Van Amsterdam naar Aalsmeer, 25 km

Wandelen in de regen heb ik nog niet vaak gedaan. Ik werd nat, maar niet heel erg. Was vergeten dat mijn rugzak een hoes heeft tegen de regen. Die deed ik er dus niet omheen, waardoor kleren een klein beetje nat waren. Die drogen nu voor de kachel bij mijn vrienden op de fiets. Aardige mensen met wie ik thee dronk en die ook fervente wandelaars zijn. Nu boven in mijn bed, waar je vliegtuiggeluiden hoort.

Schiphol is vlakbij en in het Amsterdamse Bos vlogen de vliegtuigen laag over. En als ze dan overgevlogen waren, hoorde je een windvlaag in de bomen. Rustig was het niet. Het was ook gek om een pelgrimspad midden in een drukke stad te beginnen, waar ik vaak moest kijken of ik nog de goede weg volgde. Maar toch, waar gaat het om tijdens het wandelen? Beweging, bedacht ik. Dat je in een bepaald ritme komt en maar doorloopt, in je eigen maat. Lekker is dat.

In het begin lukte dat minder, omdat ik met mijn telefoon in mijn hand de goede route naar het Vondelpark zocht. Eenmaal daar ging het vanzelf. Op palen stonden tekens (wit-rood: Lange Afstandspad) en die wezen de weg. Even eigenwijs, ging ik een afgesloten pad in, en moest na 300 meter op mijn schreden terugkeren. Ik moest via de Amstelveense weg, in plaats van door het Amsterdamse Bos. Gelukkig vond ik na drie uur een café met koffie en appeltaart en om de hoek kon ik wél het bos in.

Het klaarde op, ik zag bomen en bruggen en blauwe luchten met prachtige wolken. Een Schotse Hooglander staarde mij aan. En toen was ik in Aalsmeer. Lange rechte straten die ik uit moest lopen. Ik vond het vooral zielig voor de mensen die hier wonen. Mijn ritme werd mechanisch; ik wilde er wel zijn. Het laatste stuk was weer leuk, over een dijkje. In de verte zag ik de schoorsteen al, van het ketelhuis voor het stoken van de kassen vroeger. De kassen zijn huizen geworden, maar de schoorsteen bleef staan. En nu ga ik lekker slapen.

Geschreven door Claartje-onderweg