Water, een bed, ik heb alles wat ik wil. En ook nog eens heerlijk gegeten met de gastouders Pieno en Maria. Lekker veel groenten, kazen, salade en Siciliaanse wijn. Perziken en vijgen uit eigen boomgaard toe. Hier kwam ik na 23 kilometer lopen. Ik ben eigenlijk alweer halverwege de volgende etappe, maar kreeg deze plek, Rifugio di Noi, aangeraden door Emanuela uit Spoleto.

Een ontbijt van havervlokken in water met pruimen om half 7 vanmorgen. Brood en ei die voor mij klaarstonden nam ik mee voor de lunch. Dag Fara! De berg af. Het eerste uur nam ik al twee keer het verkeerde pad, omdat ik het bordje niet zag. Niet zover gelukkig. Ik dronk water uit een bron. Zag het bordje 'grootste olijfboom van Europa' en ging kijken. 800 meter lopen, twee euro in de brievenbus en ik mocht hem bewonderen. Groot en oud en mooi en nog steeds zaten er vruchten aan. Daarna terug naar mijn weg.

Gisteravond was trouwens bijzonder. Ik at gezellig met een groep ikonenschilders en kreeg daarna een rondleiding door het klooster. De oude keuken uit de 17e eeuw was nog helemaal intact. En ook een aantal nonnen uit die tijd. Hun lichamen waren op een bepaalde manier geconserveerd en daar stonden of zaten ze voor ons, in hun habijt, achter glas. De non die ons rondleidde vertelde dat ze hier vaak kwam om te bidden, een soort oermoeders waren het voor haar. Vrouwen die zoveel eeuwen geleden hetzelfde leven leidden als dat zij nu deed. Ze vertelde ook over de Martha's en Maria's -een idee van Franciscus- dat sommigen in het klooster (de Martha's) voor het eten zorgden en het handwerk deden en dat anderen (de Maria's) zich vooral bezig hielden met gebed. Nu waren deze twee rollen gemengd, als ik het goed heb begrepen.

Er was ook nog een stiltemuseum, waar voorwerpen van vroeger om de beurt werden verlicht, en je een idee kreeg van het dagelijkse Clarissenleven in stilte. Niet gemakkelijk lijkt mij, om niet te mogen praten en mensen van buiten het klooster niet meer te mogen zien. Daarna, hoera, mocht ik nog een blik werpen op de ikonenschilderingen. Prachtig! Ze maken zelf hun verf met kleurpoeder en ei. De lerares, Maria, was bezig aan een ikoon van Sint Theodorus, een geschenk voor de Griekse patriach die zondag naar Rome zou komen.

En nu weer op mijn weg van vandaag, waar ik trouw de geel-blauwe strepen volgde, die opeens helemaal niet meer mijn route bleken te zijn... Ik keek nog eens goed en bedacht dat het niet erg was; ik kon Montelibretto links laten liggen, want daar ging ik toch niet slapen. Dit was zelfs iets korter. Ik liep dapper door, at brood met ei, vond precies op het goede moment een heerlijke beek om in te baden, had iets te weinig water bij me, maar kwam toch tegen drieën aan in deze rifugio. Mijn lijf doet het heel goed als automaat: tot ik er ben, loopt het lekker door. Toen wilde ik water en slapen. En dat kreeg ik en deed ik.

Geschreven door Claartje-onderweg