelijnen op de kaart gekeken……. Maar als we de route weer opgepikt hebben is de weg grotendeels vlak. We volgen de grillige kronkels van de Sûre, soms vlak ernaast, soms een stuk er boven. Het is een grijze dag en slechts 20 graden. We trekken onze trui aan, hoewel dat tijdens klimmen wat warm is. Maar afdalen zonder een extra laag over je shirt is echt koud! Bij Bockholtz verlaten we de Sûre en gaan meteen weer flink klimmen. Het is een behoorlijk lange klim en we zijn blij als we in Goesdorf een muurtje zien waar we kunnen zitten om koffie te drinken. Daar zijn we hard aan toe, maar tot onze verbazing waren er langs deze weg geen bankjes te vinden. En dat terwijl je ze in dit land overal tegenkomt…… Een broodje kaas gaat er ook wel in en met nieuwe energie fietsen we verder. Het miezert nu zelfs een heel klein beetje. Tot opluchting van Henk komen we onderweg een dixie tegen, altijd handig bij gebrek aan andere sanitaire mogelijkheden. Na een kleine 10 km komen we bij Wiltz, een grotere plaats, waar we de accu’s willen opladen. We gaan er weer hard doorheen vandaag. Het laatste stuk is flink afdalen en in Wiltz zetten we de fietsen aan het begin van de voetgangerszone neer. We gaan bij een broodjeszaak naar binnen en vragen of we de accu’s mogen opladen. Men kijkt een beetje moeilijk, maar ‘t mag. We kiezen een broodje uit, maar helaas is er van onze voorkeur (broodje kebab) nog maar 1. Nou is dat niet klein, dus we delen ‘t en nemen er elk een portie vers fruit bij. Om tijd te rekken bestellen we pas als alles op is koffie. De accu’s hebben daarna toch nog wel wat tijd nodig. Wij willen wel even wat wandelen, maar ook nu doet men wat moeilijk als we vragen of de accu’s mogen blijven liggen. Per gratie mag ‘et, maar niet te lang, ze kunnen de plek nodig hebben voor andere klanten…… Notabene, het is erg rustig en de zaak is nog geeneens voor een derde vol. Maar vooruit, we lopen even een stukje en constateren dat de temperatuur een stuk aangenamer is geworden. De zon piept af en toe zelfs even tussen de wolken door. Keurig na een kwartier halen we de accu’s op en rijden Wiltz uit. Dat gaat via een erg steile weg omlaag; hard in de remmen knijpen dus! We volgen nu een riviertje met dezelfde naam, de Wiltz. Vlak voordat “de groene weg” zich splits in de Ardennenvariant en de Vennbahnvariant verlaten wij deze route. We slaan een fietspad in dat pal westwaarts gaat richting Bastogne. Daar kunnen we tenminste slapen vannacht, dat was elders niet mogelijk. We verwachten wel klimwerk, maar dat valt reuze mee. We komen diverse tunneltjes tegen die je dwars dóór de berg brengen ipv er over heen te moeten fietsen. Het is een prachtige route door het bos, waarbij we ongemerkt België inrijden. Kort voor we bij Bastogne zijn houden we nog ‘n keer koffiepauze. Aan de rand van de stad doen we de inkopen voor ‘t ontbijt morgen en fietsen rechtstreeks naar ons onderkomen. Het is een vrij nieuw motel, saai en nietszeggend aan de buitenkant, maar we treffen een heerlijke ruime kamer van alle gemakken voorzien. Op ons gemak douchen en relaxen, en daarna zoeken we een eetgelegenheid. Hier vlak achter zit een restaurant met “de smaak van het zuiden”. Dat lijkt ons wel wat, scheelt ook een stuk lopen naar ‘t centrum. Het zuiden blijkt Marokko te zijn en we eten er een heerlijk couscousgerecht, Henk met kip en ik met lam.

Dagafstand: 59 km.
Totale afstand: 3598 km.
Hoogteverschil vandaag: 852 m.

Geschreven door Henk.en.ada.op.reis