We kiezen vandaag voor wandelen ipv fietsen. Het is schitterend zonnig weer en ‘t is al zó lang geleden dat we in de bergen hebben gelopen. Na het ontbijt pakken we de rugzakken in en rijden naar Kirchberg. Bij de M-preis haal ik wat broodjes en een bak kersen en dan rijden we naar de Gaisberglift. De laatste jaren heb ik alleen in de winter in stoeltjesliften gezeten, maar wat is dit toch heerlijk. We genieten relaxed van het prachtige uitzicht, maar als we boven zijn moeten we zelf flink aan ‘t werk. De klim naar de Bärstättalm is behoorlijk inspannend. Wel erg mooi, meest door ‘t bos, maar wel steeds uitzicht. Als we er bijna zijn rusten we even op een bankje en dan lopen we naar de Kobingerhütte. We lopen nu vooral vlak, soms licht omhoog of omlaag en we zijn boven de bomen. Halverwege eten we een portie kersen en vlakbij de Kobingerhütte eten we een broodje en drinken koffie. Dan scheiden onze wegen. Het blijkt dat smalle klauterpaden (en zeker als je er ook weer over moet afdalen) voor Henk steeds minder goed te doen zijn en hij gaat liever via een breed, geleidelijk dalend pad terug naar Kirchberg. Ik klim verder omhoog naar de Gaisbergjoch, om dan over de kam naar de Gaisberg te lopen en vervolgens af te dalen naar de Bärstättalm. Het is een pittige klim omhoog, waar ik enorm van geniet. Vooral omdat ik steeds meer witbesneeuwde toppen in de verte te zien krijg. Het is wel erg jammer dat we tot de conclusie gekomen zijn dat we dit soort tochten niet meer samen kunnen doen. Met z’n tweeën geniet je er nog meer van. Boven maak ik even een praatje met een jong Nederlands stel dat wel even een foto van mij wil maken. Ik loop enorm te genieten van het lopen over de kam, wat ìs dit toch prachtig!! De hele dag wordt ik vergezeld door het geluid van een heleboel koeienbellen en ook hier loopt een grote kudde. Het pad is geheel geblokkeerd en de dames zijn niet van zins ruimte te maken. Dus moet ik maar even van het pad af. Op een gegeven moment zie ik de Bärstättalm weer recht beneden mij liggen en er volgt een fikse afdaling (met nog meer koeien op het pad). Nog even een korte pauze op een bankje en wat eten en dan het laatste stuk dalen naar de lift. Daar aangekomen bel ik Henk om even af te spreken waar we elkaar treffen. Het blijkt dat het voor hem erg tegengevallen is en hij moet nog een heel eind en is aan het eind van z’n Latijn. Het lijkt er op dat de weg waar hij nu is, per auto bereikbaar is. Ik ga, toch wel geschrokken, snel naar de stoeltjeslift en beneden gekomen rijd ik met de auto een stuk zijn kant op. Helaas kon hij niet aangeven waar hij precies is, dus ik moet (met behulp van de kaart) gokken. Als ik net aan het eind van een steile doodlopende weg tot stilstand ben gekomen, belt hij: hij kon meerijden met een langskomende auto en is inmiddels bij de lift. Gelukkig!...... voorzichtig laat ik de auto een eindje achteruit zakken, keer, en rij terug. Doodmoe stapt hij in de auto en we rijden terug naar Brixen. Zelf ben ik na alle inspanning en de bezorgdheid om mijn echtgenoot ook best moe. Na een poosje uitrusten, bijpraten en lekker douchen/badderen voelen we ons weer beter. Voor het eten gaan we nog een poos op het terras zitten met een ijskoud drankje......dat smaakt! Bij het ontbijt hadden we al onze keuze gemaakt voor het avondeten en we smullen later van een Tirools gerecht van gebakken aardappeltjes/spekjes/ui/paprika met een spiegelei. Koffie na, en dan verder relaxen.

Geschreven door Henk.en.ada.op.reis