In hotel Don Bosco ben ik een van de drie gasten. Vanmiddag toen ik hier aankwam, zat het terras vol met mensen, maar die kwamen alleen voor de lunch. Ik at heerlijk in een grote zaal met twee gedekte tafeltjes en de televisie aan (ben nu helemaal op de hoogte van het Italiaanse nieuws): soep met 2 bruschetta met olie en zout, daarna een groene gekookte groente (iets tussen spinazie en andijvie), kaas en bruschetta met tomaat en aubergine en als toetje een pruim en een perzik. Ik praatte even met de twee andere vrouwen die hier op vakantie waren. Na het eten nam ik nog een koffie aan de bar en kletste wat met de mevrouw van het hotel/restaurant. Ze was moe; 200 gasten waren er vanmiddag geweest. Ze schonk een scheutje sambucca in mijn koffie 'om te proeven'. Gek, maar lekker, zo'n anijssmaakje in de bittere koffie.

De weg vandaag was lang en mooi. Ik deed iets wat ik twee dagen geleden naar Ferentillo - toen er een bordje richting bos wees naar dit stadje, maar mijn route over de straat ging- nog niet durfde: ik koos mijn eigen pad.

Vanaf Ferentillo ging het meteen omhoog, eerst over de straat, toen over een landweg. De enige die ik tegenkwam was een boer op een tractor met een koe en een kalf in een kar erachter en twee honden eromheen. Toch voel ik me nooit alleen. Ik zie zoveel onderweg; twee paarden vandaag, schapen, vlinders, geurende sparren, tijm en wilde munt, rijpe bramen om te eten, bergen...en dan zijn er al die mensen die op afstand met mij meereizen.

Er ging een pad door het bos, dat ik moest nemen. Leuk! Hier word ik blij van. Plots liep ik in een droge rivierbedding en moest ik (alweer) acrobatische toeren uithalen -me vasthoudend aan boomstammen omhoogtrekken en uitkijken dat de boomstam niet per ongeluk een dode tak was- om weer op het pad te komen. Dat lukte. Nu was het gemakkelijk, ik volgde heel veel kilometers de landweg en net toen ik er genoeg van had, zag ik een bordje 'Polino'. Het dorp waar ik niet per se naar toe moest, maar dat wel in de goede richting lag. Ik besloot de gok te wagen en koos voor het bospad in plaats van het vervolgen van de landweg.

Een goede keus, het was prachtig! Een fijn rotsig bospad naar beneden met uitzicht op de bergen en even later op Polino. Ik at op een bankje op het pleintje in het dorp, tegenover de grote fontein (geen drinkwater helaas). Na het eten krijg ik altijd zo'n loom gevoel, alsof ik niet meer verder wil. Het was nog maar een uur, 3,4 kilometer omhoog over een bochtige asfaltweg. Moest dat echt? Nee, toen ik de helderheid van mijn scherm wat verhoogde, zag ik dat er een afsnijpad was. Zeer steil, maar erg leuk. Ik kon het en het scheelde 1,5 kilometer. Mijn waterzak dronk ik leeg (door voorzorgsmaatregelen had hij vandaag niet zoveel gelekt) en tien minuten later stond ik voor Don Bosco, waar ik nu heerlijk ga slapen.

Geschreven door Claartje-onderweg